Baby Bag

„თუ კაცი აღზრდილი არ არის, ცოდნა მის ხელში საშიშია. მთავარია არა სწავლა, არამედ აღზრდა,“ - შალვა ამონაშვილი

ცნობილი ფსიქოლოგი და პედაგოგი შალვა ამონაშვილი სკოლის ძირითადი დანიშნულებისა და ფუნქციის შესახებ საუბრობს, ის არ ეთანხმება მოსაზრებას, რომ სკოლა სასწავლო-აღმზრდელობითი დაწესებულებაა:

„მე არ ვიცი, როგორ გაუჩნდა ვიღაც მეცნიერს თავში აზრად, რომ სკოლისთვის დაერქმია სასწავლო-აღმზრდელობითი დაწესებულება. სკოლა არ არის სასწავლო-აღმზრდელობითი დაწესებულება, თანაც ტერმინიც არასწორია: სასწავლო და მერე აღმზრდელობითი, მაშინ, როდესაც ვიცით, რომ მთავარია არა სწავლა, არამედ აღზრდა. თუ კაცი აღზრდილი არ არის, ცოდნა მის ხელში საშიშია.“

შალვა ამონაშვილის თქმით, სკოლა მოსწავლისთვის კიბის ფუნქციას ასრულებს, რომელზეც ის თავისი სულიერებით უნდა ამაღლდეს:

„ამრიგად, რას ნიშნავს სიტყვა „სკოლა?“ ეს არ არის ჩვეულებრივი სიტყვა. მას ძალიან ღრმა ძირი აქვს, მომდინარეობს სანსკრიტიდან, მერე შეიჭრა ლათინურში და იქიდან მოგვივიდა ჩვენ. სკოლა (შუალე, სქულე) - ეს ტერმინი ერთი ფუძიდან მოდის. თარგმანში აი, რას ნიშნავს ეს სიტყვა: „სკოლა“ - კიბე, რომელზედაც მიემართება ჩვენი სული და სულიერება, ეს არის კიბე, რომელზეც მიემართება და მაღლდება ბავშვი თავისი სულიერებით. მაშინ თუ სკოლა კიბეა, კითხვა უნდა გაგვიჩნდეს, თუ სად არის ეს კიბე? რომელიღაც ქუჩაზე? წარმოუდგენელია ასეთი კიბეები ქუჩაზე. სკოლა არის მასწავლებელი. ეს კიბე მასწავლებელშია.“

„კარგი მასწავლებელი კარგი კიბით მიდის. ცუდი მასწავლებელი ცუდი კიბით მიდის. ნიჭიერი მასწავლებელი ნიჭიერ კიბეს მიუშვერს ბავშვს, შემოქმედი მასწავლებელი შემოქმედ კიბეს მიუშვერს ბავშვს. ბავშვმა მასწავლებლის მეშვეობით უნდა გაიაროს ცხოვრება, შეიაროს ცხოვრებაში. მასწავლებელი არის როგორც ბროლის ფანჯარა, გახედავ და ყველაფერი ჩანს, მაგრამ შუშას ვერ ხედავ. ასეთი უნდა იყოს მასწავლებელი და მაშინ ხდება ის ბავშვისთვის კიბე და საყვარელი ადამიანი. ბავშვს ენატრება და უნდა ასეთი მასწავლებელი. მას არც ჩიჩინი უნდა დაჯექი და საშინაო დავალება მოამზადეო. აი, ეს არის სკოლის ნამდვილი აზრი. სკოლა მასწავლებელშია და არა შენობაში,“ - აღნიშნავს შალვა ამონაშვილი.

​წყარო

არ დაგავიწყდეთ !!!

დაემატეთ ჯგუფში საბავშვო რეცეპტები

„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი...“
„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი, რადგანაც აღზრდა ყველას გვაკლია. უნდა იფიქრო, როგორ გავხდე უკეთესი ხვალ ჩემი შვილისთვის. როგორ შევიკავო თავი, არ დავუყვირო, როგორ მოვეფერო, მშვიდად ვუთ...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჩვენ გვაქვს ნახევრად შემდგარი და არშემდგარი ადამიანების არმია, რომელსაც ფანტასტიკური შესაძლებლობები აქვს, მაგრამ ეს არავინ არ იცის,“- თამარ გაგოშიძე

„ჩვენ გვაქვს ნახევრად შემდგარი და არშემდგარი ადამიანების არმია,  რომელსაც ფანტასტიკური შესაძლებლობები აქვს, მაგრამ ეს არავინ არ იცის,“- თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ ადეკვატური თვითშეფასებისა და თვითეფექტურობის ქონის მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„ჩვენ ვუყურებთ ექსპერტებს, რომლებიც სინამდვილეში ექსპერტები არ არიან. ჩვენ ვუყურებთ ადამიანებს, რომლებსაც თავიანთ კომპეტენციებზე ძალიან დიდი წარმოდგენა აქვთ და სინამდვილეში ისინი დიდად ვერ ჩაითვლებიან კომპეტენტურებად. ასევე ვუყურებთ ადამიანებს, რომლებსაც აქვთ ეს შესაძლობები და ამას ვერ იყენებენ. ეს არის სწორედ დამახინჯებული თვითეფექტურობის შედეგი, რომლის გამოც მერე ჩვენი საზოგადოება ძალიან დიდ ფასს იხდის. ჩვენი საზოგადოება იხდის ძალიან დიდ ფასს. ეს არის დამახინჯებული ცხოვრებები, უკმაყოფილო ადამიანები.

„მე არავის არ ვუყვარვარ,“ - ამას ამბობს ის, ვისაც უკრიტიკოდ მაღალი თვითშეფასება აქვს და ისიც, ვისაც კრიტიკულად დაბალი თვითშეფასება აქვს. ასეთი ადამიანები არასდროს არ არიან კმაყოფილები. ეს არის მენტალური პრობლემა უკვე. ეს უკვე მერე არის ფსიქიკური ჯანმრთელობის საკითხი. ყურადღება მშობლის, მასწავლებლის, მენტორის, მომავალი თაობის თვითეფექტურობის ჩამოყალიბებაზე მნიშვნელოვანია. განვითარებაზე ორიენტირებული განწყობების ჩამოყალიბებაზე ზრუნვა არის ძალიან მნიშვნელოვანი.

ძალიან ბევრ ადამიანს გარდატეხის ასაკში საკუთარი თავი არ მოსწონს. სხეული არ მოსწონს, არაფერი არ მოსწონს. ჩვენ ჩვენი რეპლიკებით კიდევ ვუმატებთ ამას. ვეუბნებით: „არაფერი შენ არ გაინტერესებს, არაფერი არ შეგიძლია.“ ჩვენ არ ვინტერესდებით, რა ინტერესი აქვთ ამ ადამიანებს. ხშირად მშობელი მეუბნება: „უი, ეს აინტერესებს?! მე არ ვიცოდი.“ მშობელმა არ იცის შვილის ინტერესები. ის თავისი ინტერესებით წარმართავს შვილის ინტერესებს. შეიძლება ბავშვს უნდა რამეზე სიარული. წავიყვანე ხატვაზე, ორ თვეში გამოვიდა, წავიყვანე ციგურაობაზე, ორ თვეში გამოვიდა. რატომ? მას არ სჯერა, რომ რამე გამოუვა. დაბრკოლებას შეეჯახა, ვიღაცამ შენიშვნა მისცა, არ მოეწონა ეს ბავშვს და გამოვიდა. თვითეფექტურობის ნაკლები სიმტკიცის გამო ეს მის შეფასებას პირდაპირ ურტყამს. მას არ უნდა, რომ იყოს ბოლო, შენიშვნების სამიზნე, არ უნდა აღიაროს, რომ პირველ ჯერზე შეიძლება არ გამოუვიდეს რაღაც და ძალისხმევა სჭირდება. ეს მას ბავშვობიდან არ ასწავლეს. ჩვენ გვაქვს ნახევრად შემდგარი და არშემდგარი ადამიანების არმია, რომელსაც აქვს ფანტასტიკური შესაძლებლობები, ძალიან კარგი რესურსები, მაგრამ ეს არავინ არ იცის მისი ჩათვლით,“- აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად