Baby Bag

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს,“ - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს,“ - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

ნეიროფსიქოლოგმა ნინო მარგველაშვილმა მამების მხრიდან ბავშვის მიმართ ყურადღების გამოჩენის მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს. ჩვენი ტვინი იმდენად არის მოცული სხვა რაღაცებით, არ გაქვს ცნობიერება, რომ ახლა შენს შვილს არც ისე ბოლომდე ეთამაშები. ბანენ მშობლები, აჭმევენ ბავშვებს, მაგრამ ბოლომდე არ არიან ბავშვებთან. მამებს ძირითადად უჭირთ პატარა დეტალების შემჩნევა, იმიტომ, რომ ხშირი ურთიერთობა არ აქვთ ბავშვებთან. შეიძლება ძირითადად ისინი სახლში არ იყვნენ, მუშაობდნენ. ბავშვთან ურთიერთობისთვის ძალიან ცოტა დრო აქვთ.

ძალიან მნიშვნელოვანია ურთიერთობა ჭამის დროს, დაძინების დროს, გაღვიძებისას, ბანაობის დროს იყოს ხარისხიანი. როდესაც მამა არ ცხოვრობს სახლში ბავშვთან, ვურჩევ, რომ აუცილებლად გააგრძელოს კონტაქტი ბავშვთან. ცოტა დიდ ასაკში მესიჯი მაინც უნდა გაუგზავნო, რომ ბავშვმა იცოდეს, მამას ვუყვარვარ, მამას ვახსოვარ და მამის გულში ვარ.

თუ მამა არ ცხოვრობს მეუღლესთან და უყურადღებოა ბავშვის მიმართ, ამ შემთხვევაში დედას უნდა დავეხმაროთ. ძალიან დიდი სიმამაცე სჭირდება ადამიანს, რომ ბავშვის იმედგაცრუებას და ტკივილს უყუროს, ამიტომაცაა, რომ ოღონდ არ იტიროს ბავშვმა და მე ყველაფერს გავაკეთებ. ბავშვები გრძნობენ მაინც რაღაცას. თუ მას პატარა ემოციაზე გვერდით დაუდგები და თანაუგრძნობ, აგრძნობინებ, რომ მარტო არ არის, მერე ეუბნები, რომ ერთად ყველაფერს შეძლებთ,“- მოცემულ საკითხზე ნინო მარგველაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „იმედის დღე“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბაღის ასაკიდან უნდა დაიწყოს ემოციების რეგულირებაზე მუშაობა,“ - ფსიქოლოგი თიკო ზენაიშვილი

ფსიქოლოგმა თიკო ზენაიშვილმა ბავშვისთვის ემოციების რეგულირების სწავლების მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„სამი წლის ასაკში ბავშვი იწყებს ემოციების ფართო სპექტრის გაცნობას. მნიშვნელოვანია ჩვენ როგორ მივაწვდით მას ამას. ჩვენ ხშირად გვაქვს ასეთი სიტყვები: „ნუ გეშინია.“ სამი წლის ასაკში ბავშვი შიშსაც გრძნობს უკვე. ჩვენ ვეუბნებით: „ნუ გეშინია.“ ეს არ არის სწორი. შიში გავაცნოთ ბავშვს, როგორ შეეშინდა, რისი შეეშინდა. ვეცადოთ, გაიცნოს შიში ბავშვმა, გაუშინაურდეს. ეს არის ემოციური ინტელექტი. ემოციის გადაკეთება არ ხდება, ხდება მართვა. ბავშვი რომ წაიქცევა და ტირის, ვეუბნებით: „ნუ ტირი,“ „ბიჭები არ ტირიან.“ ეტკინა? ტკივილზე ვესაუბროთ ბავშვს, როგორი იყო ეს ტკივილი, ძლიერი თუ სუსტი, სად ეტკინა, რომ ბავშვმა გაიცნოს თავისი ემოცია.

ჩვენ უნდა ვასწავლოთ ბავშვს, რომ გაიცნოს ემოცია, შეიცნოს ის და მიიღოს მისგან სარგებელი. ზიზღი რომ იგრძნო ბავშვმა, მოდი, ვესაუბროთ ამის შესახებ, რატომ და როგორ მოხდა. ბაღშიც ეს უნდა ხდებოდეს. ვიღაც სათამაშოს რომ წაართმევს, ბუნებრივია ბავშვი გაბრაზდება. ჩვენ ვეუბნებით: „არაუშავს, მიეცი, დაუთმე.“ არ ვაძლევთ მას ემოციის გამოხატვის საშუალებას. მეტი ხომ არაფერი უნდოდა ბავშვს? უნდოდა გაგება და მოსმენა. სწორედ ბაღის ასაკიდან უნდა დაიწყოს ემოციების რეგულირებაზე მუშაობა. თუ ბავშვი რაღაცაზე გაბრაზდა და ტირის, არ ვეუბნებით: „არაუშავს, გოგოა და დაუთმე, არ იტირო.“ ვკითხოთ: „რა იგრძენი?“ გრძნობებისკენ მივახედოთ. ვიყოთ გამგები მისი გრძნობისა და არა გამოხატული რეაქციების,“- მოცემულ საკითხზე თიკო ზენაიშვილმა საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „ერთსულოვნების დილა“ ისაუბრა.

წყარო: ​„ერთსულოვნების დილა“ 

წაიკითხეთ სრულად