Baby Bag

„დებილი ხარ, შვილო, ვერასდროს ვერაფერს ისწავლი, შენი ძმა ნახე, როგორ კარგად სწავლობს“ - მთელი ცხოვრება ამის ძახილი ნიშნავს იმას, რომ ის ადამიანი მართლა იდიოტი გამოვა“ - ფსიქოლოგი ზაზა ქოიავა

ფსიქოლოგი ზაზა ქოიავა „პოსტ ალიონში“ სოციალური სტიგმატიზაციის მანკიერი მხარეების შესახებ საუბრობს და აღნიშნავს, რომ საზოგადოებაში დამკვიდრებული სტერეოტიპები ადამიანებს თვითსტიგმატიზაციისკენ უბიძგებს:

„სტიგმა არის გავრცელებული სოციალური მოსაზრება, სტერეოტიპი, რომელიც ან საზოგადოების ჯგუფზე, ან ერთ კონკრეტულ ადამიანზე აქვთ. სტიგმა რამდენიმე მიმართულებით იშლება. ერთი არის ფიზიკურ ნაკლთან დაკავშირებით, მეორე შეიძლება იყოს გარკვეული ტიპის დაავადებასთან დაკავშირებით. სოციალური სტიგმატიზაცია უფრო მძიმე ფორმაა, როდესაც გაქვს წარმოდგენა, რომ გენეტიკურად ვიღაცის ბაბუა გიჟი იყო და ისიც გიჟი იქნება ან „ეს ოროსანია, ცხოვრებაში არ უსწავლია და...“ ამის შემდგომ ადამიანში შემოდის თვითსიგმატიზაცია. გავრცელებული სტერეოტიპული მოსაზრება ადამიანს თვითსტიგმატიზაციის ზონაში აყენებს. მას თავადაც სჯერა ამ ყველაფრის. მაგ. ფერადკანიანებს სჯერათ, რომ ამერიკელებთან შედარებით უფრო დაბალი ინტელექტი აქვთ, რომ რაღაც უნდა დააშაონ, ცალკე უნდა იცხოვრონ. სამწუხაროდ, ეს ჯერ კიდევ ასეა. ქალების ნაწილსაც სჯერა, რომ მამაკაცების მსგავსად ბევრ რამეს ვერ გააკეთებენ, ვერ შეძლებენ. ისინი უფრო დაბალ ხელფასზე არიან თანახმა. თვითსტიგმატიზაციის პროცესი ძალიან მნიშვნელოვანია.“

ზაზა ქოიავას თქმით, სტიგმატიზაცია იმაზე მეტია, ვიდრე დისკრიმინაცია და ძალიან ნეგატიური ფენომენია:

„სტიგმატიზაციის შემთხვევაში ადამიანი შეიძლება მთლიანად დეკლასირებული იყოს. სტიგმატიზაცია დისკრიმინაციაზე მეტია, ხოლო თვითსტიგმატიზაცია კომპლექსზე მეტი. ფსიქოლოგიაში ძალიან მნიშვნელოვანია ადამიანის პრესტიჟი, თუ როგორ ეჩვენება ის საზოგადოებას. მათ ჰგონიათ, რომ თუ რამეს დაფარავენ და უფრო კარგი კუთხით ეჩვენებიან ადამიანებს, ეს უკეთესია, რადგან სხვაგვარად საზოგადოება მათ გარიყავს, ცუდს გაუკეთებს. სინამდვილეში, XXI საუკუნეში ხშირად სტიგმატიზაცია ადამიანს მოტივაციას აძლევს, რომ ბევრი რამ დაამტკიცოს, უფრო წინ წავიდეს, მეტად განვითარდეს.“

„დაბალი თვითშეფასება იწვევს სტიგმატიზაციას. ძალიან მნიშვნელოვანია აღზრდის პროცესი, თუ რა საზოგადოებაში ტრიალებს ბავშვი, რა ესმის მას ყოველდღიურად. ბოდიშს ვიხდი ამის თქმისთვის, მაგრამ „დებილი ხარ, შვილო, ვერასდროს ვერაფერს ისწავლი, შენი ძმა ნახე როგორ კარგად სწავლობს,“ - მთელი ცხოვრება ამის ძახილი ნიშნავს იმას, რომ ის ადამიანი მართლა იდიოტი გამოვა, ვერაფერს გააკეთებს, უკაცრავად ამის თქმისთვის. იშვიათ შემთხვევაში, შეიძლება, ამან მოტივაცია მისცეს ადამიანს, რომ რამე დაამტკიცოს. ხშირ შემთხვევაში, როდესაც ავტორიტეტი პიროვნება, დედა, უფროსი ძმა, მასწავლებელი მუდმივად ამას გაძახებს, შესაძლებელია, რომ ტვინმა ეს დაიპროგრამოს, კომპლექსად იქცეს და სტიგმად ჩამოყალიბდეს,“ - აღნიშნავს ზაზა ქოიავა.

წყარო: ​პოსტ ალიონი

არ დაგავიწყდეთ !!!

დაემატეთ ჯგუფში საბავშვო რეცეპტები

„არაფრით არ შეიძლება ისეთი სიტყვების თქმა, როგორიც არის: „თავი გაგიხმეს,“ სიტყვას ძალიან...
​ფსიქოლოგი ინგა გოჩელეიშვილი „სხვა შუადღეში“ სიტყვის ძალის შესახებ საუბრობს და აღნიშნავს, რომ საუბრის დროს ადამიანი წინასწარ უნდა დააკვირდეს საკუთარ ფიქრებს:„სიტყვას ძალიან დიდი ძალა აქვს. ადამიანის გ...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ძალიან ბევრი მშობელი თავის შვილს ენობრივ უნარებს ასე უვითარებს და ძალიან ეფექტიანად,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

„ძალიან ბევრი მშობელი თავის შვილს ენობრივ უნარებს ასე უვითარებს და ძალიან ეფექტიანად,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ ბავშვის ენობრივი უნარების განვითარებისთვის ეფექტიანი მეთოდების შესახებ ისაუბრა:

„მნიშვნელოვანია, რომ ბავშვთან დააწესონ წესი კომპიუტერსა და ტელევიზორზე და შეზღუდონ მაქსიმალურად. თუ ეს იქნება წესი და რუტინა ბავშვი ამას მიეჩვევა. მშობლებმა ეს უნდა ჩაანაცვლონ და თვითონ ელაპარაკონ. ბავშვს, რომელსაც აქვს ენობრივი განვითარების პრობლემები, სულ ერთია, ვინ დაელაპარაკება თანატოლი თუ მშობელი. აუცილებელია დიალოგური ენა, აუცილებელია სიუჟეტიანი სურათები, აუცილებელია ხატოვანი წიგნები. მათ აიტერესებთ ფერადი წიგნები. ფერადი ილუსტრაციების მიხედვით ვუყვებით, მერე კითხვებს ვუსვამთ. თვითონ უნდა გიპასუხოს ბავშვმა. ეს არის ერთი აქტივობა.

მეორე აქტივობა არის ის, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია თამაში ბავშვთან. სიუჟეტური თამაშები აუცილებელია 5 წლის ასაკის ბავშვთან. ბავშვს უნდა ვეთამაშოთ ის თამაში, რაც თვითონ მოსწონს: ექიმობანა, პოლიციელობანა, ომობანა. მას უნდა ვეთამაშოთ დიალოგებით და დიალოგები თვითონ შეგვაქვს ჩვენ. როგორ ვაკეთებთ ამას? მაგალითად, მძღოლობანას თამაშის დროს, ვცდილობთ, რომ დიალოგზე გამოვიწვიოთ. ვეუბნებით: აი, ბენზინგასამართ სადგურთან მოვედით. ნეტავ რა ღირს ბენზინი? გიპასუხებს: არ ვიცი. შენ ეუბნები: აბა კითხე გამყიდველს რა ღირს. აი, ამ ტიპის დიალოგებში შევდივართ ბავშვთან და „ვაიძულებთ,“ რომ ჩაერთოს. ჩვენ ვაძლევთ მაგალითს. მთავარია თამაში და სიუჟეტური, ხატოვანი წიგნი. ძალიან ბევრი მშობელი ასე უვითარებს თავის შვილს ენობრივ უნარებს და ძალიან ეფექიანადაც,“- აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო:​ „მშობლები განათლებისთვის“

წაიკითხეთ სრულად