Baby Bag

„ხელს რომ დავიბანთ, ტელეფონს შევეშვათ, საჭმელი ვჭამოთ და კვების დასრულების შემდეგ დავუბრუნდეთ ტელეფონს,“- გიორგი ღოღობერიძის რეკომენდაცია

ონკოლოგმა გიორგი ღოღობერიძემ ვირუსებისგან თავის დაცვის წესებზე ისაუბრა და ფაღარათის შემთხვევაში დიეტის საჭიროებას გაუსვა ხაზი:

„ძალიან მარტივი ტაქტიკა არსებობს. ჩვენ ასეთი ჩვევა გვაქვს. შევდივართ აბაზანაში, ხელს დავიბანთ, გამოვდივართ და ტელეფონს ისევ ხელში დავიჭერთ. ასე ვჭამთ მერე საჭმელს. ამ ტელეფონზეა სწორედ ის ბაქტერიები, რომლებიც შენ მთელი დღის განმავლობაში შეგხვდა. ყოველ ჯერზე, როდესაც ჩვენ რაღაცას პირში მოვითავსებთ, ეს იქნება საკვები, თუ ბავშვის შემთხვევაში თითი, ის ყოველთვის უნდა იყოს დაბანილი.

ბაქტერიები არ ვრცელდება დაჟინებული მზერით. ისინი ვრცელდება სწორედ ფეკალურ-ორალური გზით. მოკიდე ხელი, შემდეგ ხელი პირში ჩაიდე და გავრცელდა. შეიძლება ჩვენ ნივთები მუდმივად არ ვწმინდოთ, მაგრამ ხელს რომ დავიბანთ, ტელეფონს შევეშვათ. საჭმელი ვჭამოთ და კვებას რომ დავასრულებთ, მერე ისევ განვაახლოთ ეს პროცესი.

ფაღარათის დროს დიეტის დაცვა საჭიროა. თუ ადამიანი იღებს მარტივ ნახშირწყლებს, რაც უცებ ათვისებადია, ეს შეიძლება კიდევ უფრო ზრდიდეს ფაღარათის სიმძიმეს. ჩემი ბავშვობის დროს ასეთი პრაქტიკა იყო, რომ ფაღარათის შემდეგ კომპოტს დაგალევინებდნენ. ასეთი მარტივი ნახშირწყლებით გაჯერებული სასმელები ერთ-ერთი ყველაზე არასასურველი რაღაც არის, რაც უნდა გააკეთო ფაღარათის დროს. რა სჭირდება ფაღარათს? სითხე და ელექტროლიტები, რაც ადამიანს ფაღარათის დროს სჭირდება და აფთიაქში იყიდება,“- მოცემულ საკითხზე გიორგი ღოღობერიძემ TV პირველის გადაცემაში „პირველამდე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„პირველამდე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჩემი მასწავლებელი არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა,“- შალვა ამონაშვილის რჩევები პედაგოგებსა და მშობლებს

„ჩემი მასწავლებელი  არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა,“- შალვა ამონაშვილის რჩევები პედაგოგებსა და მშობლებს

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა ჰუმანური პედაგოგიკის მნიშვნელობის შესახებ ისაუბრა:

„კავკასიის მთები არ მოგწონთ? ამ ორ მთას შორის რომ პატარა მთაა, ის გოგებაშვილია. გოგებაშვილის მწვერვალი დავარქვი. როგორ ცოცხლდებიან მთები?! გახედავ და ჩემი მთებია. ჩემი პროფესიაა ბავშვების სიყვარული, ანუ პედაგოგიკა. მიყვარს ბავშვების აღზრდის შესახებ ფიქრი. მთელი ჩემი ცხოვრება ამას ვემსახურები. ეს ყველაფერი აქ დაიწყო, თბილისში. 60-70-80-იან წლებში ვქმნიდით ამ პედაგოგიკას პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში და საქართველოს ბევრ სკოლაში.

არ გამოდგება ყვირილი, დასჯა, აკრძალვები. ეს ბავშვები არიან ახალი თაობის ბავშვები. მათ სინათლის ბავშვები ჰქვიათ, ვარსკვლავის ბავშვები ჰქვიათ. ბავშვი, როდესაც გამგები გვერდით არ ჰყავს, ეძებს გამოსავალს. ხანდახან უნდა, რომ დაგვსაჯოს, გადაყლაპავს რაღაც აბებს, ასე ხდება სუიციდები. ჩვენ ვართ ბიძგის მიმცემები ამ ამბავში. შეუყვარდა მეექვსე კლასელს მეცხრე კლასელი, არ შედგა ეს, წავიდა გოგონა და მოიკლა თავი. ვიღაცას რომ ეთქვა ლიტერატურის მასწავლებელს, რომ სიყვარული ასეთია, გაუძელით, ბავშვებო. თქვენც შეგიყვარდებათ, განა მარტო იმან და იმან შეიყვარეს ერთმანეთი რომანში?!

საქართველოში მასწავლებელს არ აქეზებენ, რომ შემოქმედი იყოს. წავიკითხავთ რაღაც რომანს, მშვენიერი ქართველი მწერლები გვყვანან და უნდა გადმოვცეთ შინაარსი. ვის უნდა ეს შინაარსები?! გადმოსცა მოსწავლემ შინაარსი. მერე რა?! როდესაც ამაზე ვალაპარაკობ, სულ ჩემი მასწავლებელი მახსენდება, ვენაცვალე იმის სულს, ვარვარა ვარდიაშვილი. არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა. ახლაც არიან ასეთი მასწავლებლები, რა თქმა უნდა,“- აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.

წყარო: ​„ამონაშვილის აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად