Baby Bag

„პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები...“ - სასტუმროს მეპატრონე ბუბა კუდავას პასუხობს

„პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები...“ - სასტუმროს მეპატრონე ბუბა კუდავას პასუხობს

ისტორიკოს ბუბა კუდავას ცოლ-შვილს სტეფანწმინდაში დასვენების დროს, როგორც თავად ისტორიკოსი ამბობს დაუჯერებელი ისტორია გადახდა.

ბუბა კუდავა აღნიშნულის შესახებ სოციალურ ქსელში პოსტი ​გამოაქვეყნა. 

გთავაზობთ, ბუბა კუდავას პოსტის საპასუხო წერილი ყაზბეგის სასტუმროდან:

„მე ვარ ეთერ პაპიაშვილი, იმ სასტუმროს დიასახლისი, რომელზეც ბუბა კუდავა თავის პოსტში წერს. რადგან სიცრუეს წერს და ამის გამო უამრავ ადამიანს ჩემს წინააღმდეგ ამხედრებს და მიზანმიმართულად ცდილობს ჩემი ბიზნესის დასამარებას, უბრალო ადამიანის განადგურებას, გადავწყვიტე მოგიყვეთ რა როგორ იყო.

პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები? ჩემს სასტუმროში ბუბა კუდავასს ცოლ-შვილი კი არ შემოსულა პირველად, ხშირად ვმასპინძლობ ოჯახებს, მსგავსი შემთხვევა არავისთან მქონია, არც ის მგონია, ვინმემ აუგი თქვას ჩემზე, ვინც ჩემთან ისვენებდა. ბავშვები რომ შემოვიდნენ ჩემს სასტუმროში ხელში, მოვეფერე, ძალიან საყვარლები და მართლა ძალიან კარგი ბავშვები არიან, უბრალოდ, ხმაურობდნენ. უცხოელმა დამსვენებლებმა შენიშვნა მომცეს. ამის შემდეგ ვთხოვე ლიკას, ლიკა, გეხვეწები, იქნებ, როგორმე ბავშვები ცოტა მაინც დაამშვიდო, ტურისტები გამექცევიან მეთქი. ყველა დამსვენებელს ვცდილობ გავუფრთხილდე, ვთხოვე, იქნებ ოდნავ დაამშვიდო თქო, რაზეც გაღიზიანდა. ტურისტები რომ სამზარეულოში შევიდნენ, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით შევარდა სამზარეულოში და თავისი ნივთები მიაწყო გაღიზიანებულმა ისე, რომ მერე მე მკითხეს ტურისტებმა, ჩვენ ვაწყენინეთ რამე? რამე ხომ არ დავაშავეთო? ისევ წივილი, ისევ კივილი, ისევ ვთხოვე, იქნებ დაამშვიდო ბავშვები მეთქი და როგორ დავამშვიდო 3 წლის ბავშვებიო, მთავარი ის იყო რომ არ ცდილობდა, არ შეიწუხა თავი ყურადღება მიექცია ბავშვებისთვის. მეორე დილას დამიძახა, აქ დამრჩენი მე არა ვარ, მიშოვეთ სხვა ადგილი და გადავალო. ვუთხარი, ვისთან მიგიყვანო და რა ვუთხრა იმას, ჩემთან ხმაურობენ ძალიან, სხვებს აწუხებენ და შენ მიიღეო? ეს ვუთხრა მეთქი? იყავით აქ, უბრალოდ იმას გთხოვ, ბავშვებს მეტი ყურადღება მიაქციე, თორემ ბავშვის ხმაური რა სალაპარაკოა. ამ დროს ამიტეხა წივილი, კივილი, შენ იცი საერთოდ ვინ ვარო? იცი რას წარმოვადგენო? ვთხოვე, ნუ ყვირი, დამსვენებლებთან უხერხულია, ნუ ყვირი მეთქი და არ მაინტერესებს შენი დამსვენებელიო. მის ყვირილზე მოვიდნენ მეზობლები, ახლა იმათ დაუწყო ლანძღვა, თქვენ ვინ გეკითხებათო. მეც გამოვედი წყობიდან, არაფრით გაჩერდა. გავარკვიე მერე რომ გერგეტშია ადგილი და იქ არ მინდა, არ მეკადრებაო მანდ ტყეში რა მინდაო. რომ აღარ მშვიდდებოდა, ჩემს მეზობელთან დავაბინავეთ. თანხაც არ გამომირთმევია. მისი მამა მერით მაშინებდა, ახლა მე შენ მერს მოგიყვანო, მითხრა. ცუდად ვარ, ბუბა კუდავას პოსტის მერე, ისეთები ხდება, არ ვიცი, ამას თუ გადავიტან. როგორ შეგიძლიათ მოექცეთ ასე ადამიანს.?

რადგან ბუბა კუდავას მეუღლე, ლიკა, მემუქრებოდა ნახავ რასაც გიზავო, ამიტომ დაწერეს ამ ფორმით და შინაარსით, საზოგადოებისთვის, ისევე როგორც ჩემთვის, ბავშვების თემა მგრძნობიარეა და შესაბამისი რეაქციაც მოყვა.

თუთა მარიამის მამა ცრუობ. გამიხარდებოდა სიმართლის გარკვევა რომ გეცადათ.“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად