Baby Bag

„სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“

„სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“

წყარო: ფილოლოგ, პედაგოგ გია მურღულიას სოციალური ქსელი

ღმერთი ამბობს: „ჩვენ“, ხოლო ეშმაკი ამბობს: „მე“.
ღმერთის ნათქვამში „მე“ სრულად მოჩანს, ეშმაკის ნათქვამში არსად ჩანს „ჩვენ“.
ღმერთი აერთიანებს სახის დაუკარგავად, ეშმაკი ყოფს სახის შეუნარჩუნებლად.
ღმერთთან ერთად მთელი სამყარო შენთანაა, ეშმაკთან ერთად შეუცვალებელი მარტოობა გარანტირებული გაქვს.
ეს ყველაფერი კი იმით დაიწყო, რომ სინათლის ანგელოზმა უფრო მეტი მოინდომა, ვიდრე ეკუთვნოდა.
ახლა ძალიან პოპულარულია სიტყვა „წარმატება“ და ყველა მას ესწრაფვის. სახელძღვანელოები და ყველანაირი მოდგმის მასწავლებლები ყოველდღიურად გვმოძღვრავენ, როგორ უნდა გავიღოთ ყველაფერი, რათა წარმატებას მივაღწიოთ ანუ საკუთარ თავს „წარვემატოთ“. ერთი შეხედვით, ეს „განვითარებას“ ჰგავს, მაგრამ თუ კარგად დავაკვირდებით, თანამედროვე კონტექსტით, უფრო „მოპოვებას“ ნიშნავს.
ყველაფერს რომ მოპოვებას დაუქვემდებარებ, შესაძლოა ის დაკარგო, რაც ყველაზე მეტად მნიშვნელოვანია - ღირსება.
ყველაზე მეტად წარმატებული ადამიანი ის არის, ვინც, განვითარებასთან ერთად, არდასაკარგავს ნაკლებს კარგავს - განვითარებას მხოლოდ სიყვარულთან ერთად აქვს აზრი.
„ჩვენ“ - სიყვარულია.
„მე“ - ნარცისიზმი და ეგოიზმი.
„მე და შენ“ მეტია, ვიდრე მხოლოდ „მე“.
ამის მიხვედრა ღმერთის შეცნობაა.
ის, ვინც მხოლოდ საკუთარ თავთან რჩება, ვერაფერს ხვდება, ეშმაკის განცდის გარდა.
„მე და შენ“ - ამით მივესალმოთ ახალ, 2021 წელს.
ეს არის ცნობიერება, რომელიც იმარჯვებს და ყველაზე მეტად სწორედ ის სჭირდება დღეს და მომავალშიც ჩვენს საქართველოს.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​არის ხალხი, ვისაც რაღაც უცნაური, დაჟინებული ვნებით აინტერესებს, ხვალ როგორი ამინდი იქნება“...

„​არის ხალხი, ვისაც რაღაც უცნაური, დაჟინებული ვნებით აინტერესებს, ხვალ როგორი ამინდი იქნება“...

„​არის ხალხი, ვისაც რაღაც უცნაური, დაჟინებული ვნებით აინტერესებს, ხვალ როგორი ამინდი იქნება. ხალხი რა, ერთი ჩემი მეზობელი კაცია ასეთი, რომელიც ნათესავადაც მეკუთვნის. ოთხმოცდაათიანების უყველაფრო გარიჟრაჟზე, ისე დაკვირვებით უყურებდა ხოლმე ჩემთვის იმ სახლში გაუგებრად აღმოჩენილ ბარომეტრს, თითქოს მეორე დილით, დიდი-დიდი, საღორეში არ იყო მისასვლელი, ტახისთვის ქატოს დასაყრელად. დეტალურად იწერდა ქარის სავარაუდო სიჩქარეს და მერე ამოწმებდა. ახლო-მახლო მცხოვრები ადამიანები, თუ ყანაში წასვლის ჟამი აწევდა, გასძახებდნენ ხოლმე - უუ, ელგუჯიე, რაფერი ამინდი იქნება ხვალ? და ელგუჯია დიდი სიამაყით და საგანგებო სიდინჯით მოახსენებდა. რადიოში, ამინდის გამოცხადების წუთები სახარების კითხვის რიტუალივით წმინდა იყო მისთვის. ყველა რაიონის ამინდის პროგნოზს უსმენდა გაფაციცებით, ინიშნავდა და ადარებდა. თითქმის წარმოუდგენელი საქმე იყო იმ დროს ხმის ამოღება, ჩახველებასაც კი ვერ გაბედავდი.

ამასწინ ვნახე. შვილიშვილის ტელეფონში, მისივე რეკომენდაციით, რაღაც პროგრამა გადმოუწერიათ, ამინდს აჩვენებს მსოფლიო რუკაზე. დღეში სამჯერ ამოწმებს. უკვე მოხუცი. კბილნაკლული და ცოტა კოჭლი. თუმცა ამ საქმეში მხნე და შეუდრეკელი. ჰოდა, ვნახე და მითხრა, ძალიან მიკვირსო. რა მეთქი? - ვკითხე. უკვე ერთი წელია ვაკვირდები და ჩრდილოეთ აფრიკის თავზე ღრუბელი არ დამინახავსო.
ჰოდა, გაუმარჯოს ელგუჯიას. ამ ახირებულ კაცს, გურიის ერთ პატარა სოფელში, რომელიც აფრიკის ზეცის ამბავზე დარდობს. მე ასეთი ადამიანი მიყვარს.“

ავტორი: მწერალი გიორგი კეკელიძე 

წაიკითხეთ სრულად