Baby Bag

ხომ შეიძლება გავერთიანდეთ ერთი მიზნისთვის, რასაც სიცოცხლის გადარჩენა ჰქვია?! - ლევან რატიანის ემოციური მიმართვა

ხომ შეიძლება გავერთიანდეთ ერთი მიზნისთვის, რასაც სიცოცხლის გადარჩენა ჰქვია?! - ლევან რატიანის ემოციური მიმართვა

პირველი საუნივერსიტეტო კლინიკის დირექტორი, ექიმი ლევან რატიანი სოციალურ ქსელში ემოციურ პოსტს ავრცელებს. იგი საზოგადოებას გაერთიანებისკენ მოუწოდებს. გთავზობთ მის მიმართვას:

„საოცარია დღეს ცხოვრება, მას ბევრი მიზეზი განაპირობებს. ერთი რამ კი ცნობილია და დადგენილია: პანდემია უნდა იმართოს მაკრორგანიზის, მიკრორგანიზმის, გარემო და სოციალურ ფაქტორთა სიმბიოზით და არა ქაოსით. 
წარმოგიდგენიათ, ქაოსი ცუდი ფაქტია ამ სიტუაციაში და თქვენ ქაოსის ძალას აძლიერებთ! ჩვენი მიზანია, ბრძოლის მოგება ამ უთანასწორო ბრძოლაში... საოცარია ის ფაქტი, რომ მიზნის მიღწევისათვის ერთ ვექტორზე უნდა ვიდგეთ ყველა, რომ გადავრჩეთ და გადავარჩინოთ! საოცარია შეცდომას შეცდომაზე რომ უშვებთ ქაოსის გამო! ამით ყველა ერთად ვზარალდებით და ვტკენთ საოცრად ერთმანეთს. 
ხომ შეიძლება გავერთიანდეთ ერთი მიზნისთვის, რასაც სიცოცხლის გადარჩენა ჰქვია?! 
ეი, შენ მოუსმინე! ეი, შენ გაიგე, გაიგე! ეს მავნებელია, რაც ხდება! ეი, გაიგე მე სიცოცხლე მინდა! და ამისთვის გავერთიანდეთ ერი და ბერი... არ მინდა ამდენი ტკივილი, ვერ გავუძლებთ ვერცერთი, გამოვიფიტებით და დავიხოცებით, გაიგე! 
გაიგე, მე სიცოცხლე მშვიდ გარემოში მინდა! გაიგე, შენზე მეტად მინდა სიცოცხლე და დამაცადე, რა. მიდი, დაიხარე და გაიგე შენ არ იცი, მან იცის მოუსმინე და ერთად გააკეთე საქმე, რაც გადაგვარჩენს ყველას. არ გვინდა ქაოსი! მიდი, აკეთე საქმე, რა, რომ გადავრჩეთ! ამ უთანასწორო ბრძოლაში ჩვენ უნდა გადავრჩეთ და ამისათვის შენ ყველაფერი უნდა გააკეთო!“ - წერს ლევან რატიანი.

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯ​გუფი“)

„იცი, როდის ვიქნები ბედნიერი? როცა ამას შეძლებს ჩემი ერი“ - ლევან რატიანის ემოციური პოსტი
ამის შესახებ პირველი საუნივერსიტეტი კლინიკის ხელმძღვანელი ლევან რატიანი სოციალურ ქსელში წერს.
„ჭეშმარიტება ხომ ღვთისაკენ მიმავალი გზაა... ვისწავლოთ ამ გზით სიარული, ეს გზა ყველას ერთად...
პირველი საუნივერსიტეტი კლინიკის ხელმძღვანელი ლევან რატიანი სოციალურ ქსელში წერს ემოციურ პოსტს აქვეყნებს. ექიმის ჩანაწერს ​MomsEdu.ge გთავაზობთ:„საოცარია ეგ გარემო, არ ვიცი, ვინ რისთვის? მაგრ...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ოდესღაც ნანა, ეს უჩვეულოდ ლამაზი ქალი, იმდენად თავდაჯე­რებული იყო, რომ ეჭვებს, ზოგჯერ მტკივნეულსაც, ჩემს გულში თვითონ ნერგავდა...“

„ოდესღაც ნანა, ეს უჩვეულოდ ლამაზი ქალი, იმდენად თავდაჯე­რებული იყო, რომ ეჭვებს, ზოგჯერ მტკივნეულსაც, ჩემს გულში თვითონ ნერგავდა...“

„ოდესღაც ნანა, ეს უჩვეულოდ ლამაზი ქალი, იმდენად თავდაჯე­რებული იყო, რომ ეჭვებს, ზოგჯერ მტკივნეულსაც, ჩემს გულში თვითონ ნერგავდა. ეს მაშინ ხდებოდა, როცა მას ქალ­-ვაჟი უკვე შეეძინა და ვალმოხდილი, ერთგვარი მოლოდინითა და ინტერესით, მეტიც, სახიფათო ცნობისმოყვარეობით შესცქეროდა მომავალს. ეს ყველაზე არამყარი დროა ცოლ­ქმრულ ურთიერთობებში – ციკლი დამთავრდა და ცვლილება თითქოს გარდუვალია. ამ დროს მოხდა ის, რაც, შესაძლოა, ათწლეულების შემდეგ ნანას უეცარი სიკვდილის მიზეზად იქცა. ტროტუარზე მდგარს მანქანა დაეჯახა. ხელ-ფეხის მოტეხილობასთან ერთად მას მუცლის აორტაც დაუ­ზიანდა. ერთი წელი დასჭირდა იმისთვის, რომ კვლავ შესძლებო­და ცეკვა, რომელიც თავდავიწყებით უყვარდა და რომელშიც მე ჯეროვან პარტნიორობას ვერ ვუწევდი, ჩვილობაში გადატანილი პოლიომიელიტის გამო. და მაინც ყველაზე დიდი ბოდიში ნანას იმისთვის უნდა მოვუხადო, რომ მოვესწარი მის სიკვდილს და დღესაც განვაგრძობ ცხოვრებას – იმავე დროს ვდგები, ვსაუზმობ, ვსადილობ, იმავე დროს ვიძინებ. თუმცა ვალიუმის აბს აღარ ვუყოფ, მთლიანად მე ვიღებ. მართალია, სიტყვით ჩვენ არასდროს შევპირებივართ ერთმანეთს, არ აგვიღია ვალდებულება მოგვეკლა თავი მეორის სიკვდილის გამო, მაგრამ ჩვენი გრძნობის სიმძაფრე, ვფიქრობ, ამას თავისთავად გულისხმობდა. ეს აზრი მოსვენებას არ მაძლევს, განსაკუთრებით, როცა ღამდება და მარტო ვრჩები. ცოცხლად დარჩენილების მიმართ პასუხისმგებლობას ვიმიზეზებ და მომაკვდინებელი ორმოცი აბის ნაცვლად, ერთს ვიღებ, იმისა­თვის, რომ ჩამეძინოს და სადღაც გარიჟრაჟზე ნანა დამესიზმროს. ლამაზი ნანა, ერთი შეხედვით, დიდი ბავშვი იყო – ბავშვურად ეშმაკი და თავკერძა. ნებისყოფის ნატამალი არ გააჩნდა და არც მიიჩნევდა საჭიროდ, რომ ჰქონოდა. არათუ მომავალი სიკეთეების ხიბლით, სიკვდილის მუქარითაც ვერ ათქმევინებდი უარს მყისიერ სიამოვნებაზე. ოჯახის ბიუჯეტის მართვას თუ ანდობდი, ერთი თვისას ერთ დღეში დაგიხარჯავდა. სიცოცხლის ბოლო თვეებშიც კი, დიდად შეზღუდული ფიზიკური შესაძლებლობების მიუხედა­ვად, მზად იყო ნებისმიერ დროს წასულიყო სტუმრად. დაპატიჟების დრო და თარიღი ერთადერთი რამ იყო, რაც არ ავიწყდებოდა. გამუდმებით თამბაქოს ეწეოდა და ბოდიში მინდა მოვუხადო იმ სა­მედიცინო ფაქტებისა და დიდაქტიკური სისულეების გამო, უხვად რომ ვახვევდი თავს იმ იმედით, რომ წევას მოეშვებოდა, თუმცა ვიცოდი, რომ ნანა ამას ვერასდროს შესძლებდა. ინტელექტუალურ საუბრებს გაურბოდა. მისტიკური ბუნების უტყუარი ინტუიციით იკვლევდა გზას. ყოველ წამს იცოდა, რას ფიქრობდი. შეუმცდარად განასხვავებდა ბოროტსა და კეთილს, მტერსა და მოყვარეს. სიტ­ყვაძუნწი იყო. მეგობრებთან ერთად სუფრასთან მჯდომს, შეეძლო სამი საათის განმავლობაში ერთხელ არ ამოეღო ხმა. ამიტომაც მის ბოლომდე ამოცნობას ვერავინ შესძლებდა და ვერც მე შევ­ძელი ორმოცდათოთხმეტწლიანი თანაცხოვრების მიუხედავად. იქნებ მისი ჭეშმარიტი რაობის მიუწვდომლობა ასაზრდოებდა და დღენიადაგ განაახლებდა ჩემს სიყვარულს. ნანა სფინქსი იყო და, ალბათ, სულის რომელიმე ღრმა სამალავში ჰქონდა საიდუმლოება, რომელიც თან გაიყოლა. ეს აზრი არ მასვენებს და ისღა დამრჩე­ნია, ვიოცნებო, რომ ოდესმე, უკვე იქ, უფრო მაღალი რიგის რეა­ლობაში, კიდევ შევეხები მას, თუკი ჩვენ, მოკვდავებს იმ რეალო­ბაზე ხელი მართლაც მიგვიწვდება. მაგრამ, თუ ჩვენი საყვარელი სიყრმისშვილის, ირაკლის არ იყოს, ვართ უბრალოდ „მიგდებულე­ბი დარვინის ანაბარა“, მაშინ ჩემს მბჟუტავ სასოებას უმოწყა­ლოდ წაშლის და შეენაცვლება ადამიანური ლექსიკონის ყველაზე დაუნდობელი და შემზარავი სიტყვა – „არასდროს“. Nevermore.“ 


გელა ჩარკვიანი

„ნაგერალა“

წაიკითხეთ სრულად