Baby Bag

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს ლექსების სწავლა, კლასიკის შესწავლა... თვითონ ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის, მიმწოდებელია შუაში,“- პაატა ამონაშვილი

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს ლექსების სწავლა, კლასიკის შესწავლა... თვითონ ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის, მიმწოდებელია შუაში,“- პაატა ამონაშვილი

ფსიქოლოგმა პაატა ამონაშვილმა ბავშვების კლასიკური ლიტერატურით დაინტერესებაში მასწავლებლის უდიდესი როლის შესახებ ისაუბრა:

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს კლასიკის შესწავლა, არ უყვარს ლექსების სწავლა, თუმცა ისეთებსაც ვხედავ, რომლებსაც უყვართ ეს ყველაფერი. თვითონ ლირიკა და ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის აქ, მიმწოდებელია შუაში. მასწავლებელი არის შუამავალი ბავშვსა და კლასიკურ საგანძურს შორის. თუ მასწავლებელს ეს კლასიკური საგანძური მოაქვს, როგორც მხოლოდ სკოლის პროგრამის ნაწილი, რომ მერე ტესტი ჩაატაროს, თან ამას აკეთებს მკაცრი სახით, თან ეჩხუბება, ეს გავლენას ახდენს ბავშვზე. ერთ-ერთ ბავშვს ვკითხე, როგორი მასწავლებლები გყავს-თქო. მან მიპასუხა: „არცერთი მასწავლებელი არ მყავს, რომელიც გაკვეთილის წინ რომ დამინახავს, მკითხავს, როგორ ხარო.“ კლასში რომ შედის მასწავლებელი და „როგორ ხართ?“ კითხვის ნაცვლად ამბობს: „გადაშალეთ წიგნები, როგორ არ მოიტანეთ დავალება?“  და ამის ფონზე ამოიღებს საგანძურს, ეს საგანძური ბავშვისთვის აღარ არის საგანძური.“

„10 წლის წინ საქართველოში ექსპერიმენტი ჩავატარეთ. გავზომეთ როგორ უყვართ ბავშვებს თავიანთი მასწავლებლები სხვადასხვა საგანში. ეროვნული გამოცდა რომ ჩააბარეს ბავშვებმა, შევადარეთ ქულები იმას, თუ როგორ უყვარდათ მასწავლებელი. სადაც მასწავლებელი ძალიან უყვარს, ძალიან მაღალ ქულას იღებს ბავშვი, სადაც სძულს - ძალიან დაბალს. მამაჩემს, შალვა ამონაშვილს ჰყავდა მასწავლებელი ვარვარა ვარდიაშვილი. ის ისე აწვდიდა ბავშვებს „ვეფხისტყაოსანს,“ რომ დღემდე ჯიბით დააქვს მამაჩემს „ვეფხისტყაოსანი.“ მე არ მყავდა, სამწუხაროდ, ვარვარა ვარდიაშვილი მასწავლებლად და მიკვრიდა, რა აინტერესებს-მეთქი მამაჩემს ამ „ვეფხისტყაოსანში.“ სკოლაში „ვეფხისტყაოსანი“ იყო ისეთი ნაწარმოები, რომელიც ძალიან არ მიხაროდა. გაძალებდნენ დაზეპირებას, რთულია, ვერ გიხსნის მასწავლებელი. თვითონ „ვეფხისტყაოსნის“ ბრალი კი არ არის, მიმწოდებლის ბრალია ეს. ყველაზე დიდი კლასიკური საგანძურიც შეიძლება ბავშვისთვის საძულველი გახდეს საძულველი მასწავლებლის ხელიდან. სანამ კლასიკას მივიტან ბავშვთან, რატომ არ უნდა ვიზრუნო იმაზე, რომ შევაყვარო თავი?! მოდი, ჯერ მე შევუყვარდე და რასაც მივუტან, ისიც შეუყვარდება. თუ სიძულვილს მივუტან, თუ მე არ მოვწონვარ, რასაც მივუტან ისიც არ მოეწონება. საუკეთესო პატრიოტული ლექსიც გახდება იძულების ნაწილი. თუ დამაძალებთ, დავიზეპირებ, მაგრამ დავივიწყებ, როგორც კი გამოცდას ჩავაბარებ,”- აღნიშნულ საკითხზე პაატა ამონაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „შემდეგი გაჩერება“ ისაუბრა.

წყარო: ​„შემდეგი გაჩერება“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„თბილისში კიდევ ერთი საზარელი მკვლელობა მოხდა… სად არის ღირებულებები? სად არის სიყვარული? სად არის კანონი?“ - გია მურღულია 17 წლის მოზარდის მკვლელობაზე

„თბილისში  კიდევ ერთი საზარელი მკვლელობა მოხდა… სად არის ღირებულებები? სად არის სიყვარული? სად არის კანონი?“ - გია მურღულია 17 წლის მოზარდის მკვლელობაზე

ფილოლოგი გია მურღულია სოციალურ ქსელში 17 წლის ბიჭის მკვლელობის შემთხვევას გამოეხმაურა და აღნიშნა, რომ ყველა ვალდებულია პრობლემის მიზეზები მოიძიოს და მომხდარი გააანალიზოს:

„მეხსიერების აუცილებლობა

თბილისში კიდევ ერთი საზარელი მკვლელობა მოხდა - 17 წლის ბიჭს მისმა თანატოლებმა 10 დაუნდობელი ჭრილობა მიაყენეს.

მავანი გულგრილი თუ ფილოსოფიური სახით იტყვის: სამწუხაროა, მაგრამ ასეთი რამ ხანდახან ყველგან ხდებაო.

არ შეიძლება ასე ფიქრი! - შემგუებლობა პირდაპირ ბადებს მარცხს.

ჩვენი საზოგადოება და სახელმწიფო არ უნდა იყოს ფაქტისა თუ მოვლენის უბრალო ფიქსატორი - ვალდებულნი ვართ, ყველაფერი გავაანალიზოთ, შევაფასოთ, მიზეზები მოვიძიოთ და პრინციპული გადაწყვეტილებები მივიღოთ.

მეხსიერების სიტკიცე და მდგრადობაა საჭირო!

განა რა გვჭირს ასეთი, რომ ყველაზე ამაზრზენი დანაშაული თუ პრობლემა ერთ კვირაზე მეტ ხანს თავსა და ცნობიერებაში არ გვიჩერდება?!

რატომ არ გვაღელვებს ის, რაც ჩვენს ქვეყანას შიგნიდან ღრღნის და ბუნებას უმსხვრევს?

სად არის ღირებულებები?

სად არის გონიერება?

სად არის გულწრფელი ემოცია?

სად არის სიყვარული?

სად არის კანონი?

ხორავას ქუჩაზე დატრიალებული საშინელი უბედურების განხილვა/შეფასებისას (ერთ-ერთი ტელევიზიის ეთერით რომ გადაიცა) ვთქვი, რომ რამდენიმე დღე ვიგლოვებდით, ვივიშვიშებდით და მერე ყველას ყველაფერი დაავიწყდებოდა... მომდევნო მკვლელობამდე. მინდა ვცდებოდე, მაგრამ ამის ძალიან მკაფიო განცდა მაქვს და ზუსტადაც ვიცი-მეთქი.

რა გავაკეთეთ და შევცვალეთ, რომ შემდეგი რისკები მინიმუმამდე დაგვეყვანა და ცნება "ვაჟკაცობის" დეგრადირებული ახსნა თუ განცდა შეგვეზღუდა მაინც?

რა ბადებს მოზარდი მკვლელის ცნობიერებასა და განწყობას?

სად ვუშვებთ შეცდომებს?

სად არის საოჯახო, სახელმწიფოებრივი, საზოგადოებრივი ან სასკოლო აღზრდის სისტემა?

ზოგიერთი (ყველას ყველაფერს რომ ასწავლიან, მათი წრიდან) მეტყვის, ამ ერთი ამბის გამო სისტემური ტრაგედიის ხსენება მართებული არ არისო.

ტყუილია ეს! - სისტემა კონკრეტულ შემთხვევებში ჩანს.

ბოლოს და ბოლოს, ამ თემაზე (როგორ ვაყალიბებთ ახალი თაობის ღირებულებათა სისტემას) დიდი საზოგადოებრივი დისკუსია უნდა მოვაწყოთ.

განათლების სფეროს ნამდვილი რეფორმა (ახლა ამ სიტყვით ყველაფერ სხვას მოიხსენიებენ), პირველ რიგში, აღზრდის სისტემის გააზრებასა და ჩამოყალიბებას გულისხმობს.

რატომ?

იმიტომ, რომ სწორედ ის ქმნის გარემოს, რომელიც კანონზე უწინარეს იცავს ამ საზოგადოებას ბოროტების, სიშლეგისა და უპასუხისმგებლობის ჭაობისგან.

რაც ამ დღეებში მოხდა, არ არის მხოლოდ ერთი კონკრეტული ოჯახის ან ახალგაზრდა კაცის ტრაგედია - ეს ჩვენი საერთო ტრაგედიაა.

და ბოლოს:

მხოლოდ აღზრდის სისტემის შეცვლა (თუნდაც კარგი და სწრაფი) ასეთი პრობლემების მოგვარების არ და ვერ უშველის.

აუცილებელია, რომ კანონმა იკანონოს - ყველასთვის თანაბრად!

ის უკიდურესად პრინციპული უნდა იყოს მკვლელის მიმართ, რათა დანარჩენმა ადამიანებმა მშვიდად აშენონ კეთილი და სამართლიანი მომავალი.

მუდმივი ქართული „თავის დაძვრენა“ და „ჩვენიანის ხსნა დამსახურებული სასჯელისგან“ უნდა დავივიწყოთ - ეს „ჰუმანურობა“ და „სიყვარული“ კი არა, ნაძირლობაა.

როდესაც ცნობიერება ავად არის, მას განკურნება სჭირდება,“ - აღნიშნა გია მურღულიამ.

წაიკითხეთ სრულად