Baby Bag

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს ლექსების სწავლა, კლასიკის შესწავლა... თვითონ ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის, მიმწოდებელია შუაში,“- პაატა ამონაშვილი

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს ლექსების სწავლა, კლასიკის შესწავლა... თვითონ ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის, მიმწოდებელია შუაში,“- პაატა ამონაშვილი

ფსიქოლოგმა პაატა ამონაშვილმა ბავშვების კლასიკური ლიტერატურით დაინტერესებაში მასწავლებლის უდიდესი როლის შესახებ ისაუბრა:

„ძალიან ბევრ ბავშვს არ უყვარს კლასიკის შესწავლა, არ უყვარს ლექსების სწავლა, თუმცა ისეთებსაც ვხედავ, რომლებსაც უყვართ ეს ყველაფერი. თვითონ ლირიკა და ნაწარმოები არაფერ შუაში არ არის აქ, მიმწოდებელია შუაში. მასწავლებელი არის შუამავალი ბავშვსა და კლასიკურ საგანძურს შორის. თუ მასწავლებელს ეს კლასიკური საგანძური მოაქვს, როგორც მხოლოდ სკოლის პროგრამის ნაწილი, რომ მერე ტესტი ჩაატაროს, თან ამას აკეთებს მკაცრი სახით, თან ეჩხუბება, ეს გავლენას ახდენს ბავშვზე. ერთ-ერთ ბავშვს ვკითხე, როგორი მასწავლებლები გყავს-თქო. მან მიპასუხა: „არცერთი მასწავლებელი არ მყავს, რომელიც გაკვეთილის წინ რომ დამინახავს, მკითხავს, როგორ ხარო.“ კლასში რომ შედის მასწავლებელი და „როგორ ხართ?“ კითხვის ნაცვლად ამბობს: „გადაშალეთ წიგნები, როგორ არ მოიტანეთ დავალება?“  და ამის ფონზე ამოიღებს საგანძურს, ეს საგანძური ბავშვისთვის აღარ არის საგანძური.“

„10 წლის წინ საქართველოში ექსპერიმენტი ჩავატარეთ. გავზომეთ როგორ უყვართ ბავშვებს თავიანთი მასწავლებლები სხვადასხვა საგანში. ეროვნული გამოცდა რომ ჩააბარეს ბავშვებმა, შევადარეთ ქულები იმას, თუ როგორ უყვარდათ მასწავლებელი. სადაც მასწავლებელი ძალიან უყვარს, ძალიან მაღალ ქულას იღებს ბავშვი, სადაც სძულს - ძალიან დაბალს. მამაჩემს, შალვა ამონაშვილს ჰყავდა მასწავლებელი ვარვარა ვარდიაშვილი. ის ისე აწვდიდა ბავშვებს „ვეფხისტყაოსანს,“ რომ დღემდე ჯიბით დააქვს მამაჩემს „ვეფხისტყაოსანი.“ მე არ მყავდა, სამწუხაროდ, ვარვარა ვარდიაშვილი მასწავლებლად და მიკვრიდა, რა აინტერესებს-მეთქი მამაჩემს ამ „ვეფხისტყაოსანში.“ სკოლაში „ვეფხისტყაოსანი“ იყო ისეთი ნაწარმოები, რომელიც ძალიან არ მიხაროდა. გაძალებდნენ დაზეპირებას, რთულია, ვერ გიხსნის მასწავლებელი. თვითონ „ვეფხისტყაოსნის“ ბრალი კი არ არის, მიმწოდებლის ბრალია ეს. ყველაზე დიდი კლასიკური საგანძურიც შეიძლება ბავშვისთვის საძულველი გახდეს საძულველი მასწავლებლის ხელიდან. სანამ კლასიკას მივიტან ბავშვთან, რატომ არ უნდა ვიზრუნო იმაზე, რომ შევაყვარო თავი?! მოდი, ჯერ მე შევუყვარდე და რასაც მივუტან, ისიც შეუყვარდება. თუ სიძულვილს მივუტან, თუ მე არ მოვწონვარ, რასაც მივუტან ისიც არ მოეწონება. საუკეთესო პატრიოტული ლექსიც გახდება იძულების ნაწილი. თუ დამაძალებთ, დავიზეპირებ, მაგრამ დავივიწყებ, როგორც კი გამოცდას ჩავაბარებ,”- აღნიშნულ საკითხზე პაატა ამონაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „შემდეგი გაჩერება“ ისაუბრა.

წყარო: ​„შემდეგი გაჩერება“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ეს საოცარი იაპონური ფილმია მშობლებისა და შვილების ურთიერთობაზე,“ - ფსიქოლოგ ნანა ჩაჩუას რეკომენდაცია

„ეს საოცარი იაპონური ფილმია მშობლებისა და შვილების ურთიერთობაზე,“ - ფსიქოლოგ  ნანა ჩაჩუას რეკომენდაცია

ფსიქოლოგმა ნანა ჩაჩუამ შვილების მიერ მშობლების მიმართ პატივისცემის გამოხატვის მნიშვნელობაზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ მშობლების პატივისცემა მარადიული, უცვლელი მცნებაა:

„მე ყურადღებას გავამახვილებ ბიბლიურ ათ მცნებაზე. ექვსი მცნება არის ადამიანებს შორის ურთიერთდამოკიდებულებაზე. მეხუთე მცნება არის, რომ პატივი სცე მამასა და დედასა შენსა. მემკვიდრეობითობის ტარება არის უწყვეტობა განვითარებაში. ეს მემკვიდრეობითობა ეპოქის შესაბამისად სხვადასხვა ფორმით ვლინდება ​„პატივი ეცი დედასა და მამასა შენსა" - ეს არის მარადიული! ეს პატივისცემა ერთად თანაცხოვრებით იქნება თუ ცალ-ცალკე, ერთ ქალაქში ვიქნებით თუ არ ვიქნებით, ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს. ეპოქა როგორც განაპირობებს და ითხოვს, ეს იქიდან გამომდინარეობს. მთავარია, რომ ეს მცნება შენარჩუნებული იყოს.“

ნანა ჩაჩუას თქმით, 64 წლიდან ადამიანი განვლილ ცხოვრებას თავისი ცხოვრების შედეგებით აფასებს:

„ჩვენ არაერთხელ გვითქვამს ერიკ ერიკსონის ფსიქო-სოციალური კრიზისების შესახებ. ​64 წლის ასაკიდან ადამიანი თავისი განვლილი ცხოვრების შედეგებით თავისი თავისადმი დამოკიდებულებას განსაზღვრავს. ეს დამოკიდებულება იმის მიხედვით განიცდება ჩვენში, თუ როგორი იქნება ჩვენი შვილების, შვილიშვილების, ჩვენი საქმიანობის შედეგი. როგორ მომმართავენ, როგორია ღვაწლი, რომელიც მე ჩამიდვია. ეს არის ჩემი ყოველდღიური საქმიანობა, რომელიც ეძღვნება შვილს, შვილიშვილს.“

​არის ასეთი იაპონური ფილმი „ლეგენდა ნარაიამაზე,“ საოცარი ფილმია. იქ ტრადიციაში არის, რომ შვილს აჰყავს მშობელი მთაზე და ტოვებს. ეს იქ მშობლის უპატივცემულობას არ ნიშნავს. ამას ითვალისწინებს ტრადიცია. ყველა კულტურაში გარკვეული დამოკიდებულებაა მხცოვანი ადამიანის მიმართ,“ - აღნიშნულ საკითხზე ნანა ჩაჩუამ „რადიო იმედის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო: ​„რადიო იმედი“

წაიკითხეთ სრულად