Baby Bag

,,მე რომ მკითხოთ, სკოლა კომპიუტერულ ტექნოლოგიებს არ იყენებს ისე, როგორც საჭიროა''

,,მე რომ მკითხოთ, სკოლა კომპიუტერულ ტექნოლოგიებს არ იყენებს ისე, როგორც საჭიროა''

„მე რომ მკითხოთ, სკოლა კომპიუტერულ ტექნოლოგიებს არ იყენებს ისე, როგორც საჭიროა, ანუ მულტიმედია სწავლება ჩვენს სკოლებში არ მიმდინარეობს," - აღნიშნულის შესახებ ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ გადაცემაში ,,დიდი შესვენება'' ისაუბრა. 

,,დღევანდელ დღეს, როცა ბავშვი მუდმივად თამაშობს კომპიუტერში, ფერად და საინტერესო სამყაროში იმყოფება და შემდეგ მოდის „სერ“, უფერო გაკვეთილსა და ფურცლებზე, რაც უინტერესოა მისთვის. ჩვენი დღევანდელი ცოდნა სხვა კონსტრუქციისაა, ბევრი სხვადასხვა ინფორმაცია ერთ პატარა „ულუფაში“ უნდა გაერთიანდეს. მულტიმედია საშუალებები საშუალებას გაძლევს შენ რომ ეკრანზევე გადაწყვიტო რაღაც პრობლემები, სასწაული შესაძლებლობებია. ეს არის კონკურენცია იმის, რისიც მშობლებს ეშინიათ. ასეთი ტიპის აქტივობა, რომელსაც სასწავლო პროცესში გამოვიყენებთ, ჩაანაცვლებს გართობის აქტივობას, როგორიცაა თამაში, უმიზნოდ სიარული და სოციალურ ქსელში ყოფნა,'' - აღნიშნა მან.

წყარო: ,,დიდი შესვენება''

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ორ წლამდე ასაკის ბავშვმა მულტფილმებს არ უნდა უყუროს,“ - ნეიროფსიქოლოგი მარიამ ხვადაგიანი

ნეიროფსიქოლოგი მარიამ ხვადაგიანი „იმედის დღეში“ ბავშვის ფსიქიკაზე ანიმაციური ფილმების ზეგავლენის შესახებ საუბრობს:

„მულტფილმები მაყურებელში ბევრნაირ ემოციას იწვევს. ერთ-ერთი კვლევით დადგინდა, რომ საბავშვო ანიმაციურ ფილმებში იმაზე მეტი მთავარი პერსონაჟი იღუპება, ვიდრე ზრდასრულებისთვის განკუთვნილ დრამებში. როგორც ზღაპრებშია, როდესაც ბავშვს უკითხავენ, მან გარკვეული ტიპის ემოციები უნდა გაიაროს, ასევეა მულტფილმშიც. როდესაც პატარას დაჭერობანას ვეთამაშებით და ვეუბნებით: „მოვედი, მოვედი,“ ის შიშსაც განიცდის, თან უხარია, თან გიწვევს, რომ გაეკიდო, რადგან უნდა, რომ შეზავებული ემოციები ჰქონდეს. მულტფილმში წარმოდგენილია სხვადასხვა ტიპის ემოცია. რა თქმა უნდა, მე როგორ გადავიტან ამას, ეს ჩემს ტემპერამენტზეა დამოკიდებული. სწორედ ამიტომ, საჭიროა, რომ მშობელი იყოს გვერდით. როდესაც მე ვეღარ ვუყურებ ანიმაციურ ფილმს, ამ დროს ზრდასრულმა უნდა მკითხოს, რა მოხდა, რატომ შევწყვიტე ყურება? როდესაც ამ თემებს გავივლით, ეს მეხმარება, რომ რეალურ ცხოვრებაში რაღაცებს უფრო მარტივად გავუმკლავდე.“

მარიამ ხვადაგიანის თქმით, თანამედროვე ბავშვებს ძველი ქართული ანიმაციური ფილმები ნაკლებად იზიდავთ:

„ძველ ქართულ ანიმაციურ ფილმებს არ აქვს ის მკვეთრი ფერები, რომლებიც ახლა ბავშვებს იზიდავთ. ამას გარდა, ბავშვები ისეთ მულტფილმებს უყურებენ, რომლებსაც მათი თანატოლები ანიჭებენ უპირატესობას. როდესაც ბაღში მეგობარს ჰყავს რომელიმე საყვარელი პერსონაჟი, ბავშვს უჩნდება სურვილი, რომ მანაც ნახოს ის მულტფილმი, რომელსაც მისი მეგობარი უყურებს. ჩემი აზრით, ქართული მულტფილმი უფრო ნელა მიმდინარე პროცესია, მას აკლია ის დინამიკა, რომელიც თანამედროვე მულტფილმებს აქვთ.“

„ანიმაციური ფილმების ფერები მომხიბვლელია, ბავშვი ეკრანს ეჯაჭვება. მულტფილმის ყურებისას თავის ტვინის ნეირონების აღგზნება ხდება, პატარა ასაკის ბავშვის ტვინი არ არის მომწიფებული იმისთვის, რომ ასეთი ჭარბი დოზით აღგზნებას გაუძლოს. როდესაც პატარა ბავშვი მულტფილმს უყურებს, მას უჭირს დაძინება, დაძაბულია, მთელი სხეული ეჭიმება. ორ წლამდე ასაკის ბავშვი მულტფილმის სიუჟეტს ვერ იგებს. ის ანიმაციურ ფილმს აღიქვამს, როგორც ფერებს, ხმებს, კადრების ცვლილებას, მაგრამ შეუძლებელია, რომ მან დაიწყოს მულტფილმის ყურება და ბოლომდე მიჰყვეს,“ - აღნიშნავს მარიამ ხვადაგიანი.

წაიკითხეთ სრულად