ამის შესახებ სოციალურ ქსელში მწერალი გიორგი კეკელიძე წერს
ერთმა მოსწავლემ, მეექვსეკლასელმა, ონლაინ-გაკვეთილისას მითხრა: მასწ, მე დილით ისევ ჩვეულებრივ ადრე ვდგები, საგარეო ტანსაცმელს ვიცმევ, ჩანთაში წიგნებს ვალაგებ, სადარბაზომდე ჩავდივარ და მერე ისევ უკან ვბრუნდები, სკოლა ისე მომენატრაო. ხომ მაგარია? კინოკადრი.
„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი, რადგანაც აღზრდა ყველას გვაკლია. უნდა იფიქრო, როგორ გავხდე უკეთესი ხვალ ჩემი შვილისთვის. როგორ შევიკავო თავი, არ დავუყვირო, როგორ მოვეფერო, მშვიდად ვუთხრა სიტყვა, წიგნი როგორ წავუკითხო, რომ საინტერესო იყოს, სად გავყვე და ა.შ. ამაზე თუ არ იფიქრე, რა აღზრდა უნდა გამოვიდეს?
ჩვენი აღზრდა იმპულსებით მიდის, კარგი გააკეთა, ჰი ჰი, ცუდი გააკეთა, ჰო ჰო. ჰუმანურ პედაგოგიკაში მთელი აღზრდის სიმძიმე გადადის პიროვნებაზე.
ხშირად ამბობენ, ნუ, რა ვქნა ცხოვრება ასეთია. თუ მიჰყვებით ნაფოტივით წყალს, გაჰყევით ბატონო. სადაც მიხვალთ, დაინახავთ. ჩვენი მიზანია, ცურვა დინების საწინააღმდეგოდ. თუ გინდა ბავშვი აღზარდო, სათავესთან უნდა მიიყვანო, სადაც სიწმინდე იბადება. ამიტომ უნდა იარო ცხოვრების წინააღმდეგ და თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, დინების საწინააღმდეგოდ ვერ წახვალ…“
აკადემოკოსი შალვა ამონაშვილი
წაიკითხეთ სრულად
