Baby Bag

„პლუს პირველ ასეთ პედაგოგს ნუკრი ქანთარიაც გადაეცეს საჩუქრად!“ - რა რეაქციები მოჰყვა ნუკრი ქანთარიას ინიციატივას პედაგოგებისთვის პირუტყვისა და კარ-მიდამოს გადაცემის შესახებ

„პლუს პირველ ასეთ პედაგოგს ნუკრი ქანთარიაც გადაეცეს საჩუქრად!“ - რა რეაქციები მოჰყვა ნუკრი ქანთარიას ინიციატივას პედაგოგებისთვის პირუტყვისა და კარ-მიდამოს გადაცემის შესახებ

დეპუტატ ნუკრი ქანთარიას ინიციატივამ, რომ სოფელში გადასულ მასწავლებელს პირუტყვი და კარ-მიდამო მიეცეს, მასწავლებელთა მხრიდან არაეთგვაროვანი რეაქცია გამოიწვია. 

„მასწავლებლებს სოფლად მაქსიმალური ყურადღება უნდა მიექცეთ. გვქონდა ასეთ ვარიანტზეც მსჯელობა, რომ თუ ჩავა აქედან ადამიანი, მათ მისცენ კარ-მიდამო, ნაკვეთი, პირუტყვი... ხოლო რამდენიმე წლის შემდეგ, ეს გადავიდეს მის პირად საკუთრებაში. ეს იქნება გარკვეული სტიმული.  ასე რომ, მიმდინარეობს ფიქრი ამ ინიციატივაზე და არა მარტო, ფიქრი, ხორციელდება გარკვეული ქმედებები,“ - განაცხადა  დეპუტატმა.  

​გთავაზობთ აღნიშნულ ინიციატივასთან დაკავშირებით  სოციალურ ქსელში მასწავლებელთა გამოხმაურებებს:

„რატომაც არ იქნება! ვისაც ქალაქში და არც არსად არა აქვს სახლი, იმათთვის იქნება.“

„ვინც მისიონერად არის წასული? გამსახურდიას დროს მისცეს მასწავლებლებს კერძო საკუთრება, სხვათა შორის ზოგი დამკვიდრდა და დღესაც იქ საქმიანობს რამდენიმე...“

„ადაპტაციის პერიოდს გაუმარტივებს ნამდვილად. იმდენია მიტოვებული კარ-მიდამო სოფლად!“

„10 წლის წინ სოფელში სამუშაოდ წასვლა ცუდ ჟესტად ჩამითვალეს. პატრონი რომ ჰყოლოდა, აქ რა უნდოდაო ასე თქვა დიდმა და პატარამ. იღბალი არ მაქვს.“

„ვისაც წასვლა უნდა მისთვის რატომ არ იქნება! ეს ხო არ ნიშნავს რომ ხელფასი არ ექნებათ და უხელფასოდ უნდა იმუშაონ. თუ ამ მხრივაც ექნებათ დახმარება ძალიან კარგი იქნება!“

„ხელფასიც და საცხოვრებელიც... კარგი აზრია, მაგრამ სკეპტიკური ვარ და ბოლომდე არ მჯერა... ახლა რომ უნივერსიტეტს ვამთავრებდე, შეიძლება მეც მეფიქრა, სახლი თუ მექნებოდა და ადამიანური ხელფასი..“

„პლუს პირველ ასეთ პედაგოგს ნუკრი ქანთარიაც გადაეცეს საჩუქრად!“

„მთის სოფლები კი არა და ბარის სოფლებიც ისე იცლება, რომ სკოლაში 17 ბავშვიღა შეგვრჩა... ჩემი შვილისთვის, რომელიც სოფელში გადავიყვანე სკოლისა და კლასის შესანარჩუნებლად, არც ტრანსპორტირება იყო ხელმისაწვდომი,( არ ეკუთვნისო იმ ბავშვებს ტრანსპორტირება, საიდანაც საზოგადოებრივი ტრანსპორტი დადისო, არა და რაიონის ცენტრში კი მოჰყავს 2 სკოლის მანქანას მოსწავლეები ამავე სოფლიდან. შეგნებულად უწყობენ ხელს სოფლის დაცლას.“

„პირიქით მთიდან უნდა ჩამოიყვანოთ ბარში! არაკომფორტული და რთულია მთაში ცხოვრება, განვითარების საშუალებაც ნაკლებად აქვთ. ასე ძალიან თუ უნდა თვითონ იცხოვროს მთაში.“

„თქვენ რომ დაგირიგოთ ძროხები არა? ქუთაისშიც ვერ გაძელით იმხელა ხელფასზე და ჩვენ გვისტუმრებთ მთაში?“

„და განათლებულ კადრს რომ მოხსნიან და გაუნათლებლით ჩაანაცვლებენ ალბათ ეგაა პირუტყვი?!“

„კომბალი არაა?“

2019-2020 სასწავლო წლისათვის პირველკლასელთა რეგისტრაციაში ცვლილებები შევიდა

როგორ გავხადოთ სწავლის პროცესი ბავშვებისთვის მიმზიდველი

რატომ არ უყვართ ბავშვებს სწავლა და რა სირთულეების წინაშე დგანან პედაგოგები

ფილმი, რომელიც მასწავლებლის პროფესიას სულ სხვა თვალით დაგანახებთ

რას ჰპირდებოდა განათლების მინისტრი მასწავლებლებს 2019 წლისთვის

რას გულისხმობს „ახალი სკოლის მოდელი“ - დეტალები

გაუქმდება თუ არა უფასო ფაკულტეტები - მიხეილ ბატიაშვილის პასუხი

გასულ წლებში სკოლის გამოცდებში ჩაჭრილ მოსწავლეებს, 2019 წლის ერთიან ეროვნულ გამოცდებზე რეგისტრაცია შეეძლებათ

განათლების სამინისტრო მორიგ კონკურსს აცხადებს

რა შედეგებს უნდა ველოდოთ განათლების სფეროს დაფინანსების გაზრდის შემდეგ და რა სახის რეფორმები გატარდება გაზრდილი ბიუჯეტით?

მარტიდან სკოლებში „ახალი სკოლის მოდელი“ ამუშავდება

სასკოლო ექსკურსიებთან დაკავშირებით ახალი რეგულაციები 2020 წლიდან დაწესდება

მასწავლებელთა ვაკანსიები საჯარო და კერძო სკოლებში

შეიძლება დაინტერესდეთ

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...
მასწავლებლების ოჯახში გავიზარდე. ბებია - მასწავლებელი, დედა - მასწავლებელი, ბაბუა - ინჟინერი, მაგრამ ცხოვრების მასწავლებელი, მამა - გზების ინჟინერი, მაგრამ ლექსების მასწავლებელი. ყველგან მასწავლებლები. მეც ავდექი და ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე. რა მასწავლებელი?!

ოთხი წელი „კარგად“ ვისწავლე. ძალიან კარგად. ისეთი თბილი იყო მეექვსე კორპუსის ცისფერი კედლები. ძალიან ლამაზი დიპლომიც ავიღე და დიდი ხანია უჯრაში მიდევს. მგონი ნელ-ნელა ფერიც გადასდის. ღია ვარდისფერიც მოუხდება. არა უშავს.

მერე ორი წელი ვიმუშავე. თან საკუთარი პროფესიით. ჰო, საოცარია, გამიმართლა. მეც ასე ვფიქრობდი, სანამ მივხვდი, რომ ცხოვრებაში უფრო მეტს ვიმსახურებდი. ავდექი და წამოვედი.

ორი წელი ვწერდი სკოლებზე, მასწავლებლებზე, მოსწავლეებზე, დირექტორებზე, იმათზე, ვისაც უყვარდა ეს პროფესია და იმათზეც, ვისაც ეზიზღებოდა. კომფორტის ზონიდან ვერგამოსულ, მუდამ მოწუწუნე, მომთხოვნ მასწავლებლებზეც.

მაშინ მოვიდა ფიქრი, ფიქრი, რომ მხოლოდ გარეგანი დაკვირვებით და ჩართულობით, მხოლოდ ამბების შელამაზებით და გამხატვრულებით ცვლილებები ვერ მოხდებოდა, რადგან ყველა ცვლილება შიგნიდან იწყება. იქ მოსახვედრად კი...

ფორმალურად უფროსი მასწავლებელი ვარ. არაფორმალურადაც - უფროსი მასწავლებელი. ჯერ სკოლაში ვერ ვასწავლი, რადგან ჯერ იყო და თავის დროზე უარი ვთქვი და სწავლა ვარჩიე. ახლა სწავლას მოვრჩი და მაინც ვერ ვასწავლი. რატომ? ეს სხვა დროს, ახლა ამაზე ხომ არ ვსაუბრობ?!

ვისწავლე ყველაფერი, რაც მომავალში უნდა გამომადგეს და გამოვიყენო. რა ვიცი, ასე მითხრეს და მეც მჯერა. მჯერა, რომ ერთმა მერცხალმა თუ გაზაფხული ვერ მოიყვანა, არა უშავს, რადგან მარტს მაინც მოიყვანს.

ჯერ თავს ვერ ვგრძნობ განსაკუთრებულად. ან რა დროს ეგაა, მხოლოდ ერთი გაკვეთილი მაქვს ჩატარებული, ისიც დისტანციურად, ისიც კურსის ფარგლებში. ისე, მსმენია, ამბობენ, ეს პროფესია განსაკუთრებულიაო, ბავშვების სიყვარულიო, მეგობრობაო, მათი ღიმილიანი თვალებიო, მათი ფიქრებიო. კიდევ ბევრ რამეს ამბობენ, მაგრამ ამის საპირწონედ აუცილებლად მახსენდება გაკვეთილის გეგმებიო, სწავლების სტრატეგიებიო, მოზარდთა ფსიქოლოგიაო, მშობლებიო, ჯერ კიდევ მტრულად განწყობილი სასკოლო საზოგადოებაო და თავბრუ მეხვევა. ამ ყველაფრის გამო კი ცოტა მეშინია.

მეშინია მოსწავლეების. მათთან ურთიერთობა ძალიან განსხვავდება იმისგან, რასაც ამდენი ხანი ვაკეთებდი. ისინი ჭკვიანები და ცნობისმოყვარეები არიან. ისინი ბევრ კითხვას სვამენ და პასუხებს ითხოვენ. ისინი მომთხოვნები არიან. ზოგჯერ მკაცრებიც და სასტიკებიც.

მათთან ურთიერთობა ძალიან ჰგავს თეატრალურ წარმოდგენას, სადაც ჩვენ რეჟისორები ვართ, მოსწავლეები მაყურებლები, ხოლო გაკვეთილი კი - სცენა და სპექტაკლი. როგორც ყველა სპექტაკლი არ იქნება ერთნაირად კარგი, ისევე ვერ იქნება ყველა გაკვეთილი ყოველთვის ერთი და იმავე ხარისხის. მაყურებელი კი ყოველთვის უკეთეს სანახობას ითხოვს. უკეთესი სანახაობისთვის კი აუცილებელია რეჟისორმა და მაყურებელმა თანმიმდევრულად და შეთანხმებულად იმუშავონ.

შიშებს რომ დავუბრუნდეთ...

შიშს მაშინაც ვგრძნობდი, როდესაც ჩემს ელფოსტას ვხსნიდი და ლექტორების უამრავი დავალება მხვდებოდა, რომელთა შესრულების გარეშე მასწავლებელი ვერ გავხდებოდი. მეც ვწერდი და ვწერდი, ვსაუბრობდი და ვსაუბრობდი და ასე, ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მინდოდა წრის ნაწილი გავმხადარიყავი.

ისე, საერთოდ არაა მარტივი, ადგე და ამ მოჯადოებული წრის რომელიღაცა ნაწილში მოსახვედრად იბრძოდე. თან, მარტო კი არ ხარ, შენ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი ადამიანი აკეთებს ამას და ამ მარათონში საბოლოოდ ან გამარჯვებული გამოდიხარ, ან ისევ სხვა საქმის მოძებნა გიწევს გადასარჩენად. ამაზეც ცოტა ვრცლად მოგვიანებით...

მასწავლებლობა მარტივი არაა. მით უმეტეს, ეს ის საქმე არაა, მცდარი აზრების გარემოცვაში გაზრდილმა ადამიანებმა რომ უნდა შეასრულონ, მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ ბავშვობაში ასე ჩააგონეს. გახსოვთ, ხომ ბავშვობაში მოსმენილი ფრაზები იმის შესახებ, რომ ქალს მასწავლებლობა უხდება. იქვე აუცილებლად ახსენებდნენ, რომ, არა, კაცსაც უხდება, მაგრამ მაინც უფრო ქალს და ასე ხდებოდნენ ჩვენი დედები, დები, დეიდები, ბებიები და მეზობლები მასწავლებლები...

არადა... ეს პროფესია ჩვენს არჩევანსა და შესაძლებლობებს შორის დგას, ჩვენს სიყვარულის უნარსა და მოთმინებას შორის დგას და აქ ყველას ადგილი ნამდვილად არაა.

ამ პროფესიაში ძალიან მამაცი ადამიანების ადგილია. ადამიანების, რომლებსაც ბოლომდე ესმით მასწავლებლობის და განიცდიან მას. ადამიანების, რომლებსაც შეუძლიათ აიღონ პასუხისმგებლობა და შეეჭიდონ ურთულეს საქმეს. ადამიანების, რომლებსაც არ ეშინიათ საკუთარი მოსწავლეების, არ ეზიზღებათ ისინი და სულმოუთქმელად არ ელიან დროს, როდესაც მათგან თავისუფლები იქნებიან.

როდესაც ამ ყველაფერს გააცნობიერებთ, მაშინ თავად მიხვდებით, რომ მზად ხართ. მზად, გერქვათ მასწავლებელი და ასწავლოთ სხვას. სხვას, უკეთესი სპექტაკლის დასადგმელად და სხვას, უკეთესი მომავლისთვის.

ავტორი: მარიამ გვარამია 

წაიკითხეთ სრულად