„დედაჩემი მოვა და მოგეხმარება“ - როცა ქმრის დაბადების დღეა

სანამ ჩემს ქმარს ბარგი მეორე სართულზე აჰქონდა, მე და ნატამ სასტუმროს მეპატრონე მოვინახულეთ. ელენემ, რომელიც ჩემი და დათას ძველი მეგობარია, ორი სიტყვით თავისი ამბები მომიყვა და შემდეგ ოთახში ამაცილა. ოთახი ამჯერად მეორე სართულზე მდებარეობდა და სამ საწოლს, კარადას, თაროს და სააბაზანოს მოიცავდა. ბავშვებს ტანსაცმელი გამოვუცვალე და სადილის მოსამზადებლად ქვემოთ ჩავედი. საერთო სამზარეულოში რამდენიმე ნაცნობი ოჯახიც შევნიშნე. მიკითხ-მოკითხვების შემდეგ გაზქურასთან კუთვნილი ადგილი დავიკავე და ოჯახს, შეძლებისდაგვარად, სასიამოვნო სადილით გავუმასპინძლდი.
​

დანარჩენი დღეები თითქოს ერთმანეთს ჰგავდა. ჩემი, დათასი და ბავშვების ცხოვრება დილის თერთმეტის ნახევარზე იწყებოდა, შემდეგ საუზმე, ქალაქში გასეირნება, ნატას ძილი, სადილი, საღამოს მინდორი, პარკი და ბავშვების გემოვნების დაკმაყოფილება, ვახშამი, სასტუმროს ეზოში თამაში და ისევ, თერთმეტის ნახევარზე დაბანა, დაძინება, დასვენება.
​

ეს რუტინა ცოტათი მაშინ შეიცვალა, როცა დედა ჩამოვიდა და მეც და დათამაც ცოტა ამოვისუნთქეთ. ბიჭები საკმარისად დიდები იყვნენ იმისთვის, რომ თავიანთი თავისთვის მიეხედათ და შესაბამისად, მათ მხოლოდ ჭამისთვის ვეძახდით. ერთადერთი, ვისაც ყურადღება და მოფერება სჭირდებოდა, ნატა იყო. მისი გაღვიძებისას იწყებოდა ჩვენთვის დილა და საღამოსაც, ანალოგიურად, როცა ის იძინებდა, შეთანხმებულებივით, ვიძინებდით ჩვენ.
​

დედას ჩამოსვლამ ჩემი საქმეც შეამსუბუქა, რადგან საჭმლის კეთება აღარ მიწევდა და მთლიანად ნატას მოვლაზე ვიყავი გადართული. მიუხედავად ამისა, იქ ყოველი დღე მაინც დამღლელი იყო. დღის მანძილზე ნატა დაახლოებით ათჯერ მაინც ადიოდა და ჩამოდიოდა კიბეებზე, დარბოდა ეზოში, სეირნობისას ხელით ვატარებდით, რადგან ფეხით წამოსვლა არ სურდა, ჭამის დროს უკან დავსდევდი კოვზით ხელში (მაგიდასთან მხოლოდ მაშინ ჭამდა, როცა ძალიან შიოდა), დაძინებისას, რა თქმა უნდა, მთელი სასტუმროს გასაგონად მიწევდა იავნანას სიმღერა. რაც შეეხება ბიჭებს, მათი მოვლა-პატრონობა დათასთვის მქონდა ჩაბარებული და ისიც მორჩილად იტანდა მათ ხუმრობებსა და ოინებს. პირველივე დღეს, ვახშმობის შემდეგ ისეთი თამაშობა გამართეს უკანა ეზოში, რომ იმ დღესვე დავიმსახურეთ ყველაზე ხმაურიანი ოჯახის სახელი, რომელსაც უკვე ამაყადაც კი ვატარებთ.
​

ღამით, როცა ბავშვები დაიძინებდნენ, საწოლიდან ჩუმად ვიპარებოდი და ელენესთან და სხვა დედებთან ერთად ვჭორაობდი. იშვიათად ამ ჭორაობას თან მარტინი და ტკბილეულიც ერთვოდა და მერე ჩემს საბრალო ქმარს უწევდა ჩემი ატანა მთელი ღამე. ასეთ დროს განსაკუთრებულად ვგრძნობდი, რომ ძალიან მიყვარდა. ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, საზღვრების ფარგლებში ხდებოდა, რადგან ნატა ღამით ორ-სამჯერ ჯერ კიდევ მაღვიძებდა და შიმშილის დაკმაყოფილებას მთხოვდა.
​

როგორც თბილისში, არც აქ მხიბლავდა წვიმიანი დღეები, რადგან ეს ნიშნავდა - ტალახიან ოთახს, სველ იატაკს, ბევრ ხმაურს სასტუმროში, სიზარმაცეს, გაღიზიანებულ ნატას და ჯოკრის მოთამაშე ქმარს, სხვა მამებთან ერთად რომ იჯდა მანამდე, სანამ ბიჭები „თავს არ გავიდოდნენ“.
​

სამაგიეროდ, მზიანი დღეები მთელი ოჯახისთვის ნეტარება იყო და ჩვენც ხომ ზუსტად ამისთვის დაგვყავდა აქ ბავშვები, რომ მათ ტყისა და მთების ჰაერი ჩაესუნთქათ, ბევრი ერბინათ, ეთამაშათ და მშობლების ფული დაეხარჯათ.
​

აქ კიდევ ერთი კვირა დავრჩებით, შემდეგ კი სოფელში გადავინაცვლებთ. ერთი სული მაქვს საკუთარი სახლი ვნახო, მეზობლები მოვინახულო, მდინარეზე ჩავიდე, კლასელები მოვიკითხო და საერთოდ, მეც დავისვენო, თორემ აქ მე დასვენებისთვის არ მცალია, იქ კი იმდენი ადამიანი დამხვდება, რომ ჩემს სამ შვილსა და ქმარს უჩემოდაც მოუვლიან. მოკლედ, სულ მალე ახალი ბლოგი ჰამაკში, ლეღვის ხეების ჩრდილში და ცივი ყავით ხელში დაიწერება.
​