Baby Bag

„სულ ამაზე ვფიქრობ, რომ საბავშვო ბაღებსა და სკოლებში უნდა ისწავლებოდეს მეტყველება,“- სასცენო მეტყველების პედაგოგი ელდინო საღარაძე

„სულ ამაზე ვფიქრობ, რომ საბავშვო ბაღებსა და სკოლებში უნდა ისწავლებოდეს მეტყველება,“- სასცენო მეტყველების პედაგოგი ელდინო საღარაძე

სასცენო მეტყველების პედაგოგმა ელდინო საღარაძემ სწორი მეტყველების კულტურის მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„სულ ამაზე ვფიქრობ, რომ ბაღებსა და სკოლებში უნდა ისწავლებოდეს მეტყველება. ვინ უნდა გააკეთოს ეს? რა თქმა უნდა, ყველამ ერთად. მშობელმა საიდან უნდა იცოდეს კარგი მეტყველება? ამას საფუძველი უნდა ჩაეყაროს მშობლის ბავშვობაში. მე სულ ველოდები, როდის მოვა ეროვნული მთავრობა, რომელიც ამას მიხედავს. ორატორული ხელოვნების აკადემიაში ვმუშაობდი და აკადემიამ მიმართა ერთ ინსტანციას, რომ დაგვეწყო საქართველოში მეტყველების კულტურის ამაღლებაზე ზრუნვა. არანაირი ყურადღება! ეს პრობლემა ისეთ საცოდავ დონეზე იქნა დაყვანილი, რომ შეწყდა ამაზე საუბარი.“

ელდინო საღარაძის თქმით, მშობელმა კარგად მეტყველება ჯერ კიდევ სკოლის ასაკში უნდა ისწავლოს:

„მშობელმა რომ კარგად იმეტყველოს, მას ეს ჯერ კიდევ სკოლაში უნდა ასწავლონ, ასევე უმაღლეს სასწავლებელშიც. განსაკუთრებით, როდესაც პედაგოგებად ზრდიან უმაღლეს სასწავლებელში კადრს. ის აუცილებლად კარგად უნდა მეტყველებდეს. რამდენი პედაგოგია, რომელიც „ლა“-თი და „ლო“- თი ლაპარაკობს.“

„დღეს მეტყველების კულტურის გამომუშავება მიჰყავთ პოლიტიკოსებს, რომლებსაც არავითარი გამოცდილება არ გააჩნიათ. მათ არ აქვთ საამისო კულტურული ჩვევები, რომ ისე ისაუბრონ, რომ აღმზრდელობითი დატვირთვაც ჰქონდეს ამას მეტყველების თვალსაზრისით,“- აღნიშნულ საკითხზე ელდინო საღარაძემ საქართველოს პირველი არხის ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ საქართველოს პირველი არხი

შეიძლება დაინტერესდეთ

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

დეკანოზმა სერაფიმე დანელიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ადამიანისთვის შვილის გარდაცვალებით გამოწვეული ტკივილის შესახებ ისაუბრა:

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს...

პირველ დღეებში თითქოს ოკეანის ფსკერზე გულაღმა წევხარ თვალებღია და გახევებული, ირგვლივ კი სიბნელეა და უსაშინლესი დუმილი...

შენს წინ თანაგრძნობით აღბეჭდილი სახეები კადრებივით ერთმანეთს ენაცვლებიან, გისამძიმრებენ, შენც პასუხობ, ოღონდ ფსკერიდან...

გადიან დღეები, დასაფლავება... ხალხის გასტუმრება... დადიხარ, საუბრობ, ლოცულობ, მაგრამ მაინც ფსკერიდან...

მერე ნელა-ნელა იწყებ სახეების გარჩევას და ხედავ სიმარტოვეში და სიჩუმეში მობუზულ საკუთარ შვილებს, შენს დანახვაზე შემკრთალ სახეებს და ძალისძალად იწყებ გამოფხიზლებას...

ო, რა ძნელია ეს გამოფხიზლება და რა რთული პასუხის გაცემა იმ კითხვებზე, რომლებსაც ვერავინ სხვა ვერ უპასუხებს შენს გარდა...

და სადღაც შორს, უსაშველოდ შორს პოულობ სინათლის სხივს, რომელსაც მთელი ძალებით ებღაუჭები და რომელსაც ამოყავხარ ფსკერიდან ზედაპირზე...

,,- დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!

ჩემი შვილი, ხომ შენი შვილიცაა,

მე თუ მიყვარს, შენ ხომ უფრო გიყვარს, რომელმაც შეჰქმენ სიყვარული...

მე თუ მისთვის კარგი მინდა, შენ ხომ უმჯობესი გინდა მისთვის!

შენ ხომ შენი ძე მხოლოდშობილი მომეცი მე, მაშ მიიღე ჩემი შვილიც შენ, როგორც წმიდა შესაწირავი...

საშინელი იყო ჩვენი დაშორება, მაგრამ მჯერა, უფრო დიდი იქნება სიხარული ჩვენი შეხვედრისა!

ამიტომ დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!"

წაიკითხეთ სრულად