Baby Bag

„რა თქმა უნდა, არ არის მისაღები, რომ 6 წლის ბავშვი დადიოდეს მობილური ტელეფონით,“- პედიატრი თემურ მიქელაძე

„რა თქმა უნდა, არ არის მისაღები, რომ 6 წლის ბავშვი დადიოდეს მობილური ტელეფონით,“- პედიატრი თემურ მიქელაძე

პედიატრმა თემურ მიქელაძემ ბავშვებში გაჯეტების ხშირი გამოყენების პრობლემაზე ისაუბრა და მშობლებს საინტერესო რჩევები მისცა:

„რა თქმა უნდა, არ არის მისაღები, რომ 6 წლის ბავშვი დადიოდეს მობილური ტელეფონით. ზოგიერთ სკოლაში მინახავს, რომ ატოვებინებენ ტელეფონს. 5 წლამდე ნებისმიერი ელექტრონული გამღიზიანებელი არის აკრძალული, განსაკუთრებით მობილური ტელეფონები. არ არის აუცილებელი სმარტფონი და გაჯეტი გაატანო ბავშვს სკოლაში. თუ გინდათ კომუნიკაცია ბავშვთან, შეუძინეთ იაფფასიანი ტელეფონი. მას უფრო ნაკლები გამოსხივებაც აქვს და შეგიძლიათ ის გაატანოთ.

არის მეორე პრობლემა, როდესაც მშობელი თვითონ არის დაკავებული ტელეფონით. მე მქონია შემთხვევა, რომ მასწავლებელი თვითონ არის დაკავებული ტელეფონით და გაკვეთილის დაწყებამდე ზის Facebook-თან, ტელეფონთან. ძალიან ბევრი სურათი მინახავს ასეთი. ეს არის პრობლემა. ზოგადი პრობლემაა ეს. ამ პრობლემას სჭირდება მკაცრი რეგულაციები. სხვა დაავადებები, რაც არის პედიატრიულ პრაქტიკაში (ბაქტერიულ ინფექციებს არ ვგულისხმობ), ყველაფერი თავისით მორჩება, მაგრამ ეს არასდროს არ მორჩება. არის დაავადებების 90% პედიატრიულ პროფილში, რომელიც თავისით გადის. მთავარია არ ავნო.

გასაგებია მშობლები ვეღარ იცლიან, დაკავებულები არიან სამსახურებით, ამიტომ მაქსიმალურად დიდხანს, განსაკუთრებით დილის საათებში მაქსიმალურად დიდი ყურადღება დაუთმონ ბავშვებს,“- მოცემულ საკითხზე თემურ მიქელაძემ რადიო „იმედის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ რადიო „იმედი“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა... ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო,“ - ლაშა თაბუკაშვილის მოგონება

„არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა... ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო,“ - ლაშა თაბუკაშვილის მოგონება

მედეა ჯაფარიძისა და რეზო თაბუკაშვილის ვაჟი, დრამატურგი ლაშა თაბუკაშვილი 1956 წლის 9 მარტის მოვლენებს იხსენებს და მისი ბავშვობის ყველაზე მკაფიოდ აღბეჭდილი მოგონების შესახებ საუბრობს:

„ხუთი წლის ასაკში არცთუ ბევრი რამ გამახსოვრდება, მაგრამ 1956 წლის 9 მარტის ზოგიერთი ფრაგმენტი მკაფიოდ ჩამებეჭდა მეხსიერებაში. ზედ რუსთაველზე ვცხოვრობდით და ყველა პარადისა თუ მაგათი დღესასწაულის დროს ტანკები ჩვენი ფანჯრების ქვეშ იდგა ხოლმე. მეძინა... რეზო მოვიდა გვიან. მამა ნასვამი იყო. ხელში ამიყვანა, აივანზე გავიდა და გადამახედა. მთელს რუსთაველზე ჩაჩქანიანი ჯარისკაცები იყვნენ. მაშინ რეზომ ხმამაღლა რუსულ ენაზე, მათ გასაგონად მითხრა: „აი, შეხედე და დაიმახსოვრე, ესენი არიან შენი ერის ჯალათები.“ მერე ძირს დამსვა, რუსი ჯარისკაცების გინების ხმა გაისმა და რეზო აივნიდან ქუჩაში ჩახტა, მთვრალი სალდათისთვის უწმაწურ გინებაზე პასუხის გასაცემად. ჩხუბი დიდხანს არ გაგრძელებულა – ჯარისკაცები ხიშტებზე უპირებდნენ აგებას, მაგრამ ამ დროს დედაჩემი, ფეხშიშველი, ღამის პერანგით სახლიდან გამოვარდა და გადაეფარა. არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა. ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო...“ 

წაიკითხეთ სრულად