ვიეტნამში, დიენ ბიენის პროვინციაში, სოფელ ჰუოი ჰაში ბავშვებს სკოლაში მისასვლელად მდინარის გადაკვეთა უწევთ. სკოლაში მშრალ მდგომარეობაში რომ მივიდნენ, ისინი პოლიეთილების პარკებში სხდებიან და ასე გადადიან მდინარის მეორე ნაპირზე, სადაც მათი სკოლა მდებარეობს. როგორ ახერხებენ ამას ? - ნახეთ ვიდეო
„უნდა გამოვრთოთ და ავკრძალოთ ყველა ის საინფორმაციო საშუალება, სადაც ჩვენ ვაკვირდებით სტატისტიკას, სად რამდენი გარდაიცვალა, სად რამდენი ცუდი ამბავი მოხდა და ა.შ. ამას წინათ გადავავლე თვალი წამყვან საინფორმაციო გვერდებს. იყო რომ აქ ამდენი ადამიანი გარდაიცვალა, გუშინ მოხდა მკვლელობა, გუშინწინ ქურდობა, თუ ჩვენ რამე შეგვიძლია შევცვალოთ იმით, რომ გავიგებთ სად რამდენი ადამიანი გარდაიცვალა, არა, ჩვენ ვერაფერს ვერ ვშველით, გარდა იმისა, რომ ნერვებს ვიშლით. პირველი რჩევაა, რომ გამოვრთოთ ნეგატივი, მოვსპოთ რამდენადაც შეგვიძლია.“
ხათუნა მუზაშვილის თქმით, წუწუნა ადამიანებს მაქსიმალურად უნდა მოვერიდოთ:
„მეორე რჩევაა, რომ მოვერიდოთ წუწუნა ადამიანებს. რაც შეიძლება მოვშორდეთ ადამიანებს, რომლებიც სულ წუწუნებენ და ნეგატივს ავრცელებენ. ჩემს გვერდზე მყოფი ადამიანის აზრები გადმოდის ჩემზე.“
„მესამე ძალიან საინტერესო რჩევაა, რომ გავაკეთოთ სავარჯიშო. 21 დღის განმავლობაში არ უნდა ვთქვათ არაფერი ნეგატიური. პირველ რიგში, ვიღებთ გადაწყვეტილებას, რომ ამ წამიდან 21 დღე ნეგატივს არ ვავრცელებ. ვიკეთებ სამაჯურს. ორ წუთში მავიწყდება, რაც ვთქვი და ვავრცელებ ნეგატივს. ვიხსნი სამაჯურს და გადმომაქვს მეორე ხელზე. როგორც კი ვაფიქსირებ, რომ ნეგატივს ვავრცელებ, გადამაქვს შემდეგ ხელზე. ეს გვაძლევს კონტროლის შესაძლებლობას. თუ ერთ დღეს მე ოცჯერ გადავიტანე სამაჯური ხელიდან ხელზე, ხვალ უკვე ათჯერ. ამოცანა მდგომარეობს იმაში, რომ ეს სამაჯური ერთ ხელზე უნდა გაჩერდეს 21 დღე. ყველა ქალს ექნება სამაჯური სახლში. 21 დღე ნეგატივის გარეშე იქნება სასწაული. უამრავ კომპლიმენტს მივიღებთ, ყველაფერი შეიცვლება,“ -აღნიშნულ საკითხზე ხათუნა მუზაშვილმა რადიო „უცნობის“ ეთერში ისაუბრა.
წყარო: რადიო „უცნობი“
