„მოვიდა დრო საუბრისა...
წლების წინ პედაგოგები ახალი გამოწვევის წინაშე დაგვაყენეს და გამოგვცადეს...
აინტერესებდათ, საგანი თუ ვიცოდით, პროფესიულად თუ ვიყავით მზად სასწავლო პროცესისთვის.
ვიღაცამ დაამტკიცა, რომ იმსახურებდა სკოლაში ყოფნას.
ვიღაცას გაუჭირდა.
ვიღაცამ საერთოდ პროტესტი გამოაცხადა და უფლება არავის მისცა, გამოეცადათ...
ასე იყო კარგა ხანს...
მერე გვითხრეს, გეყოფათ ბაირამობა, ყველამ დაამტკიცეთ კომპეტენციაო.
დაფაცურდნენ მასწავლებლები.
აქაც ისე იყო, როგორც მაშინ...ვიღაცამ ივაჟკაცა, ვიღაცამ-ნაკლებად...
ოღონდ ეგ იყო, ყველას მისცეს შანსი კრედიტებით მოეპოვებინათ პროფესიონალიზმის დამამტკიცებელი სტატუსი...
ასე დაუფროსდა ბევრი.
ასე დამყარდა „მშვიდობა"...
"ომი დამთავრდა,მშვიდობის გეშინოდეთ" ფაზაც დაგვიდგა.
აყირავდა სკოლა.
ყველას მოუნდა სრული კომფორტი.
ბევრს უფრო მეტიც.
კიდევ მეტი.
კიდევ, კიდევ...
ვიჩხუბეთ, ვიკამათეთ, ვლანძღეთ ერთმანეთი...
ისევ დადგა „მშვიდობა"...
ვინ იცის, როდემდე?
თუმცა ეს არ არის მთავარი...
ამის მერე ღიმილი დავიფინეთ და შევედით გაკვეთილების ჩასატარებლად.
მოსწავლეებს ვესაუბრეთ კეთილშობილებაზე, სიყვარულზე, დიდსულოვნებაზე...
დარაბები სკოლასაც აქვს...
დარაბებს მიღმა არ დადგა გაზაფხული...
რატომ ჩააყენეთ მასწავლებლები ამ დღეში?!
არ ვართ ჩვენ გამოცდის ხალხი, არა!..
სამინისტროს გამოცდას არ ვგულისხმობ...ცხოვრების გამოცდა ვერ ჩავაბარეთ ჩვენ...
პ.ს.
ყველა ნუ გაბრაზდება, ეხება ნაწილს...“
