Baby Bag

ჩვენი წარმატების უკან არ ვდგავართ მარტო ჩვენ

ჩვენი წარმატების უკან არ ვდგავართ მარტო ჩვენ

შეიძლება, უცნაურად ჟღერდეს, მაგრამ ადამიანის წარმატება რომელი პროფესიის წარმომადგენელიც არ უნდა იყოს ის, შეიძლება ყველაზე ნაკლებად განსაზღვროს მისი პროფესიული უნარების განვითარების დონემ და უფრო მეტად იმ პიროვნულმა თვისებებმა, რომელიც რთულია ყურადღების მიღმა დარჩეს და ასევე რთულია მხოლოდ საქმის ცოდნამ, „ხელოსნობამ“ მოგცეს.

კეთილი, ყურადღებიანი და მზრუნველი ადამიანები, რომლებიც იმის უფლებასაც სიამოვნებით გიტოვებენ, გახვიდე მათი ზრუნვის სივრციდან ჩემს კეთილგანწყობასაც მეტად იმსახურებენ. კეთილგანწყობის გამოწვევის ეს უნარი ამ სამყაროში, სადაც ადამიანი მუდამ სტატისტიკაში იკარგება, სადაც ადამიანის „როლი“ საზოგადოებაში, სახლსა თუ ოჯახში წინასწარ განსაზღვრულია, მეტად უნდა ფასობდეს ვიდრე ნებისმიერი რამ.

ჯერ კიდევ პოლიტიკის მეცნიერებების სწავლისას წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ 3 წლის შემდეგ სამოქალაქო განათლების მასწავლებლად ვიმუშავებდი, თუმცა მაშინვე პოლიტიკურ თეორიებზე მეტად იმ ადამიანთა ისტორიები მაინტერესებდა, რომელთა სახელებიც ზოგისთვის ძალაუფლების ქონის ჩემთვის კი წარმატების სიმბოლო, რომელთა უკანაც იდგნენ სვა ადამიანები, რომლებიც შესაძლოა არც ჩანდნენ, მაგრამ არ იმსახურებდნენ დავიწყებას. წლების წინ აღფრთოვანებული დავრჩი უინსტონ ჩერჩილით, რომელიც თურმე დღეში ათასობით წერილს აგზავნიდა საკუთარი თანამშრომლებისა და იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც სხვებისთვის შესაძლოა შეუმჩნევლებიც კი ყოფილიყვნენ. როცა შეგიძლია იცოდე ყველა თანამშრომლის სახელი და გვარი და არა მხოლოდ მათი, მათი ოჯახის წევრების შვილების, შვილიშვილების, ძაღლის, კატის. შეგიძლია. შობის მისალოც წერილებს ერთნაირი ყურადღებითა და პატივისცემით უგზავნიდე კოლეგა დიპლომატებს, შენს მექანიკოსსა და მაღაზიის კონსულტანტს, რომელიც შესაძლოა, სულ რამდენჯერმე გყავს ნანახი, უკვე გასაგებია, შენ გჯერა, რომ შენი წარმატება არ გეკუთვნის მხოლოდ შენ და ამის გააზრებითაც ხარ წარმატებული. ასეთი ადამიანები არა მხოლოდ პატივისცემას იმსახურებენ, მისაბაძებიც ხდებიან. ყოველთვის ვიცოდი, რომ მთავარი, რითაც წარმატებულები ხდებოდნენ, მაღალი IQ კი არა,  ის თვისებები იყო, რომლებიც არავის რჩებოდა შეუმჩნეველი, ხასიათი, რომლის გამოც შეგიყვარებდნენ და ასევე ხასიათი, რომლის გამოც შენი ზიზღიც შეეძლოთ.

ჩემმა დაკვირვებამ და ცხოვრებისეულმა გამოცდილებებმა კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ თავისი საქმის პროფესიონალები (აქვთ თუ არა მათ სახელი და წარმატება) მაღალი ყურადღების მქონენი არიან და თუ ამ თვისებას კიდევ ემატება სხვა დადებითი პიროვნული თვისებებიც მათგან წამოსული ენერგიაც გადამდები ხდება, რადგან ძლიერ მოტივაციას გაძლევენ, ჩერჩილის მსგავსად მიგითითებენ, როგორი მნიშვნელოვანი და პატივსაცემი ხარ. მათ შექებაც შეუძლიათ და შენიშვნის მოცემაც, მაგრამ ამას ისე აკეთებენ, არც კარგი გამორჩეთ, არც ცუდი.

​ჩვენს პროფესიაშიც ზუსტად ასეა. ისინი, ვისაც ყველაზე მეტი ძალაუფლებაც აქვს და პასუხისმგებლობაც, დირექტორები მაგალითად, იმითაც იმსახურებენ ჩვენს პატივისცემას, რამდენად შეუძლიათ ჩვენი ცხოვრების გარკვეული მომენტებისა და ეტაპების (ასეთი მომენტები მოსწავლეებსაც აქვთ, მასწავლებლებსაც და თავად დირექტორებსაც) აღქმა და ჩვენი შემჩნევა, თანადგომა. ყველანი ვისურვებდით,  ყველა დირექტორი ჩერჩილის მსგავსი ყურადღებითა და პატივისცემით გვეპყრობოდეს, ჩვენს თვისებებს აფასებდეს და უფრო მეტიც, მხოლოდ პროფესიულ განვითარებას კი არა პიროვნულსაც მოითხოვდეს, რადგან ესმოდეს, რომ ჩვენი სიტყვები და დამოკიდებულებები ჩვენს ქცევაში ვლინდება, ჩვენი ქცევა აყალიბებს მათ ფსიქიკას, ვისაც ვასწავლით. მთელი ეს პროცესი კი პეპლის ეფექტია, კარგი დირექტორები სწორედ ასეთები არიან, ჩერჩილის მსგავსად არაფერი რჩება მათი ყურადღების მიღმა, იმის ცოდნა, რომ ასეთი ადამიანები დგანან ჩვენ უკან ძლიერი მოტივაცია, რომელიც ყველას გვჭირდება და, რომლის ქონასაც ყველა მასწავლებელი თანაბრად იმსახურებს. 

ავტორი: სამოქალაქო განათლების პედაგოგი მზეო შველიძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დარაბებს მიღმა არ დადგა გაზაფხული... რატომ ჩააყენეთ მასწავლებლები ამ დღეში?!“

„დარაბებს მიღმა არ დადგა გაზაფხული... რატომ ჩააყენეთ მასწავლებლები ამ დღეში?!“

„მოვიდა დრო საუბრისა...

წლების წინ პედაგოგები ახალი გამოწვევის წინაშე დაგვაყენეს და გამოგვცადეს...
აინტერესებდათ, საგანი თუ ვიცოდით, პროფესიულად თუ ვიყავით მზად სასწავლო პროცესისთვის.
ვიღაცამ დაამტკიცა, რომ იმსახურებდა სკოლაში ყოფნას.
ვიღაცას გაუჭირდა.
ვიღაცამ საერთოდ პროტესტი გამოაცხადა და უფლება არავის მისცა, გამოეცადათ...
ასე იყო კარგა ხანს...
მერე გვითხრეს, გეყოფათ ბაირამობა, ყველამ დაამტკიცეთ კომპეტენციაო.
დაფაცურდნენ მასწავლებლები.
აქაც ისე იყო, როგორც მაშინ...ვიღაცამ ივაჟკაცა, ვიღაცამ-ნაკლებად...
ოღონდ ეგ იყო, ყველას მისცეს შანსი კრედიტებით მოეპოვებინათ პროფესიონალიზმის დამამტკიცებელი სტატუსი...
ასე დაუფროსდა ბევრი.
ასე დამყარდა „მშვიდობა"...
"ომი დამთავრდა,მშვიდობის გეშინოდეთ" ფაზაც დაგვიდგა.
აყირავდა სკოლა.
ყველას მოუნდა სრული კომფორტი.
ბევრს უფრო მეტიც.
კიდევ მეტი.
კიდევ, კიდევ...
ვიჩხუბეთ, ვიკამათეთ, ვლანძღეთ ერთმანეთი...
ისევ დადგა „მშვიდობა"...
ვინ იცის, როდემდე?
თუმცა ეს არ არის მთავარი...
ამის მერე ღიმილი დავიფინეთ და შევედით გაკვეთილების ჩასატარებლად.
მოსწავლეებს ვესაუბრეთ კეთილშობილებაზე, სიყვარულზე, დიდსულოვნებაზე...
დარაბები სკოლასაც აქვს...
დარაბებს მიღმა არ დადგა გაზაფხული...
რატომ ჩააყენეთ მასწავლებლები ამ დღეში?!
არ ვართ ჩვენ გამოცდის ხალხი, არა!..
სამინისტროს გამოცდას არ ვგულისხმობ...ცხოვრების გამოცდა ვერ ჩავაბარეთ ჩვენ...

პ.ს.
ყველა ნუ გაბრაზდება, ეხება ნაწილს...“

ავტორი: ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი ოთო დანელია 

​​MomsEdu.ge​-მ თქვენთვის, მასწავლებლებისთვის შექმნა ახალი სივრცე - „მასწავლებლების სანდო წყარო“, სადაც ყოველდღიურად ქვეყნდება საგანმანათლებლო სფეროს სიახლეები. გადმოდით ბმულზე და მოიწონეთ - „მასწავლებლების სანდო წყარო“

წაიკითხეთ სრულად