Baby Bag

„ოჯახში ახალბედა დედის რთულ მდგომარეობაში ყოფნა კატასტროფაა ყველასთვის და პირველ რიგში, მისი მეუღლისთვის,“- გინეკოლოგი არსენ გვენეტაძე

„ოჯახში ახალბედა დედის რთულ მდგომარეობაში ყოფნა კატასტროფაა ყველასთვის და პირველ რიგში, მისი მეუღლისთვის,“- გინეკოლოგი არსენ გვენეტაძე

გინეკოლოგმა არსენ გვენეტაძემ ახალბედა დედებში მშობიარობის შემდგომი დეპრესიის შესახებ ისაუბრა. მისი თქმით, დედებს ხშირად საკუთარი განცდების რცხვენიათ და ვერ ამხელენ, რომ ცუდად არიან:

„როდესაც ფაქტობრივად გამოვლინდება, მერე დავუძახებთ ჩვენ მძიმე შემთხვევას, მაგრამ მის გონებაში რა აზრები ტრიალებს, ამაზეა საუბარი. ჩვენი პაციენტების უშვილობის წლოვანება 2-დან 25 წლამდეა. ელოდება ხალხი შვილს 5 წელი, 7 წელი, გაჩნდა ბავშვი. ბედნიერება თითქოს ზეზღვრულია. ამ დროს ბავშვი ტირის, აქვს შფოთვა. დედა ამბობს: როგორ, მთელი ცხოვრება ამას ველოდი და მისი ტირილისგან როგორ შეიძლება გონება მემღვრეოდეს, არ მინდოდეს და უძილობას ვერ ვუძლებდე?! მერე არის სირცხვილის შეგრძნება, რომ ეს როგორ ვუთხრა ვინმეს, ქმარს, ნათესავს, მეზობელს, დედამთილს?!“

არსენ გვენეტაძის თქმით, ახალბედა დედას ყველა ყველაფერს ასწავლის, თუ რა როგორ გააკეთოს:

„ყველა ყველაფერს ასწავლის ახალბედა დედას, ეს ასე უნდა გააკეთო, ისე უნდა გააკეთო. ოჯახში, მით უმეტეს ახალბედა დედის მძიმე, რთულ მდგომარეობაში ყოფნა კატასტროფაა ყველასთვის და პირველ რიგში, მისი მეუღლისთვის. მოვიდნენ შენი ნათესავები, მოვიდნენ ჩემი ნათესავები, დღეს ცოტანი მოდიან, მაგრამ მაინც ხომ არის, არა?! უახლოეს ბებიას და ბაბუას ამას ვერ დაუშლი. ამის შემდეგ რჩება მეუღლე, რომელიც ვერანაირად ვერ ერკვევა, ვერც ბავშვს ჰკიდებს ხელს. მე მინახავს ჩემი მეგობრები, ამბობენ: „ვერ ვკიდებ პატარა ბავშვს ხელს.“ ვერ ეხმარება დედას ამაში. პირველი და უმნიშვნელოვანესი არის, რომ გაერკვე საკუთარ ემოციებში."

„ფერიტინის განსაზღვრაც, უმარტივესი ანალიზის, თუ ის არის ნორმაზე დაბლა ერთი აბი რკინის მიცემა სულ 3-6 კვირაში მოიყვანს ნორმაში და 42-დან 60%-მდე მოხსნის ამ პრობლემას,“- აღნიშნულ საკითხზე არსენ გვენეტაძემ ტელეკომპანია „POSTV”-ის ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ „დღის პოსტი“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დღეს ჩვენ ხშირად არ ვიცნობთ, ვისთან მეგობრობენ ჩვენი შვილები, ვისთან თამაშობენ... ჩვენი თაობის მშობლებმა ეს იცოდნენ ზეპირად,“ - ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

„დღეს ჩვენ ხშირად არ ვიცნობთ, ვისთან მეგობრობენ ჩვენი შვილები, ვისთან თამაშობენ... ჩვენი თაობის მშობლებმა ეს იცოდნენ ზეპირად,“ - ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ მოზარდების ეკრანდამოკიდებულების პრობლემაზე ისაუბრა:

„გარდატეხის ასაკის ადამიანს უხარია საზრისის ძიება, კომუნიკაცია, ურთიერთობა. დღეს რა არის? სრულიად სერი სკოლა, ძალიან მოსაწყენი გაკვეთილები, კომუნიკაცია ნული. საწყალი მშობლები დარბიან სამსახურებში, რომ შვილებს კარგი მომავალი მისცენ, თანხები იშოვონ. რა ქნას მშობელმა? ურთიერთობის თავი აღარ აქვს. საინტერესო სკოლას ვერ ვთავაზობთ ბავშვს, სადაც სიხარულით გაიქცევა, რომ ექსპერიმენტი ჩაატაროს. ეზოს რაც შეეხება, ჩემს ეზოში, ჩემი ბავშვობისგან განსხვავებით, ახლა დიდი ამბავია-მეთქი რომ გითხრათ, მოგატყუებთ. ზოგ სახლს საერთოდ ეზო არ აქვს. თანამედროვე ურბანულ გარემოში გამოდიხარ პირდაპირ ქუჩაზე, შეიძლება მანქანა დაგეტაკოს.

მე რა გავაკეთო მოზარდი რომ ვარ და საინტერესო ცხოვრება მინდა. სად შეიძლება რეალიზაცია გავუკეთო ამ ჩემს გაქანებას? ცხადია, მე ამას ვაკეთებ ინტერნეტში. ისმის კითხვა: ეს კარგია თუ ცუდია? გააჩნია, ამას საიდან შევხედავთ. ცუდია იმ კონტექსტში, რა კონტექსტშიც ჩვენ ვცხოვრობთ, იმიტომ, რომ ეს არის ერთადერთი საშუალება. „ლურჯი ვეშაპი“ ახსენეს აქ და მსგავსი ტიპის რაღაცები რა ფენომენია? საკუთარი თავის გამოცდა გინდა, სარისკო თავგადასავლები გინდა, გამოწვევაა ეს შენთვის. ადრენალინის აწევა მოზარდობის ასაკში არის სასიამოვნო. ეს არის ანკესი. არის ახალი ურთიერთობები, რომელიც არ არის რეალური ურთიერთობები. ყველა ჩვენგანს ახსოვს თავისი თავი მეათე კლასში, ყველას რომ იცნობ შენ გარშემო. ახლა ამის საშუალება არ ვიცი რატომ არ არის. შენ კოლექციას აგროვებ, გამოცდილებას იღებ. დღეს ჩვენ ხშირად არ ვიცნობთ, ვისთან მეგობრობენ ჩვენი შვილები, ვისთან თამაშობენ, ვისთან ურთიერთობენ. ჩვენ ეს არ ვიცით. ჩვენი თაობის მშობლებმა ეს იცოდნენ ზეპირად თავიანთი ოჯახებით. ჩვენ ერთმანეთთან დავდიოდით ოჯახებში. ახლა ვინ ვისთან მიდის, აღარ ვიცი უკვე როგორ არის ახალ ცხოვრებაში, ეს სჭირდებათ ამ ბავშვებს,“ - აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო:​ „პულსი“ 

წაიკითხეთ სრულად