Baby Bag

„როდესაც შვილს აჩენ, არავინ ვალდებული არ არის შენი ოჯახის წევრების გარშემო, რომ შენი შვილი გაზარდონ,“- ნატალია ქუთათელაძე

„როდესაც შვილს აჩენ, არავინ ვალდებული არ არის შენი ოჯახის წევრების გარშემო, რომ შენი შვილი გაზარდონ,“- ნატალია ქუთათელაძე

მომღერალმა ნატალია ქუთათელაძემ ბავშვის აღზრდისა და ბავშვზე ზრუნვის შესახებ ისაუბრა და აღნიშნა, რომ შვილზე ზრუნვა დედისა და მამის ვალდებულებაა:

„მე ვიცოდი, რომ 29 წლის ასაკში როდესაც შვილს აჩენ, არავინ ვალდებული არ არის შენი ოჯახის წევრების გარშემო, რომ მათ გადადონ თავიანთი ცხოვრება და შენი შვილი გაზარდონ. მე ვთვლი, რომ მე და ჩემმა მეუღლემ უნდა გავზარდოთ ბავშვი. დამხმარე ადამიანის გარეშე ფიზიკურად ვერ გავძლებ. არ გამომივა პროფესიიდან გამომდინარე, მაგრამ როდესაც ეს ადამიანი იქნება ჩემს გვერდით, მე მინდა, რომ ის უბრალოდ იყოს ჩემი დამხმარე და არა ბავშვის აღმზრდელი."

„დღევანდელ დღეს, როდესაც ყველას თავისი საქმე აქვს, რთულია თანაბრად გადაანაწილო ბავშვთან ურთიერთობა და საქმე. მე ასეთი განწყობა მაქვს, რომ სანამდეც შევძლებ თან მყავდეს ბავშვი და თან ვატარო. მე ვთვლი, რომ მთავარია დედასთან იყოს ბავშვი. მე ძალიან მომწონს დისციპლინა. მომხრე ვარ რეჟიმის, მაგრამ თანახმა ვარ დავხუჭო თვალი, აერიოს რაღაცები ბავშვს, მაგრამ იყოს ჩემთან ერთად. ვთვლი, რომ ჩემნარიად ვერავინ ვერ მოუვლის, ვერავინ ვერ აბანავებს, ვერ ჩააცმევს,“- აღნიშნულ საკითხზე ნატალია ქუთათელაძემ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს,“- დეკანოზი სერაფიმე დანელია

დეკანოზმა სერაფიმე დანელიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ადამიანისთვის შვილის გარდაცვალებით გამოწვეული ტკივილის შესახებ ისაუბრა:

„უმძიმესი ჯვარია შვილის გარდაცვალება... ნურავის განაცდევინოს...

პირველ დღეებში თითქოს ოკეანის ფსკერზე გულაღმა წევხარ თვალებღია და გახევებული, ირგვლივ კი სიბნელეა და უსაშინლესი დუმილი...

შენს წინ თანაგრძნობით აღბეჭდილი სახეები კადრებივით ერთმანეთს ენაცვლებიან, გისამძიმრებენ, შენც პასუხობ, ოღონდ ფსკერიდან...

გადიან დღეები, დასაფლავება... ხალხის გასტუმრება... დადიხარ, საუბრობ, ლოცულობ, მაგრამ მაინც ფსკერიდან...

მერე ნელა-ნელა იწყებ სახეების გარჩევას და ხედავ სიმარტოვეში და სიჩუმეში მობუზულ საკუთარ შვილებს, შენს დანახვაზე შემკრთალ სახეებს და ძალისძალად იწყებ გამოფხიზლებას...

ო, რა ძნელია ეს გამოფხიზლება და რა რთული პასუხის გაცემა იმ კითხვებზე, რომლებსაც ვერავინ სხვა ვერ უპასუხებს შენს გარდა...

და სადღაც შორს, უსაშველოდ შორს პოულობ სინათლის სხივს, რომელსაც მთელი ძალებით ებღაუჭები და რომელსაც ამოყავხარ ფსკერიდან ზედაპირზე...

,,- დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!

ჩემი შვილი, ხომ შენი შვილიცაა,

მე თუ მიყვარს, შენ ხომ უფრო გიყვარს, რომელმაც შეჰქმენ სიყვარული...

მე თუ მისთვის კარგი მინდა, შენ ხომ უმჯობესი გინდა მისთვის!

შენ ხომ შენი ძე მხოლოდშობილი მომეცი მე, მაშ მიიღე ჩემი შვილიც შენ, როგორც წმიდა შესაწირავი...

საშინელი იყო ჩვენი დაშორება, მაგრამ მჯერა, უფრო დიდი იქნება სიხარული ჩვენი შეხვედრისა!

ამიტომ დიდება და მადლობა შენ ღმერთო ყველაფრისათვის!"

წაიკითხეთ სრულად