Baby Bag

„ემოცია, რომელსაც მთელი 1 წელი ველოდით“ - სამი შვილის დედამ სიმსივნე დაამარცხა

„ემოცია, რომელსაც მთელი 1 წელი ველოდით“ - სამი შვილის დედამ სიმსივნე დაამარცხა

სამი შვილის დედა თამთა ჭელიძე, რომელმაც სიმსივნე დაამარცხა,  მადლობას უხდის ყველა იმ ადამიანს, ვინც მის გამოჯანმრთელებაში საკუთარი წვლილი შეიტანა. 

გთავაზობთ თამთას მიერ სოციალურ გამოქვეყნებულ ვიდეოსა და პოსტს:

„ემოცია, რომელსაც მთელი 1 წელი ველოდით 🙏

ჩემო მეგობრებო და ახლობლებო მინდა ყველას დიდი მადლობა გითხრათ გვერდში დგომისა და გამხნევებისთვის. მე მძიმე ერთი წლის მერე შევძელი და გავიმარჯვე ამ ბოროტ დაავადებასთან და მადლობა ყველას ვინც მიიღო მონაწილეობა და შემაძლებინა ეს ყველაფერი❣️
დავასრულეთ კვლევები.

ყელის მიდამო სუფთაა, მუცლის არეში არის კერები, რომლებიც საჭიროებს მუდმივ დაკვირვებას, თუმცა ეს არაა ამ ეტაპზე საშიში ❣️

ამჟამად ვარ სტაბილურად ჯანმრთელი. ეს ბოლო სიტყვა ვერ დავიჯერე, როცა ექიმი ხელს მართმევდა გავამეორებინე 🙏

მადლობა ღმერთს საქართველოში გამარჯვებულებს გვაბრუნებს🙏❣️

ამ ძალიან ძლიერი ადამინის Ilia Khubulava გარეშე მე ვერაფერს გავაკეთებდი ❤️ მადლობა იმისთვის რომ მთელი ერთი წელი გამიძლო ( ისედაც მთელი ცხოვრებაა მიძლებს 😘) გვერდში მედგა , არც ერთი წამით არ დაღლილა ჩემს დასანახად და არც ერთი წამით არ მაცდიდა დანებებას ❤️ ზუსტად იცოდა რა როდის უნდა ეთქვა და გაეკეთებინა❣️ მარტო მან და ჩემმა ოჯახმა იცის რა გადავიტანე ამ ბრძოლაში და მათი გვერდში დგომით მქონდა ძალა გამეღიმა და მეცხოვრა ჩვეული რიტმით ❤️

მადლობა ჩემს ოჯახის წევრებს, რომლებმაც გმირულად გაუძლეს ამ რთულ დღეებს❣️

არ მჯერა რომ ჩემს სამ შვილს ჩავეხუტები და ვეტყვი რომ ყველაფერი დამთავრდა, რომ დედა ასე დიდი ხნით არასდროს წავა. მათე ხუბულავა მაფიცებდა მართლა ასეა თუ მე მიმალავო ❤️

ყველას მინდა მადლობა გითხრათ ვინც ჩემს გვერდით იყავით❣️

ეს კი სავადმყოფოდან გამოსვლის კადრებია აქ ხალხი გაოგნებული გვიყურებდა მე ვტიროდი და ილო იცინოდა. სიცილ-ტირილა გვჭირდა❤️
მადლობა ყველას ❤️“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„9 თვე ორ­სუ­ლი ვთა­მა­შობ­დი კა­ზი­ნო­ში“ - თეა დარჩია ცხოვრების უმძიმეს პერიოდზე საუბრობს

„9 თვე ორ­სუ­ლი ვთა­მა­შობ­დი კა­ზი­ნო­ში“ - თეა დარჩია ცხოვრების უმძიმეს პერიოდზე საუბრობს

რე­პე­ტი­ცი­ი­დან გა­მოვ­დი­ო­დი, შევ­იდიო­დი კა­ზი­ნო­ში, კა­ზი­ნო­დან გა­მოვ­დი­ო­დი, შევ­იდო­დი რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე...  ეს გრძელდებოდა 5 წელი. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, ტვი­ნი მეყო და ისე­თი თან­ხა არ წა­მი­გია, რომ დავღუპულიყავით მეც და ჩემი ოჯა­ხიც.

თამაშის დროს კარ­გავ ჯან­მრთე­ლო­ბას, დროს, ნერ­ვებს, ფულ­ზე აღარც არის ლა­პა­რა­კი... იქ ცხოვ­რე­ბას კარ­გავ... საათი არსად არ არის, დღეა-ღამეა ვერ გაიგებ, გა­ზომ­ბე­ბუ­ლი თა­მა­შობ, იმის­თვის კი არა, რომ ფული მო­ი­გო, იმის­თვის, რომ კი­დევ უფრო დიდხანს ითა­მა­შო...

ახალ თა­ო­ბას მთე­ლი გუ­ლით ვთხოვ, არ გე­გო­ნოთ რომ თქვენ ეს არ და­გე­მარ­თე­ბათ, მეც მე­გო­ნა, რომ ერთხელ გა­ვა­კე­თებ­დი, მაგ­რამ... ლასვეგასში როგორ არ უნდა ითამაშო?! ლიფტშიც და ტუალეტშიც სათამაშო აპარატებია, რომ ერთი წამი არ მოცდე. ლასვეგასიდან გამომყვა აქაც თამაშის მიმართ დამოკიდებულება. იქ 20 კაპიკით მოვიგე 1500 დოლარი. ვიფიქრე, რა მაგარი ვარ. როგორც ამას გაიაზრებ, რომ მაგარი ხარ, ეგრევე ცუდად არის შენი საქმე. 

დღემ­დე ლომ­ბარ­დშია მთე­ლი ჩემი ოქ­რო­უ­ლო­ბა და ბრი­ლი­ან­ტე­ბი, რა­საც ბე­ბია და დედა მიგ­რო­ვებ­დნენ... გამ­ქონ­და და შე­მომ­ქონ­და, გამ­ქონ­და და შე­მომ­ქონ­და... მე მიშ­ვე­ლა ღმერ­თმა, ეკლესიამ, სხვა გამოსავალი არ არის. 

9 თვის ფეხმძიმე ვი­ყა­ვი მე­ო­რე შვილ­ზე, მი­რი­ან­ზე. სახ­ლში მი­ვე­დი, აბა­ზა­ნა­ში შე­ვე­დი და მივ­ხვდი, რომ მეწყე­ბა მშო­ბი­ა­რო­ბა. გავ­ვარ­დით სამ­შო­ბი­ა­რო­ში, ორ სა­ათ­ში ვიმ­შო­ბი­ა­რე და ცოტა ხან­ში მი­რე­კა­ვენ კა­ზი­ნოს მე­გო­ბა­რი გო­გო­ნე­ბი: თეა, დღეს რო­მელ­ზე მოხ­ვა­ლო. ვუ­თხა­რი, დღეს ბიჭი გა­ვა­ჩი­ნე, ვერ მო­ვალ-­მეთ­ქი. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, 9 თვე ისი­ნი ყვე­ლა მო­ნა­წი­ლე იყ­ვნენ, რო­გორ მეზ­რდე­ბო­და შვი­ლი მუ­ცელ­ში, 9 თვე ორსული ვთა­მა­შობ­დი კა­ზი­ნო­ში... ნორ­მა­ლუ­რი ვი­ყა­ვი მე?! მახ­სოვს მი­წისძვრა მოხ­და, კე­დე­ლი გა­იხ­სნა კაზი­ნო­სი, „ლუსტრა“ ჩა­მო­ვარ­და დოლურაზე, ყვე­ლა გარ­ბო­და, მე კი მო­გე­ბუ­ლი „ფიშ­კე­ბით“ ვი­ჯე­ქი მაგიდას­თან და არ ვიძროდი.

ჩემ­მა ქმარ­მა, გუ­ჯამ იმ­დე­ნი გა­და­ი­ტა­ნა მაგ დროს, მა­მა­ომ უთხრა - სა­სუ­ფე­ველ­ში გზა ხსნი­ლი გაქვს, შეგიძლია, დილა-საღამოს ლოც­ვე­ბიც აღარ იკი­თხოო...

ამ ყვე­ლა­ფერს იმი­ტომ ვყვე­ბი, რომ ბავ­შვე­ბი მის­მე­ნენ, თან ჩემი მოს­წავ­ლეა ნა­ხე­ვა­რი სა­ქარ­თვე­ლო და ზუსტად იცი­ან, რომ არ ვა­ტყუ­ებ არც ერთ სი­ტყვას. თუ დრო გაქვთ და­სა­კარ­გი ჯან­მრთე­ლო­ბა, დასაკარგი ცხოვ­რე­ბა, და­სა­კარ­გი ფუ­ლიც კი ბა­ტო­ნო... თა­მაშ­ში რომ ვინ­მე რა­მეს იგებ­დეს...“

თავისი ცხოვრების უმძიმეს პერიოდზე მოცეკვავე თეა დარჩიამ გადაცემა „ფარულ კონვერტში“ ისაუბრა. ​

წაიკითხეთ სრულად