„გაჯეტებს შიგნით აქვს ისეთი ვერაგული რაღაცები ჩადებული, რომელიც ნარკოტიკივით არის ბავშვებისთვის, ამიტომ ძალიან რთულია ისეთი ალტერნატივის შეთავაზება ბავშვისთვის, რომ ის ამას გადადებს და სხვა რაღაცაზე გადმოერთვება, თუნდაც ეს იყოს სხვა მისი მეგობარი იქვე მჯდომი. მათ ერთად შეიძლება კინოსაც უყურონ, რომ დასხდებიან. ჩვენ უნდა მოვუფიქროთ რაღაც ალტერნატივები ტელეფონის მაგივრად.
მე ვერ გეტყვით, რომ ბავშვებს აქვთ თამაშის დეფიციტი. ყველა ბავშვი თამაშით იზრდება. ბავშვებს თამაშები სჭირდებათ. ბავშვს არ შეუძლია, რომ არ განვითარდეს. რაც მისი განვითარებისთვის საჭიროა, იმას აუცილებლად მოძებნის ის მის გარშემო. რაღაც ასაკამდე ეს არის მარტო თამაში, სხვა ის ვერაფრით ვერ ვითარდება. თუ ცოცხალ გარემოში ბავშვს არ შესთავაზეს ისეთი თამაში, რომელიც მისთვის საინტერესო იქნება და მისი განვითარებისთვის იქნება საინტერესო, მაშინ ის ამ თამაშს მოძებნის ტელეფონში. ტელეფონშიც თამაშობს ის რეალურად.
კომპიუტერული თამაშები რატომ არის ასეთი მიმზიდველი? იქ ბავშვს უკმაყოფილდება ყველანაირი მოთხოვნილება, რაც მას აქვს. უკმაყოფილდება დიდობის განცდა, თავისუფლების განცდა, შეუძლია აირჩიოს რაც უნდა, სადაც უნდა, იქ წაიყვანოს თავისი გმირი. მას უკმაყოფილდება განცდა, რომ დიდია და თვითონ აკონტროლებს ვითარებას. ისეთი რაღაცები არის ჩადებული ამ თამაშებში, რომ მისი ალტერნატივის შეთავაზება ხშირად გვიჭირს ხოლმე მშობლებს. ბავშვს უნდა შევთავაზოთ ალტერნატივა,“- მოცემულ საკითხზე ნინო ამონაშვილმა რადიო „ფორტუნას“ ეთერში ისაუბრა.
წყარო: რადიო „ფორტუნა“
წაიკითხეთ სრულად
