Baby Bag

რა განაპირობებს ბავშვების ტირილს საბავშვო ბაღში მიყვანისას?

რა განაპირობებს ბავშვების ტირილს საბავშვო ბაღში მიყვანისას?

205-ე საჯარო საბავშვო ბაღის დირექტორმა ია პატეიშვილმა იმ მიზეზებზე ისაუბრა, რომლის გამოც ბავშვებს უჭირთ ახალ გარემოსთან ადაპტაცია.

„ჩემი შვილები როცა პატარები იყვნენ, არასდროს არ მავიწყდება, როგორ მოვიწყვიტე გულიდან ატირებული ბავშვი, იქიდან მოყოლებული სულ ვღელავ, როდესაც ბავშვი ბაღში ატირებული მოდის. 

ჩემმა დაკვირვებამ ცხადყო რეგულაციებამდე რა განაპირობებდა ბავშვის ტირილს, ბაღში მიყვანის შემდეგ. ზოგიერთი მშობელი შემოდიოდა ბავშვთან ერთად და ჯდებოდა ჯგუფში, ჩვენ კი არ გვქონდა უფლება, მიგვეთითებინა, რომ არ შეიძლებოდა. მას შემდეგ, რაც აიკრძალა მშობლების შიდა სივრცეში შემოსვლა, უკეთეს მდგომარეობაში არიან, არა მარტო მათი შვილები, არამედ სხვა ბავშვებიც, ანუ ისინი ადაპტირდებიან სოციუმში ძალიან მალე. პატარები თვლიდნენ, რომ იტირებდნენ მანამ სანამ დედამისი იქნებოდა მათთან. ბავშვები, რომლებიც დედის გარეშე რჩებოდნენ და უყურებდნენ სხვას მშობელი ჰყავდა, ისინიც იწყებდნენ ტირილს“.

მისი თქმით, სანამ დედა და მამა ბავშვს ბაღში მიიყვანენ, უნდა ესაუბრონ, უთხრან, რომ იქ რომ მივა ძალიან კარგი გარემო და ბევრი ბავშვი დახვდება, რომლებიც მისი მეგობრები გახდებიან, პედაგოგები კი მისი დიდი მეგობრები იქნებიან:

,,რა თქმა უნდა, იქ უნდა დახვდნენ ძალიან კარგი აღმზრდელ-პედაგოგები, რომლებიც სითბოს და სიყვარულს არ დააკლებენ ბავშვს და ყველა პირობას შეუქმნიან, რათა ბავშვი მარტივად ადაპტირდეს,'' - აღნიშნა ია პატეიშვილმა. 

წყარო: ,,სხვა შუადღე"

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დღეს ბებიები და ბაბუები შვილიშვილებთან დროს არ ატარებენ, სამწუხაროდ, საქართველოში ეს მოიშალა,“ - თამარ გაგოშიძე

„დღეს ბებიები და ბაბუები შვილიშვილებთან დროს არ ატარებენ, სამწუხაროდ,  საქართველოში ეს მოიშალა,“ - თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ საქართველოში ხანშიშესულ ადამიანთა პრობლემებზე ისაუბრა. მისი თქმით, პენსიაზე გასვლის ასაკი ჩვენთან ტრაგედიაა, თუმცა ბედნიერება უნდა იყოს:

„პენსიაზე გასვლის ასაკი ჩვენთან ტრაგედიაა. ცოტა უფრო ფართოდ თუ შევხედავთ, ეს არის ბედნიერება. შენ „უნდა“ პოზიციაში აღარ ხარ. შენ შეგიძლია გააკეთო ის, რაც გაგიხარდება. სამწუხაროდ, ჩვენს საზოგადოებაში პენსიონერს ეს არ უხარია ბევრი მიზეზის გამო. იმის გამო, რომ ის არის სოციალურად დაუცველი, არის დისკრიმინირებული, ის არავის აღარ სჭირდება. 60 წლის მერე კი არა, 40 წლის მერეც შენ აღარ ხარ ახალგაზრდა, უკვე ხარ ბებერი, ვერ აკმაყოფილებ მოდის იმ ტენდენციებს,​ ხარ ძველმოდური, ხარ წარსულზე ორიენტირებული. უწყვეტი განათლება ჩვენ საშუალებას გვაძლევს ხანდაზმული ადამიანი ისევ აღდგეს თავისი ფერფლისგან, აღმოაჩინოს, რომ მას არ დაუმთავრებია ცხოვრება. ეს საზოგადოებამ უნდა გააკეთოს.“

თამარ გაგოშიძის თქმით, ქართველ პენსიონერებს მრავალმხრივი დახმარება სჭირდებათ:

„ჩვენს პენსიონერებს ძალიან ბევრი დახმარება სჭირდებათ ჯანდაცვის თვალსაზრისით, პენსიების თვალსაზრისით. ეს ყველამ ვიცით. მე მინდა უფრო მეტი აქცენტი გავაკეთო ფსიქოლოგიურ და სულიერ მხარეზე. ​ეს ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ფინანსები. ფულს ვიშოვით და ამ ადამიანებს მხარს დავუჭერთ სოციალურად და ფინანსურად. სიცარიელე, რომელიც რჩება ჩვენს ხანშიშესულ ადამიანებში, მარტოობის განცდა, იმის განცდა, რომ აღარავის აღარ სჭირდები, ამის შველა შესაძლებელია მხოლოდ მადლიერების და ფსიქოლოგიური ზრუნვის შედეგად.“

თამარ გაგოშიძის თქმით, თანამედროვე საზოგადოება კონკურენტული გარემოს შექმნაზეა ორიენტირებული, ხოლო სხვა ადამიანზე ზრუნვისთვის დრო ნაკლებად რჩება:

„რა არის ჩვენი საზოგადოება? ჩვენ როგორ ვზრდით დღეს ჩვენს ბავშვებს? ჩვენ ბავშვებს ვზრდით ასე: „შენ არავინ არ უნდა გაჯობოს, შენ არავინ არ უნდა მოგიგოს, შენ უნდა იყო კონკურენტუნარიანი.სად არის ამ კონკურენტუნარიან სიტუაციაში ზრუნვა სხვა ადამიანზე? ჩვენ უნდა ვხედავდეთ ჩვენს შემოდგომას, ჩვენს ხანდაზმულობას. თუ იქამდე მივაღწიეთ, ჩვენ აუცილებლად ამ სიტუაციაში აღმოვჩნდებით. ახალგაზრდებს ეს უნდა ახსოვდეთ ბავშვობიდან. ამას ისინი ვერ გაიგებენ, ​თუ არ აქვთ ურთიერთობა ბებიებთან, ბაბუებთან. მათ არ აქვთ საშუალება დაინახონ, რომ ვიღაც გიყვება ბევრ საინტერესო ამბავს. დღეს საქართველოში, სამწუხაროდ, ეს მოიშალა. ბებიები და ბაბუები სხვაგან წავიდნენ სარჩოს საშოვნელად. დღეს ბებიები და ბაბუები შვილიშვილებთან დროს არ ატარებენ, დღეს შვილიშვილები დილიდან საღამომდე სკოლაში არიან, იმიტომ, რომ მშობელს ვერ გამოჰყავს.“

„ჩვენი ხანდაზმულების მიმართ ზრუნვისა და მადლიერებისთვის არ გვცალია, ეს იმიტომ კი არ არის, რომ ჩვენ ცუდები ვართ. ეს სისტემური პრობლემაა. ამ სისტემურ პრობლემას ძალიან სერიოზული შველა სჭირდება. ​ეს არის ახალგაზრდა ქალებისთვის საშუალების მიცემა, რომ ცოტა მეტი დრო გაატარონ თავის შვილებთან. ეს არის ცოტა იმაზე ფიქრი, რომ პენსიაზე გასულ ადამიანს შესაძლებლობა ჰქონდეს კონსულტაციები გაუწიოს თავის ახალგაზრდა თანამშრომელს, იმიტომ, რომ მას ძალიან დიდი გამოცდილება აქვს. დაუფასებელია იმ ადამიანების გამოცდილება, რომლებსაც ბევრი უმუშავიათ. მე, როგორც ერთი ხანშიშესვლის პროცესის მქონე ადამიანი მარტო არ უნდა ვიყო,“ - განაცხადა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო: ​თამარ გაგოშიძის ნეიროფსიქოლოგიის ცენტრი

წაიკითხეთ სრულად