Baby Bag

​ბავშვები, რომლებიც ბებიებისა და ბაბუების გვერდით იზრდებიან, განსაკუთრებით ბედნიერები და ლაღები არიან

​ბავშვები, რომლებიც ბებიებისა და ბაბუების გვერდით იზრდებიან, განსაკუთრებით ბედნიერები და ლაღები არიან

თანამედროვე მშობლებს ბავშვის აღზრდაში ბებიებისა და ბაბუების დახმარება ისე სჭირდებათ, როგორც არასდროს. გარდა იმისა, რომ უფროსი თაობის წარმომადგენლები ბავშვებს თავიანთ სიბრძნესა და ცოდნას უზიარებენ, ისინი ბავშვთა აღზრდას უდიდესი პასუხისმგებლობითაც ეკიდებიან, რაც დასაქმებულ მშობლებს თავიანთი საქმით მშვიდად და სრულფასოვნად დაკავების საშუალებას აძლევს.

კვლევებით დასტურდება, რომ ბავშვები, რომლებიც ბებიებისა და ბაბუების გვერდით იზრდებიან, გაცილებით ბედნიერები და ლაღები არიან, ვიდრე ის პატარები, რომლებსაც ბებიებთან და ბაბუებთან ხშირი შეხება არ აქვთ. როგორც წესი, ბებიები და ბაბუები შვილიშვილებისადმი განსაკუთრებული სიყვარულითა და მზრუნველობით გამოირჩევიან. ისინი ბავშვების აღზრდა-განათლებას დიდ ყურადღებას უთმობენ და ხშირად ამ ყველაფერს მშობლებზე უკეთაც ახერხებენ. ბებიებსა და ბაბუებს ბავშვებთან თამაში უყვართ. ისინი პატარებს საინტერესო და სახალისო მეთოდების გამოყენებით სამყაროს შემეცნებაში ეხმარებიან.

ზრდასრული ადამიანები, რომლებიც ბებიებთან და ბაბუებთან იზრდებოდნენ, ბავშვობის წლებს ყოველთვის სიყვარულით იხსენებენ. ყველას ენატრება ის დღეები, როდესაც ბებოს მომზადებული ნუგბარით პირის ჩატკბარუნება აბედნიერებდათ ან ბაბუასგან დასაჩუქრებულებს დამოუკიდებლად შეეძლოთ საყვარელი ნაყინის ყიდვა. 11-16 წლის ასაკის 1600 ბავშვზე დაკვირვებამ ცხადყო, რომ ბავშვები, რომლებიც ბებიებისა და ბაბუების გვერდით იზრდებიან, თავს გაცილებით დაცულად და უსაფრთხოდ გრძნობენ, ვიდრე ის ბავშვები, რომლებსაც მშობლები დამოუკიდებლად ზრდიან.

ბებიები და ბაბუები მშობლების განქორწინების შემთხვევაში ბავშვის მთავარ ნუგეშისმცემლებად და მხარდამჭერებად გვევლინებიან. მათი სახლი პატარას საიმედო თავშესაფრად ესახება, სადაც ემოციურ თანადგომას და სითბოს ყოველთვის მიიღებს.

მშობლები, რომლებიც სრულ განაკვეთზე მუშაობენ, თავიანთ შვილებს ბებიებსა და ბაბუებს თავისუფლად ანდობენ. ისინი პატარებზე თავგამოდებით ზრუნავენ და მათი უსაფრთხოების დაცვის გარანტად გვევლინებიან.

ბებიებისა და ბაბუების მხარდაჭერა არამხოლოდ ბავშვებს, არამედ მათ მშობლებსაც აბედნიერებს. რაც მთავარია, ბავშვებზე ზრუნვით ყველაზე მეტად თავად ბებიები და ბაბუები ბედნიერდებიან.

მომზადებულია ​wtvideo.com-ის  მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დაბომბვის ხმაზე ინსტინქტურად მოვკიდე ბავშვს ხელი, ჟილეტში გავახვიე, მივიხუტე და ასე გადმოვხტი სამშობიაროს ფანჯრიდან,“- ქართველი დედა 2008 წლის აგვისტოს მძიმე დღეებს იხსენებს

„დაბომბვის ხმაზე ინსტინქტურად მოვკიდე ბავშვს ხელი, ჟილეტში გავახვიე, მივიხუტე და ასე გადმოვხტი სამშობიაროს ფანჯრიდან,“- ქართველი დედა 2008 წლის აგვისტოს მძიმე დღეებს იხსენებს

2008 წლის აგვისტოს ომის დროს ქართველი დედები არაერთი მძიმე განსაცდელის წინაშე აღმოჩნდნენ. ერთ-ერთი დედა, რომელსაც ომის პერიოდში უდიდეს სირთულეებთან მოუხდა შეჯახება სოფელ ერგნეთში მცხოვრები მაგული ოქროპირიძეა. ის 14 წლის წინანდელ მძიმე ამბებს ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ იხსენებს და ყვება, როგორ გადახტა სამშობიაროს ფანჯრიდან ახალშობილთან ერთად, როდესაც საფრთხის მოახლოება იგრძნო:

„2008 წლის 7 აგვისტოს ღამე მეყოლა მეხუთე შვილი. ზუსტად როდესაც გავაჩინე ქეთი, ის პერიოდი იყო შორ მანძილზე რომ ისროდნენ. ისეთი ხმა ჰქონდა, მთელი სამშობიარო ზანზარებდა. სამხედრო ნაწილი და გორის სამშობიარო ძალიან ახლოს არის. ფანჯრები, მინები სულ ჩამომსხვრეული იყო საავადმყოფოში. ამ ხმაზე ინსტინქტურად მოვკიდე ამ ბავშვს ხელი, ჟილეტში გავახვიე, მივიხუტე და ასე გადმოვხტი ფანჯრიდან. რამოდენიმე წელი იმ საავადმყოფოს ეზოშიც კი ვერ შევდიოდი. ქეთო, როგორც ომი, ისეთი დაუმორჩილებელია. ვიტყოდი, რომ გმირია, იმიტომ, რომ პირველმა დაამარცხა სიკვდილი თავისი დაბადებით. მშობიარობის დროს „ვაიმე დედა“ არ მითქვამს. მარტო ვლოცულობდი: „ღმერთო, ჩემი შვილები კარგად იყვნენ, ღმერთო, გადაგვარჩინე.“

მაგული ოქროპირიძის თქმით, ომმა ბავშვებზე უმძიმესი გავლენა მოახდინა და პატარებს მდგომარეობიდან გამოსვლა დიდხანს უჭირდათ:

„ჩემი შვილი, მეორე გოგო დედაჩემის გვერდით იყო, როდესაც მე ბავშვით ხელში გადმოვხტი. მთელი ორი კვირა არ ლაპარაკობდა. ხალხს რომ დაინახავდა, გზაზე ვერ გადადიოდა. ომის შემდეგ პირველად რომ შემოვედი ერგნეთში და დავინახე პირველი სახლი დამწვარი, ერთი ამოსუნთქვით დამთავრდა ყველაფერი. ჩემში ყველა ემოცია გაიყინა. პიანინო მაქვს ჩემი ასაკის. ჩექმიანი ფეხით იყო ჩაქუჩები და სიმები ჩამტვრეული, ნაფეხური ეტყობოდა ძირს დაყრილ ხატებს.“

2008 წლის 7 აგვისტოს დაბადებული ქეთევან დოჯაშვილი რუსულ ბომბდამშენებს გადაურჩა და 14 წლის წინანდელი ომის შესახებ მხოლოდ დედის მონაყოლიდან იცის.

„დედა რომ ყვება ხოლმე, მეც თვალწინ მიდგას ყველაფერი, რაც ომის დროს ხდებოდა. დედა სულ ამბობს, რომ დაიბადე, გმირი ხარ და სიკვდილს პირველი უთხარი არაო,“ - ამბობს ქეთევან დოჯაშვილი.

წყარო: ​„იმედის დღე“

წაიკითხეთ სრულად