დღეს გუშინდელთან შედარებით ინფიცირების ახალი შემთხვევების ნაკლები რაოდენობაა დაფიქსირებული

მოკლედ…

პარასკევი იყო, დღის სამი საათი. ოფისში ვიჯექი და ვმუშაობდი. თათბირიდან ახალგამოსული მომდევნო თათბირამდე გაძლებას ვნატრობდი, როცა ტელეფონმა დამირეკა. ავდექი და გარეთ გავედი. კარგი ამბები იყო. უკან შემოვედი და პატარა რაღაც ვითხოვე. წესით ყველაფერი კარგად უნდა დასრულებულიყო. არაო. სამჯერ არაო. მეოთხეზე ისევ გარეთ გავედი. დავრეკე, მხარდაჭერა ვითხოვე, მივიღე. საათი უკვე ექვსს უჩვენებდა. ფურცელი ავიღე, ერთი, ორი, სამი, ოთხი და როგორც იქნა, გავთავისუფლდი. ოთახში ჩამოვიარე, რაღაცები ავიღე, უფრო მეტი დამრჩა. ჩავეხუტე, ჩამეხუტნენ, იტირეს, ვერ ვიტირე. წამოვედი. მოკლედ… პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი.

უკვე მესამე კვირაა რაღაცების გააანალიზებას ვცდილობ. საფიქრალი დრო ნამდვილად ბევრი მქონდა და მეც ვიჯექი და ვფიქრობდი. ჩვენს რეალობაში ნამდვილად რთულია ისე მოიქცე, როგორც სამართალი, მორალი, კანონი, წესი, პატიოსნება მოითხოვს, თუმცა შეუძლებელი არაა. მსგავს სიტუაციაში სულ ორჯერ ვიყავი და ალბათ არ უნდა გაგიკვირდეთ, რომ ორივეჯერ გავიმარჯვე (გახსოვთ ხომ ის სცენა, ვოლტერ ვაითი რომ სკაილერს ურეკავს და ეუბნება, მე მოვიგეო. აი, ზუსტად ეგ ვოლტერ ვაითი ვიყავი დედას რომ დავურეკე და ეს ამბავი ვუთხარი).

ხშირად მიფიქრია, თუ რამდენად უღირსები შეიძლება ვიყოთ ადამიანები. მე, მაგალითად, მიზანმიმართულად ხშირად რაღაცებს არ ვაკეთებდი, არ ვამბობდი, მნიშვნელოვან დეტალებზე არ ვამახვილებდი ყურადღებას და შეიძლება, დიახ, ასეთ მომენტებში უღირსი ვიყავი, ვარ და ვიქნები, მაგრამ ნუთუ ეს საკმარისია ამ წოდებისთვის? ნუთუ ადამიანები უფრო მეტის უფლებასაც არ აძლევენ საკუთარ თავს და ამ ყველაფერს ძალაუფლების ჩრდილქვეშ არ აყენებენ? ნუთუ ვიღაცის ავტორიტეტს ამოფარებული ადამიანი, რომელიც ამ ავტორიტეტს მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი მიზნებისთვის იყენებს, უფრო უღირსი არაა? ჩვენ ყველანი ვთანხმდებით, რომ კი, მაგრამ საერთო ფონი და რეალობა სასტიკია და მიუხედავად ჩვენი შეთანხმებებისა, ყველაფერი მაინც უარესობისკენ მიდის.

კინემატოგრაფიასა და ლიტერატურაში საკმაოდ პოპულარულია დისტოპიური ჟანრი. წარსულის, აწმყოსა თუ მომავლის ტოტალიტარული რეჟიმების აღწერა მწერლებისა და რეჟისორების საყვარელი საქმიანობაა. ამ სიუჟეტებს ერთი საერთო აქვს – ადამიანები, რომლებიც მზად არიან, თუნდაც საკუთარი სიცოცხლის ფასად, აღუდგნენ წინ იმას, რასაც არ ეთანხმებიან (გთხოვთ, სუსტი ნებისყოფის ადამიანები ამას ნუ გაიმეორებთ და რა თქმა უნდა, ჩემი პარალელიც გაზვიადებულია სიტუაციის მძაფრად აღსაქმელად). ასეთი წარსული ჩვენ უკვე გვქონდა, არც თუ ისე შორს, რომლის კლანჭებიდან ჯერ კიდევ ვერ დავიძვრინეთ თავი. მაგრამ თქვენ ალბათ არ იცით, რომ ის აწმყოშიც ცოცხლობს, მართალია (საბედნიეროდ) დიდ მასშტაბებზე ვერ ვრცელდება, თუმცა რეჟიმის ფუნდამენტურ პრინციპებს ზედმიწევნით იმეორებს – „ბედნიერება“, ფაქტებისა და მოვლენების მიჩქმალვა, „მინის ფარდა“, პროპაგანდა, ცენზურა.

მოსწავლე როცა ვიყავი, განსაკუთრებით მომწონდა ერთი ფრაზა – „შენი უფლებები მთავრდება იქ, სადაც იწყება სხვისი“. უნიკალური წინადადებაა, რომელიც ყველაზე კარგად აღწერს სიტუაციას, თან თუ „უფლებების“ მაგივრად სხვა სიტყვებსაც ჩასვამ, მშვენიერი გასართობია, თან გონებასაც გაივარჯიშებ. მიუხედავად უნიკალურობისა, ეს წინადადება ჩემი ერთი წლისა და 66 დღის ყველა მონაკვეთში უსუსურად გამოიყურებოდა, იმ ორშაბათს ჰგავდა, რომლის დანახვა და დაწყება არავის უნდა, ჩვენს კოსმონავტებს ჰგავდა უწონადობის სამყაროში, ჰარი პოტერს ჰგავდა უჩინმაჩინის მოსასახმით დემენტორების გვერდით (ვინც არ იცით, დემენტორებს უჩინმაჩინის მოსასახმით ვერ მოატყუებ). ხვდებით, ხომ რასთან მქონდა საქმე?

როცა რაღაცით მინდა, რომ თავი შევაქო, სულ იმას ვახსენებ საკუთარ თავს, რომ იმდენად ძლიერი ვარ ფსიქოლოგიურად, ქიუნეთის მრავალდღიანმა ზეწოლამაც ვერ დამაკლო რამე. მიუხედავად ამისა, ერთი წლისა და 66 დღის მანძილზე პატარ-პატარა ტრავმებს, სტრესებს და შფოთვებს მაინც ვერ ავცდი. არა უშავს, ჯერ კიდევ როდის დაიწერა სოლომონმა ბეჭედზე „ესეც გაივლისო“.

გითხრათ, რა არ გაივლის? არა, უმჯობესი იქნება, იმ ამბავზე მოგიყვეთ მოკლედ, რომელიც ამ თხრობის ინსპირაციაა…

მოკლედ…

პარასკევი იყო, 17 მაისი, საღამოს ექვსი საათი და სამსახურიდან წამოვედი. ახლა შაბათია, 8 ივნისი ანუ ის შვიდი დღეც ამოიწურა, რომელიც საკუთარ თავს მივეცი. ორშაბათიდან მოყოლებული ერთი კონკრეტული ორგანიზაციისგან უკანასკნელ სმს-ს ველოდები, უკანასკნელ ცნობას მათგან, რომ ოდესმე ვარსებობდი. ის არ ჩანს. მოკლედ, დღეს შაბათია, 8 ივნისი, დილის საათები და მე მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს, რატომ?

მაშა გვარამიას სხვა ბლოგებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე - ​მაშას ბლოგი