Baby Bag

,,ჩემი მშობლები ხვალ იცრებიან და პრინციპულად ასტრაზენეკით. რატომ?''

,,ჩემი მშობლები ხვალ იცრებიან და პრინციპულად ასტრაზენეკით. რატომ?''

ქარ­თვე­ლი ნევ­რო­ლო­გი დავით მრელაშილი, რომელიც ამერიკაში მოღვაწეობს ვაქცინაციასთან დაკავშირებით პოსტს აქვეყნებს, რომელსაც ​MomsEdu.ge უცვლელად გთავაზობთ:

,,საოცარი ხალხი ვართ ეს ქართველები.

- ვაქცინამ ორი კვირით დააგვიანა შეპირებულზე და ლანძღვით ავიკელით მთავრობა - ჩვენი დახოცვა უნდათ, ან უნიათები არიან - რატო არ შემოაქვთო.

- შემოიტანეს ხარისხიანი ვაქცინა (ასტრაზენეკა) - არ ვიცრებით - ცუდი ვაქცინააო, ჩვენი დახოცვა უნდათო ისევ ამ ერთადერთი, მართლაც რომ სამწუხარო პრეცედენტის გამო (და ვუგულებელვყოფთ ათასობით გარდაცვლილს თავად ვირუსისგან). ნაწილმა იმის გამო რომ ერთ ხელზე ჩამოსათვლელმა ქვეყნებმა მეცნიერულად დაუსაბუთებელი გართულებების ეჭვის გამო დროებით ან ნაწილობრივ შეაჩერეს ეს ვაქცინა და ასევე ვუგულებელვჰყობთ მსოფლიოს ათეულობით წამყვან ქვეყნებს სადაც ჩვეულებრივ გრძელდება ვაქცინაცია ათეულ მილიონბით მოსახლეზე.

- შემოიტანეს ფაიზერი - რომლსაც ჯერჯერობით წუნი ვერ დასდეს - მაინც არ ვიცრებთ (და მიზეზს ველოდები სოციალურ მედიაში და ჯერ ვერ ვიპოვე). ამ ფაიზერით აიცრა ზუსტად უკვე ისრაელის დიდი უმეტესობა, და ქვეყანა გაიხსნა, ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდნენ პრაქტიკულად.

ამ ყოველივეს რამოდენიმე აშკარა მიზეზი აქვს:

1. გენეტიკურად და კულტურულად (ადათ-წესებით) სიახლისადმი ფრთხილი ხალხი ვართ. რატომ? იმიტომ რომ ისტორიულად ასე იყო - როგორც წესი გარედან შემოსული რაიმე უცხო და სიახლე - დამპყრობელი და შარი იყო ჩვენთვის. ვინც არ ფრთხილობდა - გადაშენდა. სიახლისადმი ფრთხილმა ხალხმა დატოვა ფრთხილი შთამომავლობა (ჩვენ). ამერიკელები იმ “ნარჩევი” ევროპელების შთამომავლები არიან ვინც შუა საუკუნეებში ჩასხდნენ გემებში და სიახლეების საძიებლად ამერიკის კონტინენტზე გადასახლდნენ. ერთი ტიტანიკის ჩაძირვას ამერიკაში მიგრაცია არ შეუჩერებია. განსხვავებაც სახეზეა ვაქცინაციის პროცესში.

2. უნდობლობა მთავრობის მიმართ ასევე მოსახლეობსი მნიშვნელოვან პროცენტში. ეს არც პოლიტიკური განცხადებაა, არც ექსკლუზიურად მიმდინარე მმართველ პარტიას ეხება. ეს არის ქვეყანაში ათწლეულობის განმავლობაში ჩამოყალიბებული სტერეოტიპი რასაც ბევრი მიზეზი აქვს (ზოგი მართალი, ზოგი უსაფუძვლო). საქმე იმაშია, რომ არ შეიძლება ცნობიერად თუ ქვეცნობიერად, წინა ან მიმდინარე მთავრობის დასაწუნი საქმიანობა დავაკავშიროთ ვაქცინაციასთან. აქ მთავრობა პრინციპულად განსხვავებულს არ აკეთებს ვიდრე ამერიკის, ან ევროპის ან ისრაელის მთავრობა - ყიდულობს ვაქცინას და სთავაზობს მოსახლეობას. ამიტომ ვეცადოთ ფსიქოლოგიურად გავმიჯნოთ ჩვენი დამოკიდებულება თუ იმიჯი მთავრობის ნებისმიერი სხვა საქციელისგან (მაგალითად მეწყერზე როგორ ჯებირს აშენებენ) და ვაქცინაციისგან.

3. არ ვიცი რანაირად ვთქვა შელამაზებულად რომ ის კონტიგენტი ვისთვისაც ვწერ ამ პოსტს უფრო არ დაიბოღმოს, მაგრამ რისკების შეფასების საკმარისი აღქმა არ არის საზოგადოების მასაში, და არც მათ ენდობიან ვისაც ეს უნარი აქვს (ან აღარ იციან ვის ენდნენ). რამოდენიმეჯერ ყური მოვკარი - ამ ნევროლოგმა ნეტა რა იცის ვაქცინებისო. საქმე იმაშია რომ ექიმობაც კი არ ჭირდება ამ საქმეს. ამას ჭირდება ერთადერთი რამ: სანდო წყაროდან სტატისტიკის მიღება (რაზეც პრინციპში თითქმის ყველას აქვს წვდომა, თუმცა ანვანწიურული და დაუსაბუთებელი “სენსაციები” უფრო გვიზიდავს) და ჯანსაღი გაანალიზება (პარანოიული წარმოდგენების გარეშე როგორიცაა დაჩიპვა) - ანუ რამდენს დაემართა კოვიდი და რამდენი იმსხვერპლა და დააინვალიდა სამუდამოდ, და მეორეს მხრივ რამდენი მილიონი აიცრა უკვე მსოფლიოში, და იქედან რამდენს ამოუვიდა რქები ან 5G ანტენა შუბლზე. ეს, ძალიანაც რომ უნდოდეს ნებისმიერი ქვეყნის მთავრობას დამალოს - შეუძლებელია, თითქმის ყველას აქვს სოციალურ მედიასთან წვდომა და უცებ გავრცელდებოდა ყველა სავალალო შედეგი (როგორც ჩვენს ქვეყანაში ეს ერთადერთი შემთხვევა).

უკვე მრცხვენია ვინმეს ვაქცინა ვთხოვო საქართველოსთვის. აქამდე ვეუბნებოდი არ გვაქვს ვაქცინა, ვიხოცებით, გვიშველეთ თქო. აწ ყველასთვის წვდომადი ინფორმაციაა ქვეყანაში რამდენი ვაქცინა შემოვიდა, და იქედან მოსახლეობამ 10%-იც კი ვერ აითვისა ჯერ, და რო ნახონ სტატისტიკა - ვაქცინასაც დავკარგავ და ნდობასაც მომავლისთვის.

ჩემი მშობლები ხვალ იცრებიან და პრინციპულად ასტრაზენეკით. რატომ? იმიტომ, რომ ვფიქრობ ის მათთვის საუკეთესო არჩევანია და არაა პრაქტიკული განსხვავება, ამ ეტაპზე ცნობილი ინფორმაციით ამ ორ ვაქცინას შორის. “აბა ის ექთანი რომ გარდაიცვალა?”. ამაზე ძალიან მარტივი პასუხია ანალოგიის პრინციპით: საქართველოში რომ ვიყავი ერთი ახლობლის ახალგაზრდა ვაჟი გარდაიცვალა ავტოკატასტროფაში BMW-ს მარკის ავტომობილში. ეგ ხომ არ ნიშნავს რომ BMW ან ცუდი მანქანაა, ან ოპელზე ნაკლებად იცავს მგზავრებს ავარიის დროს? ვეცადოთ შევხედოთ საერთო სურათს და მიზეზს, და არა ერთეული ფაქტი განვაზოგადოთ.

და ბოლოს, 529 ლიტრიანი მაცივარი კი არა ქამარზე ჩამოსაკიდი თერმოსი რომ მეჩუქებინა კახეთისთვის - ისიც ეყოფოდა ვაქცინის შესანახად როგორც ჩანს ისეთი ცოტა იცრება. ვფიქრობ შემდეგი რა შეიძლება გავაკეთო და ჯერჯერობით აზრი არ მომდის,'' - აღნიშნავს ექიმი პოსტში. 

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუ​ფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

კორონავირუსის პანდემიის გამო შვილებთან ერთად გატარებული დრო საჩუქარია და არა ტვირთი

კორონავირუსის პანდემიის გამო შვილებთან ერთად გატარებული დრო საჩუქარია და არა ტვირთი
პროფესორ რობერტ კელის სახალისო ინტერვიუ, რომელიც ​BBC-ს პირდაპირ ეთერში გავიდა, ინტერნეტში ძალიან სწრაფად გავრცელდა. პროფესორი საკუთარ სახლში იმყოფებოდა და ჟურნალისტს სამხრეთ კორეაში მიმდინარე სოციალურ-პოლიტიკურ ცვლილებებზე ესაუბრებოდა, როდესაც მის სამუშაო ოთახში მოულოდნელად მისი მცირეწლოვანი ქალიშვილი შემოიჭრა, უფროს დას მალე უმცროსი ძმაც შემოჰყვა. რობერტ კელის მეუღლე პროფესორის კაბინეტში აღელვებული შემოვიდა და ბავშვების გაყვანას მონდომებით ცდილობდა, რაც გამოუვიდა კიდეც. აღნიშნული ვიდეო ინტერნეტში დღემდე ძალიან დიდი პოპულარობით სარგებლობს. თუ პროფესორის ინტერვიუ აქამდე არ გინახავთ, გირჩევთ ეს ახლავე გააკეთოთ, რადგან ძალიან იხალისებთ.

ადამიანების დიდ ნაწილს რობერტ კელის მიმართ ემპათიის გრძნობა გაუჩნდა. მშობლების ნაწილმა ძალიან კარგად იცის, თუ რას ნიშნავს სახლიდან მუშაობა, როდესაც მცირეწლოვანი ბავშვების მშობელი ხარ. გარდა იმისა, რომ კელის ინტერვიუ აღნიშნულ გამოწვევებს ცხადად გვიჩვენებს, ის იმ სახალისო მოულოდნელობების დემონსტრირებასაც ახდენს, რომლებიც დისტანციურ მუშაობას ახლავს თან.

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)


მშობლები, რომლებიც მცირეწლოვან ბავშვებს ზრდიან და პარალელურად სახლიდანაც მუშაობენ, ხშირად იძულებული ხდებიან საქმიანი ზარები მაშინ განახორციელონ, როდესაც ბავშვებს საფენებს უცვლიან, ისინი პატარების ჟრიამულისა და ყვირილის ფონზე ესაუბრებიან თანამშრომლებს, ხშირად ცალი ხელით ბავშვი უჭირავთ, მეორე ხელით კი საქმიან ჩანაწერებს აკეთებენ. რა თქმა უნდა, მსგავს რეჟიმში მუშაობას თან ახლავს ფრუსტრაციის და გადაღლილობის განცდა. თქვენ გრძნობთ, რომ დრო არ გყოფნით, დაკისრებულ მოვალეობებს თავს კარგად ვერ ართმევთ, კარიერული მიზნების მიღწევა გიჭირთ.

მართალია, ბავშვების გარემოცვაში დისტანციური სამუშაოს შესრულება რთულია, თუმცა ამ ყოველივეს თავისი დადებითი მხარეებიც აქვს. თქვენ არასდროს გეპარებათ ის ცვლილებები, რომლებიც თქვენი შვილების ცხოვრებაში ხდება. იცით, რომელი სიტყვა თქვა პირველად თქვენმა შვილმა, არც მისი პირველი ნაბიჯები გამოგპარვიათ, თქვენ მზად ხართ, ცრემლი მოწმინდოთ ბავშვს, როდესაც ის თავს ცუდად გრძნობს. ოფისში მყოფი ძალიან ბევრ სასიამოვნო და დაუვიწყარ წუთს კარგავთ, რომლებსაც თქვენი შვილები ყოველდღიურად გჩუქნიან.

თანამედროვე სამყაროში რეგულარულ დისტანციურ სამუშაოს მხოლოდ საზოგადოების 5 % ასრულებს. რა თქმა უნდა, ადამიანებს არ აქვთ ფუფუნება, რომ სახლიდან იმუშაონ და შვილებს ყოველდღიურად დიდი დრო დაუთმონ. თუმცა, ადამიანების ნაწილი, რომლებსაც ამის შესაძლებლობა აქვს, მაინც ოფისში მუშაობას არჩევს და ბავშვებთან ყოფნას მყუდრო გარემოში მუშაობას ამჯობინებს. საზოგადოებაში მშობლების და შვილების 24 საათიანი სიახლოვის იდეა პოპულარობით აღარ სარგებლობს. ოჯახების უდიდეს ნაწილს საკმარისი შემოსავლის მისაღებად აუცილებლად სჭირდება, რომ ორივე მშობელი მუშაობდეს. მარტოხელა დედები კი შვილების რჩენას მხოლოდ სრულ განაკვეთზე დასაქმების შემთხვევაში ახერხებენ. საზოგადოებაში აშკარად იგრძნობა კულტურული ანტიპათია იმ მშობლების მიმართ, რომლებიც კარიერულ ინტერესებს ნაკლებ ყურადღებას აქცევენ და ბავშვებთან ყოფნას არჩევენ, რაც მათ უდიდეს ნაწილში შიშსა და დაბნეულობას იწვევს.

დედები, რომლებიც სახლში სხედან და არ მუშაობენ ხშირად პრივილეგირებულებად მიიჩნევიან, სახლიდან მომუშავე მშობლები კი - ზარმაცებად. თუმცა მშობლების უდიდესი ნაწილი დისტანციურ სამუშაოზე უარს მხოლოდ იმიტომ ამბობს, რომ ბავშვებთან ერთად მუშაობა ძალიან რთულია, რაშიც კორონავირუსის გავრცელებამ ბევრი ადამიანი დაარწმუნა. შვილები მშობლებისგან რეგულარულად მოითხოვენ ყურადღებას. მშობლობა უსასრულო და ზეგანაკვეთური შრომაა. ამასთან, ბავშვის სწორად აღზრდას ადამიანისთვის ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს. სახლიდან მუშაობა იდეალურ პირობებშიც კი რთულია, დღეს კი, როდესაც კორონავირუსის პანდემია მძვინვარებს, ყველაფერი კიდევ უფრო გართულდა.

მშობლებო, ვიდრე თქვენი პესიმისტური განწყობებისა და ფრუსტრაციის განცდის სოციალურ ქსელებში გაზიარებას დაიწყებთ, დაფიქრდით. თქვენ ძალიან იღბლიანი ადამიანები ხართ! შვილი ადამიანისთვის ნამდვილი საჩუქარია. ბავშვებთან ერთად სახლში დიდი დროის გატარება, მაშინაც კი, როდესაც თქვენ დისტანციურად მუშაობას ეჩვევით, ბავშვი კი დისტანციურად სწავლას ცდილობს, კორონავირუსის პანდემიის ერთადერთი და მოულოდნელი საჩუქარია. სამყარო უცნაური და მოულოდნელი გზით შეგვახსენებს, თუ რა არის ადამიანის ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი: ოჯახი და ბავშვები. სამსახური მოწინავე პოზიციებს ნამდვილად არ იკავებს. კორონავირუსის პანდემია ძალიან ბევრ რამეს გვასწავლის, როგორც საკუთარი თავის, ასევე სამყაროს შესახებ.

კორონავირუსის დამარცხების შემდეგ ბიზნეს ინდუსტრია, შესაძლოა, მნიშვნელოვნად შეიცვალოს, სამუშაო დრო შემცირდეს, მშობლებს კი ბავშვებთან ყოფნის მეტი შესაძლებლობა მიეცეთ. უნდა გვახსოვდეს, რომ ბავშვობა ძალიან სწრაფად გადის. კარანტინში ყოფნა კი იმის საშუალებას გვაძლევს, რომ შვილებთან ერთად დიდი დრო გავატაროთ, რაც ნამდვილი საჩუქარია. 

მომზადებულია ​pantagraph.com-ის მიხედვით
თარგმნა ია ნაროუშვილმა
წაიკითხეთ სრულად