Baby Bag

,,ქვეყანაში შექმნილი უმძიმესი ეპიდემიოლოგიური სიტუაციიდან გამომდინარე თავს უფლებას ვაძლევ მოგახსენოთ ჩემი აზრი ვაქცინაციათან მიმართებაში''

,,ქვეყანაში შექმნილი უმძიმესი ეპიდემიოლოგიური სიტუაციიდან გამომდინარე თავს უფლებას ვაძლევ მოგახსენოთ ჩემი აზრი ვაქცინაციათან მიმართებაში''
საქართველოს პედაგოგთა და მეცნიერებათა თავისუფალი პროფკავშირის პრეზიდენტი კოლეგებს მიმართავს. გთავაზობთ მის ნათქვამს სიტყვა-სიტყვით: 

,,ძვირფასო კოლეგებო,

ქვეყანაში შექმნილი უმძიმესი ეპიდემიოლოგიური სიტუაციიდან გამომდინარე თავს უფლებას ვაძლევ მოგახსენოთ ჩემი აზრი ვაქცინაციათან მიმართებაში:

სრულიად ვეთანხმები დაავადებათა კონტროლისა და საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის ეროვნული ცენტრის პოზიციას ვაქცინაციის მოთხოვნასთან დაკავშირებით და მივესალმები, რეგისტრაციის გავლის გარეშე მასწავლებელთა აცრის გადაწყვეტილებას. მიმაჩნია, რომ პედაგოგთა აბსოლუტური უმრავლესობა აცრას ჩაიტარებს, ვინაიდან მსოფლიოში არ არსებობს პანდემიის დამარცხების სხვა საშუალება. იმის გამო, რომ მცირეწლოვან ბავშვებში და მოზარდებში ვირუსის გავრცელებამ მასიური ხასიათი მიიღო, ჩვენი პროფესია დამატებით პასუხისმგებლობას გვაკისრებს ვირუსის შეჩერებისათვის გავიკეთოთ აცრა.

ვაქცინაციის ნებაყოფლობითობა არ გვათავისუფლებს მორალური და მოქალაქეობრივი პასუხისმგებლობისაგან, ჩვენი ოჯახის და ალბათ, რაც მთავარია, მომავალი თაობის წინაშე.

პირადად მე და ჩემი ოჯახის წევრები - შვილი და სიძე, ავიცერით. ასევე, აიცრა ჩემი 80 წლის დედა და ვფიქრობ, მორალური უფლება მაქვს მოგიწოდოთ ყველას, ნუ შეუქმნით საფრთხეს საკუთარ თავს, აღსაზრდელებს და ოჯახის წევრებს.

მიმაჩნია, რომ პროფკავშირული აქტივი მაგალითის მიმცემი უნდა იყოს პედაგოგებისა და საგანმანათლებლო დაწესებულებების ყველა დასაქმებულისათვის.

მინდა სწორად ვიყო გაგებული: საფრთხე რეალურია! გამომდინარე აქედან, თავს უფლება მივეცი, თქვენთვის კიდევ ერთხელ შემეხსენებინა ვაქცინაციის მნიშვნელობა,'' - აღნიშნავს მაია კობახიძე. 

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, მასწავლებლებისთვის შექმნა ახალი სივრცე - „მასწავლებლების სანდო წყარო“, სადაც ყოველდღიურად ქვეყნდება საგანმანათლებლო სფეროს სიახლეები. გადმოდით ბმულზე და მოიწონეთ - „მასწავლებლების ​სანდო წყარო“.

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,მე ვიცი, რა რთულია ახლა მოსწავლის მშობლობა. ზოგჯერ ჭკუიდან ვიშლებით...მასწავლებლები კი ვცდილობთ, სხვანაირი დავალებები დავავალოთ ბავშვებს...''

,,მე ვიცი, რა რთულია ახლა მოსწავლის მშობლობა. ზოგჯერ ჭკუიდან ვიშლებით...მასწავლებლები კი ვცდილობთ, სხვანაირი დავალებები დავავალოთ ბავშვებს...''

ყველასათვის ცნობილი პედაგოგი ვენენო მენაბდე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელსაც სიტყვა-სიტყვით გთავაზობთ:

,,მე ვიცი, რა რთულია ახლა მოსწავლის მშობლობა. ზოგჯერ ჭკუიდან ვიშლებით, რადგან არ გვაქვს დრო, დროულად ჩავრთოთ ბავშვი ონლაინ გაკვეთილზე.

არ გვაქვს დრო, ამ სივრცეში ადაპტაცია გავუმარტივოთ პატარებს.

არ გვაქვს დრო, დროულად ავტვირთოთ შესრულებული დავალება.

არ გვაქვს ზედმეტი კომპიუტერი, რადგან ჩვენ თვითონაც ონლაინ ვმუშაობთ.

მასწავლებლები კი ვცდილობთ, სხვანაირი დავალებები დავავალოთ ბავშვებს,

ვსხედვართ და ვფიქრობთ, როგორ გავახალისოთ სახლში მსხდომი ბავშვები.

ვიგონებთ შემოქმედებით დავალებებს და გვიხარია.

ეს დავალებები კი მშობლებზე გადადის.

იმ მშობლებზე, რომელთა უმეტესი ნაწილიც კომპიუტერთან ზის და ან ჩუუუ ჩუუუს გაიძახის ან თვალებს აბრიალებს - ,,გაჩუმდით, სამსახურის ქოლი მაქვს" გამომეტყველებით.

და ამ დროს არსებობენ მშობლები, რომლებიც, მიუხედავად ამ თავს დამტყდარი საგიჟეთისა, გამხნევებენ და გეუბნებიან, რომ მას და მის შვილს გაუმართლათ, რომ შენ ხარ მასწავლებელი, გებოდიშებიან, დროულად ვერ გამოგზავნილი დავალებების გამო, ვერ მოზელილი პლასტილინის გამო, რომელიც წინა კვირაში დაავალე მის შვილს, დროულად ვერ ატვირთული დავალების გამო, გაკვეთლზე დაგვიანებით ჩართვის გამო...
ზოგი კი გწერს, რომ მადლიერია, რათა საშუალება მიეცა შვილთან ერთად პლასტილინი დაემზადებინა, სიზმრების დამჭერი დაემზადებინა,
გუაშებში მოსვრილიყო და მასთან ერთდ ეძერწა მოთხრობის პერსონაჟი...

ხოდა, რატომ ვწერ ამდენს? 

ახლა ძალიან ცუდ ხასიათზე ვარ.

კომპიუტერი გამიფუჭდა,

ტელეფონში ვითხრი თვალებს და ბოლო ნახევარ საათში უკვე მეორე წერილი წავიკითხე თბილი, მადლობითა და ღიმილით დაწერილი.

და გგონიათ, ისევ მანაღვლებს ის ლეპტოპი?

სულაც არა.

იმხელა ძალას მაძლევს უკან დაბრუნებული სიკეთე,

მთელი ღამე შემიძლია ვიჯდე და ვიფიქრო, როგორ გავახალისო ჩემი სახლში მყოფი 6, 7 და 8 წლის მოსწავლეები, რომლებიც ყოველი ჩართვისას მეზუზუნებიან, რომ არ მოსწონთ "შორს" ყოფნა და სკოლა ენატრებათ.

მიყვარხართ, ბავშვებო.''

წაიკითხეთ სრულად