Baby Bag

,,ნუ აიცრებით, ვისაც გეშინიათ, მაგრამ იყავით რა თქვენთვის! არაა აუცილებელი შიშის მაღალგანსწავლულობად და გმირობად წარმოჩენა! არ განგსჯით და არც დაგცინით ვა!''

,,ნუ აიცრებით, ვისაც გეშინიათ, მაგრამ იყავით რა თქვენთვის! არაა აუცილებელი შიშის მაღალგანსწავლულობად და გმირობად წარმოჩენა! არ განგსჯით და არც დაგცინით ვა!''

ვახტანგ ბოჭორიშვილის სახელობის კლინიკის გენერალური დირექტორი დავით გადელია სოციალურ ქსელში ვაქცინაციის შესახებ წერს, რომელსაც ​MomsEdu.ge უცვლელად გთავაზობთ:

,,არ ვამბობ, რომ ექიმების დაწერილი ყველაფერი, ჭეშმარიტების ბოლო ინსტანციაა! მედიცინა ძალიან რთული დარგია, აუარებელი ნიუანსით! როცა სტატუსს ვწერ, სადაც რეკომენდაციები და პროცესების ახსნაა, აუცილებლად ვაკითხებ წინასწარ ჩვენი კლინიკის სპეციალისტს, რომელიმე პროფესორს- ვნერვიულობ, რამე უზუსტობა არ დავწერო, შეცდომაში არ შევიყვანო მკითხველი.

...ჰოდა, თქვენ რა ისწავლეთ ასეთი კალენდრის მოხეული ფურცლის უკანა გვერდზე (ჩემი ახალგაზრდობის ტერმინია, ახლა ეს ფურცელი წარმატებით ჩაანაცვლა ინტერნეტის საეჭვო საიტებმა), რომ მომდგარხართ და ჭკუას ასწავლით სრულიად მსოფლიო სამედიცინო საზოგადოებას? გეშინიათ და არ იცრით? გასაგებია ბატონო! ერთი ჩემი მეგობარი და შესანიშნავი ქირურგი გავკოჭეთ, რომ ანალიზისთვის სისხლი აგვეღო ვენიდან (აუცილებლად ესაჭირებოდა, ბ ჰეპატიტის გამო, წლების წინ), ძალიან ეშინია ვენაში ნემსის, მაგრამ პარანოიალური ბოდვები კი არ დაუწყია სისხლის გამოკვლევის მავნეობაზე და არც სხვას ეუბნება "არ აიღოთო!" სრულიად მესმის ეს შიში და ვიცი, როგორც ფსიქიატრმა - თითქმის დაუძლეველია! მაგრამ ნუ მიაბავთ რაღაც იდიოტურ თეორიებს, თორემ ჩვეულებრივი ფობიიდან სხვა რამეში გადადის უკვე. 

ნუ აიცრებით, ვისაც გეშინიათ, მაგრამ იყავით რა თქვენთვის! არაა აუცილებელი შიშის მაღალგანსწავლულობად და გმირობად წარმოჩენა! არ განგსჯით და არც დაგცინით ვა!'' - აღნიშნავს დავით გადელია. 

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუ​ფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ღამის სამი საათია, სახლში შევდივარ, მაგიდაზე ფურცელი მხვდება - „დედა მიყვარხარ“ - ლუგარის ლაბორატორიის თანამშრომლის ამაღელვებელი წერილი

„ღამის სამი საათია, სახლში შევდივარ, მაგიდაზე ფურცელი მხვდება - „დედა მიყვარხარ“ - ლუგარის ლაბორატორიის თანამშრომლის ამაღელვებელი წერილი

ლუგარის ლაბორატორიის თანამშრომელი ლელა ურუშაძე სოციალურ ქსელში ლაბორატორიაში მუშაობის ერთ დღეს აღწერს. გთავაზობთ მის ამაღელვებელი წერილს სიტყვა-სიტყვით:

„დღეს ჩვენი ჯგუფია მორიგე, ექვსნი ვართ: მე, ჯაშო, ხმალიკა, მეკო გვანცა და ნატალია.

დილის 11 საათია უკვე 92 ნიმუშია, ერთი ბოქსში ჯდება, მეორე მონაცემს კარნახობს, მესამე გარეთ ამთავრებს რეაქციას, ერთსაც მონაცემები შეყავს. მიმღებიდან ჭიჭყიმ შემოყო თავი, ნიმუშები მოგვაწოდა: -კიდევ 60 დაემატა გოგოებო, მერე 70... 80, . სადღაც 4 საათის შემდეგ ჯაშო წუწუნებს რომ ძალიან მოწყურდა და რომ ვეჩხუბებით ეხლავე ადექი და მე გავაგრძელებ შენ სამუშაოსო, ის კითხვას გიბრუნებს - შენ არ გშია ან არ გწყურიაო? თან ყველაფერი უნდა გაიხადო და შემოსვლისას ისევ მოემზადო, ჩაიცვა და შემოხვიდე პროცედურულად იმხელა ამბავია, აღარ დგება.

როგორც იქნა გავუშვით პირველი რეაქცია, 94 ნიმუში, შესვენებაზე გავდივართ. კართან ჟურნალისტი გვეღობება, შეიძლება გადაგიღოთ როგორ ისვენებთო, ცოტა უხეშად იშორებ უარით, მერე ხვდები რომ ეს სიუხეშე დაღლილობის ბრალია და გაღიზიანება კი ალბათ მოკერებული გმირობის იარლიყიდან მოდის , არადა ეს უბრალოდ ჩვენივე არჩეული გზაა, ჩვენი პირდაპირი მოვალეობა!

ღამის 10 საათია უკვე 310 ნიმუშია გაკეთებული და კიდევ 75 მოვიდა, შესვლამდე ხმალიკა დედას ურეკავს, მისმა 3 წლის მაშომ თუ დაიძინა და როგორ ჭამა აინტერესებს, ჩვენ დედები გვირეკავენ, გვეეკითხებიან როდის დავბრუნდებით და თუ ვჭამეთ (ჰო მართლა, საკვები სულ გვაქვს სხვადასხვა ორგანიზაციის, კეთილი თანამშრომლების და ხანაც უცნობი გულშემატკივრების წყალობით.)

შედეგებს ვნახულობთ 17 დადებითია, ავნერვიულდით გადავამოწმეთ და ყველა განმეორებაა ანუ ჰოსპიტალიდან გასაწერად ვუმოწმებთ პაციენტს ვირუსის არსებობას, ანუ ახალი შემთხვევა ჯერჯერობით ამ პარტიაში არ არის, ამ დროს გვაქვს სიხარულის შეძახილი თუ სიმღერა, რომლითაც ერთმანეთს ვუზიარებთ ამ ძალიან მაგარ ამბავს.

11 საათია ჩვენ მეგობარ ეპიდემიოლოგებთან ვრეკავთ ჩვენზე ყოჩაღებთან - გორი მოგვაქვს, ბოლნისი გზაშია, მარნეულს ნახევარ საათში შემოიტანენ, სხვა სალაპარაკო თემაც აღარ გვაქვს. 

ადმინისტრაციიდან გვირეკავენ გვთხოვეს სახლში წადით, ნუღარ აგრძელებთ მუშაობას არ გადაიღალოთო, მაგრამ მეორე დღეს მეორე ჯგუფს არ გვინდა დავახვედროთ ძალიან ბევრი საქმე, თან ექიმებიც ელიან პასუხს. ახალ ნიმუშებს ვდგამთ და შემდეგ პარტიას ველოდებით, სადაც იმედი გვაქვს რომ ისევ ცოტა იქნება დადებითი. „გაგვიმართლა“ 440-დან მხოლოდ 20-ია ახალი შემთხვევა.

ღამის სამი საათია, სახლში შევდივარ, მაგიდაზე ფურცელი მხვდება - „დედა მიყვარხარ“ და ბლინის გამოცხობის პირველი მცდელობა, ეს ჩემი შვილია.

დაძინებამდე ფეისბუქს უაზროდ ვსქროლავ და პოსტი მხვდება, რატომ არ შეიძლება გვქონდეს მხოლოდ ათობით დადებითი და რატომ ვმალავთ შემთხვევებს, ვეღარც ვბრაზდები.

დღეს ჩვენს ჯგუფში ყველაზე პატარა, გვანცა 25 წლის გახდა და ლუგარში 12 საათზე ერთად ჩავაქრეთ ტორტზე სანთელი.“

წაიკითხეთ სრულად