„ინდოეთში ორიდან თვრამეტ წლამდე ყველა აცრეს და ამ აცრის შემდეგ მიიყვანეს ბავშვები სასწავლებელში,“ - დევი ტაბიძე

მამა შალვა კეკელია საუბრობს, თუ რამდენად სწორი დამოკიდებულებაა ჩამოყალიბებული საზოგადოებაში ნათლობის თუ ჯვრისწერის არსის გააზრებასთან დაკავშირებით, როდესაც ისინი სვამენ შეკითხვას - რა ღირს ესა თუ ის ღვთისმსახურება, როგორც ის ამბობს, მოძღვარი ყველა ადამიანს უანგაროდ უნდა ემსახუროს.

,,მაცხოვარი არცერთ მოძღვარს არაფრის გარეშე არ დატოვებს. უანგაროდ უნდა ემსახურო ყველა ადამიანს, ვინც შენამდე ღმერთმა მოიყვანა. ეს მოძღვრის ვალდებულებაა. ჩემთვის ხშირად დაურეკავთ, როდესაც  ნათლობასთან ან ჯვრისწერასთან დაკავშირებით მითანხმებენ და, სამწუხაროდ, ასეთ კითხვასაც მისვამენ ხოლმე - მამაო, რა ღირს ნათლობა? რა ღირს ჯვრისწერა? მე ასეთ დროს ვეუბნები - ძალიან ბევრი ღირს, იმდენი - რომ მის ფასს ვერანაირად ვერ გადაიხდით. ნათლობა, ჯვრისწერა ღვთისმსახურებაა. როგორ შეიძლება, ის რაიმე თანხით შეფასდეს? ღმერთთან საუბარი როგორ უნდა შეაფასო? სამწუხაროდ, ადამიანებს ეს ყველაფერი არ ესმით. ვერც ხვდებიან. ეკლესია შესაწირით არსებობს, მოძღვარი შესაწირით ცხოვრობს და რას შესწირავს, ეს ოჯახზეა დამოკიდებული. შესწირავს, არ შესწირავს, ეს მისთვისაა, ეს ეკლესიისთვის გაკეთებული სიკეთეა მის მიერ. მოწყალებას თუ გაიღებს ადამიანი, ამას საკუთარი თავისთვის გააკეთებს. 

სამწუხაროდ, არის ეს ძალიან ცუდი დამოკიდებულება, რომ ფასი აქვს დადებული ნათლობასაც, ჯვრისწერასაც. ყველაზე მძიმე, რაც მომისმენია ხოლმე, არის, რომ მიცვალებულზე უთქვმათ - რა ღირს ტაძარში დასვენება. როდესაც ამ შეკითხვას სვამ, არ გესმის - რა არის ტაძარი, რა არის ღვთის სახლი. მოძღვარმა კი, როდესაც ამ ყველაფერს ფასს ადებს, არ იცის ტაძრის მნიშვნელობა. 

ეს სამწუხარო რეალობა ჩვენგან, მოძღვრებისგანაც არის გამოწვეული. მოძღვარს ზოგჯერ სახარების მნიშვნელობაც არ ესმის. მრევლმაც სწორად უნდა გაიაზროს მოძღვართან ურთიერთობა. მრევლსაც უნდა ესმოდეს, რომ რასაც ის სწირავს, მხოლოდ იმით ცხოვრობს მოძღვარი. ნამდვილი მოძღვარი ღმერთზეა დამოკიდებული", - ამბობს მამა შალვა კეკელია.