Baby Bag

როგორ უნდა მოიქცეთ 19 ნოემბერს, სავსემთვარობისა და მთვარის დაბნელების დღეს?

როგორ უნდა მოიქცეთ 19 ნოემბერს, სავსემთვარობისა და მთვარის დაბნელების დღეს?
ასტროლოგი მიხეილ ცაგარელი 19 ნოემბრის სავსემთვარეობისა და მთვარის დაბნელების შესახებ წერს:

,,ჩემო მეგობრებო შეგახსენებთ , რომ 19 ნოემბერს სავსემთვარეობა და მთვარის დაბნელებაა. ამით დაიწყება დაბნელების დერეფანი, რომელიც დამთავრდება მზის დაბნელებით 4 დეკემბერს.

ძალიან ფრთხილად უნდა გავიაროთ ეს დერეფანი, მშვიდად, კონტროლით რამე არ გამოგვრჩეს მნიშვნელოვანი და ამის გამო არ გავირთულოთ ცხოვრება, ასევე გზებზე ფეხით მოსიარულეები გაფრთხილდით… ისინიც ვინც საჭესთან ხართ იყავით ძააალიან ყურადღებით…

ნუ წამოიწყებთ ახალ და მნიშვნელოვან საქმეს, უმჯობესია გააგრძელოთ ის რაც უკვე დაწყებული გაქვთ და რასაც უკვე აკეთებთ…

კარგია მოიფიქროთ თუ რისგან გინდათ გათავისუფლება და თავის დაღწევა, მიიღოთ გადაწყვეტილება სწორედ ამ დაბნელების დღეს …

ასევე ძველმანები და ზედმეტი ,,ხლამები” მოიშორეთ სამუდამოდ გათავისუფლდით რაც კი დღემდე ვერ მოიშორეთ სხვადასხვა მიზეზთა გამო…

უშუალოდ დაბნელების დღე გაატარეთ მშვიდად…

ჰარმონიულად…

ნუ გაეკარებით ნურავითარ ნეგატიურ ინფორმაციებსა და აგრესიას…

ნუ მიეძალებით რთულ და მძიმე საკვებს, ხორცეულს… ალკოჰოლს, მავნე ჩვევებს… დააღწიეთ , სანერვიულო ფიქრები ამ დღეს არ გაიკაროთ…

გაუგზავნეთ სამყაროს უდიდესი სიყვარული

და

გულწრფელი მადლიერებით

ყველას

უსურვეთ სიკეთე, ჯანმრთელობა, დღეგრძელობა, სიყვარული,

და

შეიგრძენით როგორ აივსეთ თქვენც ამ სიყვარულით…

გაუღიმეთ თქვენს საკუთარ ცხოვრებას

და თქვენს მეს, თქვენს პიროვნებას,

აპატიეთ ყველაფერი თქვენს თავს, რომ ვერ გაიმეტეთ ბევრი სიკეთეები საკუთარი თავისთვის დღემდე…

აპატიეთ ყველას ყველაფერი…

მიუტევეთ

და გაუშვით…..

… დაიწყეთ ახალი ცხოვრება ახალი ფურცლიდან, რომელსაც მიუძღვნით თქვენს საკუთარ მეს…

სიკეთეს გისურვებთ მადლიერებით და პატივისცემით, საუკეთესო სურვილებით…'' - აღნიშნავს მიხეილ ცაგარელი. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად