Baby Bag

,,ამერიკულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეა დაცული''

,,ამერიკულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეა დაცული''

გერმანიაში მოღვაწე ქართველი ექიმი იაგო ფრანგიშვილი სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც კოვიდგადატანილებსა და მათ აცრაზე საუბრობს:

,,​ძალიან არ მინდოდა ამ პოსტის დადება, გავაჩერე და ეს შეცდომა აღმოჩნდა.

გავაჩერე იმიტიმ, რომ ადამიანს, რომელსაც რამდენიმე ათასი ადამიანი ყავს აცრილი, მოგაკერებენ რაღაცა იარლიყებს.
თანაც ის, რომელსაც ერთი პაციენტიც კიარ აუცრია.
და მაინც
მიუხედავად ამისა
ყოველდღე უნდა მეწერა ალბათ ამაზე.
მოეშვით კოვიდგადატანილებს.
იცით რა ამბავი ატყდა როცა ჰონგკონგში პირველი ადამიანი დაფიქსირდა, მოხუცი კაცი კოვიდით მეორე ინფექციით?
მთელი მოსოფლიო მოიარა ამ ამბავმა და მაშინ, გასული წლის აგვისტოში მსოფლიოში კოვიდი მილიონობით ადამიანს ჰქონდა.
გერმანიაში პირველი შემთხვევა დაფიქსირდა ამა წლის იანვარში და ამანაც მოიარა მთელი გერმანია.
მას შემდეგ მიდის დისკუსია იმაზე, თუ რაა ეს მეორედ კოვიდი...
მართლა მეორედ კოვიდია? ამას გენეტიკური მტკიცება უნდა. უიშვიათესია, მეათასედი პროცენტის ფარგლებშია. ნახავთ რობერტ კოხის ინსტიტუტის ვებგვერდზე, რომ, ყველა კვლევა, რაც ამ მხრივ ჩატარდა, ვერ აკმაყოფილებს უმთავრეს კრიტერიუმს და ესაა
მართლა ახალი ინფექციაა??
ან იქნება და ლონგ კოვიდია, ანუ დაბალსიმპტომიანი პერსისტირებაადი კოვიდია? ეს ხდება ხოლმე მაქსიმუმ სადღაც 0,12 დან 0,18% ში, როცა გენეტიკური მასალა იგივეა. ეს ფორმა ზოგადად სიცოცხლისათვის არასაშიშია.
ან იქნება და კოვიდის რეაქტივირებაა? ესეც არის ხოლმე და აქაც პროცენტულად 0,1% ზე დაბლა ვართ.
მოკლედ და კონკრეტულად
მეორედ კოვიდით ინფიცირება ხომ იშვიათია, რარიტეტია, უიშვიათესია
და მეორედ კოვიდინფექციით გარდაცვალება საერთოდ უიშვიათესი ფენომენია.
ყველანაერი ტიპის, იქნება ეს ლონგ კოვიდი თუ რეაქტივირება თუ რეინფექცია თუ სავარაუდო და ეჭვის შემთხვევები...
ყველა ამისი ჯამური პროცენტი არის 0,6%!
არა მოსახლეობის, არამედ კოვიდგადატანილის.
ანუ
1000 კოვიდგადატანილიდან 6 ადამიანს აქვს პრობლემა კოვიდის გამო.
და აი ახლა უმთავრესი.
ლონგ კოვიდ პაციენტის აცრა არ შეიძლება.
კოვიდრეაქტივირებულის, ანუ ძველი კოვიდის რექტივირებულის აცრა არ შეიძლება.
აქედან გამომდინარე, იმ ადამიანებს, ვისაც კოვიდის გადატანის მერე რაიმე პრევენციული დადებითი ეფექტი აქვს აცრისაგან, იმ 1000 კოვიდგადატანილშიც ვერ იპოვით და ვერც 10.000 კოვიდგადატანილშიც ვერ იპოვით და უფრო 100.000 კოვიდგადატანილებზე უნდა გადახვიდეთ რომ ერთი ახალი კოვიდის ახალი ინფექცია კიარა, არამედ ავადმყოფობა შეამციროთ.
და თუ მძიმე გართულებაზეა საუბარი, აქ ის 100.000 კოვიდგადატანილიც არ გეყოფა, უკვე მილიონზე უნდა გადახვიდე.
ამერიკულმა პროსპექტიულმა კვლევამ დაამტკიცა, რომ კოვიდგადატანილი 16 თვის მანძილზეაო დაცული.
ახლა გამოიცანით, როდის დაიწყო ეს დაკვირვება და რამდენი ხანიაა კოვიდი დედამიწაზე და როდის გამოქვეყნდა ეს რიცხვი 16 თვე.
მიხვდებით რომ მთელ პანდემიის ეპიზოდს მოიცავდა და წინასწარმეტყველებაზე უარი თქვეს მკვლევარებმა.
ეს ..კოვიდგადატანილების,, თემა უკვე მთელ მსოფლიოში უინტერესო გახდა, რადგან არაფერ ახალს და სპექტაკულურს არ ჰქონია ადგილი.
აქამდე კოვიდის დაახლოებიტ 70 მდე შტამი თუ მუტაცია გავიარეთ და არცერთ მუტაციას თუ კოვიდვარიაციას არ გამოუწვევია კოვიდგადატანილების რაიმე რელევანტური რეინფექცია.
სტატისტიკა დარჩა და რჩება იმ არსებულ ჩარჩოებში.
არ არსებობს აბსოლუტიზმი არსად, მითუმეტეს დედამიწაზე და ამიტომაც
მოეშვით ამ კოვიდ გადატანილებს
ვიცი რომ საქართველოში ასიათასი ადამიანი ამტკიცებს და ექიმიც დაგიდასტურებთ რომ მეორედ ჰქონდაო კოვიოდიო და აი ის მეორე იყო, რაც იყოო.....
მაგრამ ფეიკია
ან ახლა არაა კოვიდი და ან მაშინ არ ჰქონდა.
კოვიდ ტესტების სკანდალებს ყველა იცნობს უკვე
სხვათაშორის, გერმანიაში მეორედ კოვიდით გარდაცვლილი გარდაიცვალა ბაქტერიული სეფსისით, ორმხრივი ფილტვის ანთებით.
განსაკუთრებით ხშირია, აი იმ 0,06 დან 0,12% შემთხვევებში, სადაც თვლიან რომ ახალი კოვიდის ან სხვა რეინფექციის ვარაუდია, აი ასეთი შემთხვევები განსაკუთრებით ხშირია მძიმე ქრონიკულ პაციენტებში, განსაკუთრებით დიალიზის და ქიმიოთერაპიის კოვიდიან პაციენტებში.
ანუ, იმ 0,12% ის 99% მოდის მძიმე დაავადების პაციენტებზე.
ჯანმრთელ კოვიდგადატანილებში მეორედ კოვიდი არის სასწაული იშვიათობა,'' - აღნიშნავს იაგო ფრანგიშვილი. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,მოგვეწონებოდა, ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს, რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად?''

,,მოგვეწონებოდა, ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს, რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად?''
ფსიქოლოგი ჯანა ჯავახიშვილი ბათუმის ტრაგედიის შესახებ წერს. პოსტში, ფსიქოლოგი რამდენიმე სხვადასხვა საკითხს განიხილავს:

,,მეგობრებო, ბევრი პოსტი შემომხვდა დღეს ამ სივრცეში, რომელიც ამბობს, რომ ფსიქოლოგები უკვე ამ ეტაპზე უნდა ეხმარებოდნენ ბათუმის ტრაგედიაში დაზარალებულ ადამიანებს. რომ არ მოხდეს მცდარი შეხედულებების გავრცელება, მინდა ამაზე კომენტარი გავაკეთო: უბედური შემთხვევისა თუ კატასტროფების დროს რეაგირების მიდგომები უნდა ეყრდნობოდეს სამეცნიერო მტკიცებულებას იმის თაობაზე, რა არის ეფექტური და რა ეხმარება ადამიანებს გაუმკლავდნენ უბედურებას, და რა არ ეხმარება და პირიქით, აზიანებს.

მტკიცებულება გვიჩევენებს, რომ ძალიან მნიშვნელოვანია, ვაცალოთ ადამიანებს, რომლებმაც პოტენციურად მატრავმირებელი გამოცდილება მიიღეს, რომ თავისი ბუნებრივი გამკლავების რესურსები ჩართონ.

პოტენციურად მატრავმირებელ გამოცდილებას ექვემდებარება მსოფლიოს მოსახლეობის დაახლოებით 85%, მაგრამ პოსტტრავმული სტრესული აშლილობა უვითარდება მსოფლიო მოსახლეობის საშუალოდ დაახლოებით 3%-ს (ცოტა მეტს), ხოლო მათგან, ვინც დაექვემდებარა მატრავმირებელ გამოცდილებას - საშუალოდ დაახლოებით 6%-ს.

აქვთ სტრესმედეგობა (ინგლისურად resilience) ადამიანებს, ოჯახებს, სამეზობლოს. და უნდა ვაცალოთ, რომ ეს ბუნებრივი დაძლევის მექანიზმები ჩაირთოს და ამუშავდეს, აქ არ შეიძლება "მკურნალობა" დავუწყოთ, აქ არ შეიძლება ფსიქოლოგიზაცია, ფსიქიატრიზაცია, ფსიქოთერაპიზაცია, "დამამშვიდებელი წამლების მიცემა".

სხვა არის, თუ ადამიანი ისეა გამოსული წყობიდან, რომ თავს ვეღარ უვლის, ყოველდღიურ მოვალეობებს ვეღარ ასრულებს - ამ შემთხვევაში მწვავე სტრესულ რეაქციებთან გვაქვს საქმე და საჭიროა პროფესიული დახმარება. სხვა შემთხვევაში - უნდა ვაცალოთ.

უნდა ვენდოთ ადამიანის და მისი უახლოესი გარემოცვის დაძლევის რესურსებს, მათ ჩვეულ გამკლავების სტრატეგიებს (იქნება ეს რელიგიურ რწმენაზე დაფუძნებული თუ სხვა სტრატეგიები) - ეკოლოგიურები უნდა ვიყოთ ჩვენს მიდგომებში, ამ სიტყვის ფართო გაგებით. უნდა ვაცალოთ.

ტრავმული გამოცდილებიდან ერთი თვის მანძილზე ბუნებრივია, რომ ადამიანებს ჰქონდეთ სიმპტომები - განმეორებადი არაკონტორლირებადი მოგონებები, სიზმრები გადატანილ ტრავმულ გამოცდილებაზე, ძილის დარღევები, აწეული შფოთვა და გაღიზიანებადობა, ადვილად შეკრთომა მოულოდნელ ხმაურზე, თავის არიდება ტრავმულ გამოცდილებასთან დაკავშირებული სიტუაციების, შესაძლოა ემოციების ერთგვარი დაქვეითებაც ("ანესთეზია"), შესაძლოა დაწეული გუნება-განწყობილება, ბრალეულობის განცდა (მაგ., ე.წ. გადარჩენილის ბრალეულობის განცდა" - რომელიც ირაციონალურია - ადამიანის ბრალი არ არის რომ ის გადარჩა როცა სხვა ადამიანი დაიღუპა, მაგრამ მას შესაძლოა აწუხებდეს ეს აზრი). და ასე შემდეგ. ამგვარი სიმპტომების გაჩენა ტრავმული გამოცდილების მიღების მერე - ბუნებრივი რეაქციებია იმ არანორმალურ გარემოებებზე, რაც ადამიანმა გამოიარა, მაგრამ - მხოლოდ ერთი თვის მანძილზე - თუ სიმპტომები არ განილევა პირველი თვის ბოლოსთვის ეს შესაძლოა პოსტტრავმული სტრესული აშლილობის განვითარებაზე მიგვითითებდეს. მაგრამ ერთი თვის მანძილზე სიმპტომების არსებობა - ბუნებრივია და ამ სიმტპომების დახმარებით ადამიანი უმკლავდება ტრავმულ გამოცდილებას, "ინელებს" მას. აქ არ უნდა ჩავერიოთ "მკურნალობით" და არ უნდა შევუშალოთ ხელი ბუნებრივ გამკლავებას.

ამავე დროს, ტრავმული გამოცდილების მიღებიდან ერთი თვის მანძილზე უაღრესად მნიშნელოვანია ე.წ. "ფხიზელი დაკვირვება" - იმისა, მცირდება თუ არა სიმპტომების ინტენსივობა და სიხშირე ერთი თვის მანძილზე. თუ მცირდება - ესე იგი, მუშაობს ადამიანის ბუნებრივი დაძლევის, გამკლავების რესურსები (ადამიანისა და მისი სოციალური გარემოცვისა). თუ პირიქით, იზრდება სიმპტომების სიხშირე და ინტენსივობა და მდგომარეობა უარესდება - აი აქ საჭიროა პროფესიული დახმარება. მაგრამ ამას ვერ ვიტყვით დღეს. ამას უნდა ფხიზელი დაკვირვება. და თუ ადამიანს ესაჭიროება დახმარება - აქაც არსებობს მტკიცებულებითი მეთოდები. ბათუმში არის ძალიან კარგი სერვისი, კლუბი სინერგია, რომელიც მომზადებულია ამ საკითხებში და მობილიზებულია და გაუწევს დახმარებას იმ ადამიანებს, ვისაც დასჭირდება დახმარება.

ამავე დროს, ამ ტრაგედიაში არიან განსაკუთრებით დაზარალებული ადამიანები, ისინი, ვისაც ოჯახის წევრები დაეღუპა. და მათ ამ ეტაპზე განსაკუთრებული მზრუნველობა ესაჭიროებათ ყველა ჩვენგანის მხრიდან. განსაკუთრებული თანადგომა. ქედის მოხრა მათი ტკივილის წინაშე. მაგრამ არა "მკურნალობა" (თუ ეს არ არის მწვავე მდგომარეობა, რომელიც ზევით აღვწერე). მათაც უნდა ვაცალოთ, რომ მათ და მათი უახლოესი გარემოცვის გამკლავების რესურსებს არ შევუშალოთ ხელი ზედმეტი ჩარევით ამ ეტაპზე. აქ ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ეს რამდენიმე დღე რომ გაივლის, არ მივატოვოთ ეს ადამიანები.

ამ წუთში მეცნიერებაში კარგად ცნობილი ფენომენია გაცოცხლებული ჩვენს საზოგადოებაში, რომელსაც "თაფლობის თვეს" უწოდებენ ფსიქოტრავმატოლოგიაში - როდესაც ყველა ვისაც ამა თუ იმ კუთხით შეეხო ტრაგედია, ყურადღების ცენტრშია და საზოგადოება მათ თანადგომასა უცხადებს და დახმარებას ცდილობს. მაგრამ ყველაზე მნიშნელოვანი ეტაპი დადგება "ხვალ" (და ეს ხვალ შეიძლება იყოს რამდენიმე დღე, კვირა ან თვე, ან, გნებავთ - წელიწადი - როდესაც საზოგადოება ყურადღებას უკვე სხვა მოვლენებზე გადაიტანს. აი ამ დროს ეს ადამიანები არ უნდა დარჩნენ მარტო. "ომი დამთავრდა, მშვიდობის გეშნოდეთ" = ამაზეც არის ნათქვამი. ამ ტრაგედიიდან რამდენიმე თვის მერე, ერთი წლის მერე, რამდენიმე წლის მერე - ეს ადამიანები არ უნდა დარჩნენ მარტო, როგორც ეს, მაგალითად, 2015 წლის წყალდიდობის შედეგად დაზარალებული ოჯახების შემთხვევაში მოხდა, რომელთაც სახელმწიფო არაფრით დაეხმარა.

აქვე მინდა ვთქვა, რომ ფსიქოლოგებისგან განსხვავებით, რომლებიც ამ ეტაპზე არ არიან დახმარების პირველი რგოლი, განსხვავდება ჟურნალისტების პროფესიული როლი და მისია - პასუხსიმგებლიანი ჟურნალისტი, ტრავმის მიმართ მგრძნობიარე და კომპეტენტური, თუ იცის როგორ ეურთიერთოს ადამიანს, რომელსაც უბედურება დაატყდა თავს - უნდა მივიდეს და დაელაპარაკოს ადამიანს, მაგრამ, მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ადამიანს აქვს ამისი სურვილი. ჟურნალისტმა უნდა გააშუქოს მოვლენები, ასეთია ჟურნალისტის პროფესია, და ის არ იმსახურებს საზოგადოების მხრიდან გაკიცხვას იმის გამო, რომ ასრულებს თავის პროფესიულ მოვალეობას. ოღონდ, კიდევ უნდა გავიმეორო - ეს უნდა იყოს პასუხისმგებლიანი და არა სენსაციის მაძიებელი ჟურნალისტი და მედია.

და კიდევ ერთი რამ: დღეს, როცა მედია ყველა ჩვენ გავხდით, სოციალური ქსელების საშუალებით, ჩვენც უნდა დავაყენოთ თავი ამ ადამიანების ადგილზე და ვკითხოთ ჩვენს თავს - მოგვეწონებოდა ასე დაუკითხავად ჩვენს ფოტოებს რომ აფრიალებდნენ ტრაგედიის ხაზგასასმელად? ალბათ არა. იქნებ ამაზე თავი შევიკავოთ, იმიტომ რომ, სოციალური ქსელების საშუალებით, ახლა ყველა გარკვეულწილად "ჟურლანილსტები" ვართ, და იქნებ ფოტოების გარეშე გამოვხატოთ ჩვენი კოლექტიური გლოვა.

კიდევ მინდა შევეხო იმას, რომ თურმე 11 ოქტომბერი გამოცხადებულა ხელისუფლების მხრიდან ოფიციალურ "გლოვის დღედ". ხოდა არ მიმაჩნია ეს სწორი. გლოვობს დღეს მთელი საქართველო და ასე აწონილ-ფორმალურად არ შეიძლება ამ ვითარებაში გლოვის "გამოცხადება". გუშინდლიდან მოყოლებული უკვე გლოვის დღეები აქვს საქართველოს და ამის არა გამოცხადება, არამედ უბრალოდ კონსტანტაციაა საჭირო და შესაბამისი მოქმედება ხელისუფლების მხრიდან.

როგორ უნდა დავძლიოთ კოლექტიურ დონეზე ეს უბედურება? იმით, რომ პრობლემებს თვალი არ დავუხუჭოთ და ორი მუშა არ ჩავთვალოთ დამნაშავედ ამ სისტემურ პრობლემაში, რასაც უსისტემო მშენებლობები, მიშენებები და საავარიო სახლების იგნორირება ჰქვია. ამ გლოვას მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავუმკლავდებით ღირსეულად, თუ ვითარების გამოსწორებაზე ვიმუშავებთ და არა განტევების ვაცის ძიებაზე, და თუ შევამცირებთ მომავალში ასეთი უბედურების განმეორების რისკს. და აქ ალბათ უნდა დაისვას შეკითხვა: რა ვისწავლეთ 2015 წლის წყალდიდობიდან? გამოვასწორეთ რამე? თუ ისევ გასცემენ ვერეს ხეობაში მშენებლობების ნებართვებს? რა შეიცვლება ბათუმის ტრაგედიის მერე? კიდევ ორი მუშის, ღატაკისა და უქონელის, ოჯახები გაუბედურდება, სავარაუდოდ. პასუხისმგებელი "ჩინოვნიკები" კი 11-ში "ოფიციალურ გლოვის დღეს" იგლოვებენ, ნორმირებულად,'' - აღნიშნავს ჯანა ჯავახიშვილი. 
წაიკითხეთ სრულად