Baby Bag

„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი...“

„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი...“

„თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, შვილს ვერასოდეს აღზრდი, რადგანაც აღზრდა ყველას გვაკლია. უნდა იფიქრო, როგორ გავხდე უკეთესი ხვალ ჩემი შვილისთვის. როგორ შევიკავო თავი, არ დავუყვირო, როგორ მოვეფერო, მშვიდად ვუთხრა სიტყვა, წიგნი როგორ წავუკითხო, რომ საინტერესო იყოს, სად გავყვე და ა.შ. ამაზე თუ არ იფიქრე, რა აღზრდა უნდა გამოვიდეს?

ჩვენი აღზრდა იმპულსებით მიდის, კარგი გააკეთა, ჰი ჰი, ცუდი გააკეთა, ჰო ჰო. ჰუმანურ პედაგოგიკაში მთელი აღზრდის სიმძიმე გადადის პიროვნებაზე.

ხშირად ამბობენ, ნუ, რა ვქნა ცხოვრება ასეთია. თუ მიჰყვებით ნაფოტივით წყალს, გაჰყევით ბატონო. სადაც მიხვალთ, დაინახავთ. ჩვენი მიზანია, ცურვა დინების საწინააღმდეგოდ. თუ გინდა ბავშვი აღზარდო, სათავესთან უნდა მიიყვანო, სადაც სიწმინდე იბადება. ამიტომ უნდა იარო ცხოვრების წინააღმდეგ და თუ საკუთარ თავს არ ზრდი, დინების საწინააღმდეგოდ ვერ წახვალ…“

აკადემოკოსი შალვა ამონაშვილი

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების​ ჯგუფი“)

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა...''

,,შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა...''
,,ეს დღეებია, რამდენ სიკვდილს შევეჩეხეთ და არაერთი ახალგაზრდისას. მერე იყო მიშვერილი კამერები და თვალებდაუფსკრულებული ქალების მიწას დაბჯენილი მზერა. და კიდევ ერთხელ ცხადად დავინახე: შვილგარდაცვლილი დედები ვერასდროს იყურებიან მაღლა. მეტიც - მათ პირდაპირ მზერაც კი უჭირთ. ვერასდროს გახდება ადამიანი ადამიანზე მეტი. ვერასდროს მიიღებს, რომ სიკვდილი ერთი ბანალური აქტია და ადრე თუ გვიან ყველას დაგვასრულებს ან იმას, რომ "ღმერთს თავისთვის მხოლოდ კარგები უნდა".

შეიძლება მერე, მერე, წლების მერე ეს მცირე საყრდენადაც იქცეს, მაგრამ არა ახლა და ამწამს. დედა ამ ჭირთან ისე მარტოა, როგორც თვითონ სიკვდილთან ადამიანი. მე მხოლოდ ძალას ვუსურვებ მათ, იმ გამოუცნობ ძალას, რომელიც სიცოცხლეში აჯიუტებს ადამიანს, სხვა დარჩენილი სიცოცხლეების დასახმარებლად. იმ ძალას, შვილდაკარგული ბებიაჩემის თვალებში რომ ვხედავდი, თუმცა არასდროს მინახავს მისი თვალები, რადგან სულ დახრილი ჰქონდა.''

ავტორი: გიორგი კეკელიძე


წაიკითხეთ სრულად