Baby Bag

​თავდაპირველად ჩემი ოჯახის წევრები შეეცადნენ, გადაწყვეტილება შემეცვალა - 19 წლის ვალენტინა ელექტროობას სწავლობს

​თავდაპირველად ჩემი ოჯახის წევრები შეეცადნენ, გადაწყვეტილება შემეცვალა - 19 წლის ვალენტინა ელექტროობას სწავლობს

19 წლის ვალენტინა ზიბზიბაძე ფოთში, კოლეჯ „ფაზისში“, პროფესიული საგანმანათლებლო პროგრამის ფარგლებში, ელექტროობას სწავლობს.

„ბაბუა ელექტრიკოსი მყავდა. მამა და ორი ძმაც ელექტრიკოსები არიან, თუმცა თავად არასდროს მეგონა, რომ იგივე პროფესიას ავირჩევდი. მის მიმართ ინტერესი მოგვიანებით აღმოვაჩინე და დღეს ელექტროობა ნამდვილად ის საქმეა, რომელშიც სამომავლოდ საკუთარ თავს ვხედავ.

თავდაპირველად ჩემი ოჯახის წევრები შეეცადნენ, გადაწყვეტილება შემეცვალა. ხვდებოდნენ, ყოველდღე მომიწევდა მტკიცება, რომ ნამდვილად შემიძლია, ნამდვილად გავაკეთებ. სამწუხაროდ, საქართველოში ჯერ კიდევ არ სჯერათ ქალების, რომლებიც სტერეოტიპულად „კაცურ“ პროფესიებს ეუფლებიან. თუმცა, საბოლოოდ ჩემს გადაწყვტილებას დასთანხმდნენ. მართლაც, ბევრისგან იყო კრიტიკა და შენიშვნა, რომ არასწორი ნაბიჯი გადავდგი, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. თუმცა, იყვნენ ისეთებიც, მხარი რომ დამიჭირეს და გამამხნევეს.

მარტივი არცერთი პროფესია არ არის. მთავარია, გაინტერესებდეს, გიყვარდეს და გინდოდეს, მეტი იცოდე. ყველაზე ძალიან ელექტროობაში ის მომწონს, რომ შემიძლია გავიგო, რა ნაწილი რისგან შედგება, ვინ შექმნა, როდის შეიქმნა და როგორ მივიდნენ ამა თუ იმ გადაწყვეტილებამდე. ახლა კიდევ უფრო მიყვარს ეს საქმე და ვხვდები, რომ უბრალოდ პროფესია კი, ჩემი ცხოვრების ნაწილია".

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ  ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

ავტორი: მაკა ყიფიანი

თუკი ქუჩაში შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებს ვერ ვხედავთ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი არ არსებობენ, ეს მხოლოდ იმის ნიშანია, რომ ჩვენ არ ვუქმნით სათანადო პირობებს, გარეთ რომ გამოვიდნენ, არ ვაგრძნობინებთ მათ, რომ ისინიც ჩვენი სოციუმის წევრები არიან. საქართველოში საკმაოდ ბევრი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანია, სამწუხაროდ, ისინი ძირითად დროს სახლის პირობებში ატარებენ. დამეთანხმებით, ალბათ, რომ მათი საზოგადოებაში ინტეგრირება, მიუხედავად ბევრი მცდელობისა, რატომღაც წლებია, სათანადოდ მაინც ვერ ხერხდება.

საინტერესოა, არის თუ არა რეალურად მათთვის დასაქმების სპეციალური პროგრამები და თუ ასეა, რატომ არის ეს მხოლოდ ვიწრო წრისთვის ცნობილი?

რატომ არ უზრუნველვყოფთ გარემო პირობებს, რომ ეს ადამიანები დასაქმდნენ? და საერთოდ, რა რეაქცია გვაქვს, როდესაც მათ ქუჩაში ვხედავთ? უამრავი კითხვა არსებობს, რომელიც შეიძლება სხვებსაც დაუსვა და საკუთარ თავსაც, თუმცა ვიცი, რომ პასუხი ერთია – „ქვეყანაში ყველაფერი კეთდება მათ დასახმარებლად“. ამიტომ, არავისთვის არაფერი მიკითხავს და გადავწყვიტე, „ერთი გოგოს ისტორია“ გიამბოთ, რომელსაც ჩვენი თანადგომა სჭირდება.

გამარჯობა, მაკა, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ გელოდები?

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„…რომ იცოდე, როგორ გამახარე, რომ დამთანხმდი. ყოველთვის მინდოდა მეგობარი მყოლოდა, რომელსაც გულწრფელად მოვუყვებოდი ჩემზე, მომისმენდა და გამიგებდა. სამწუხაროდ, ჯერ ასეთი მეგობარი არ მყოლია, ალბათ იმიტომ, რომ ასეთი ვარ და არაფერი ვიცი. თუმცა ეს ასე არ არის, მეც ისევე ვგრძნობ, ვხედავ, განვიცდი, მესმის, როგორც სხვები. დედამ ყველაფერი გააკეთა ჩემთვის, რომ თავი განსხავებულად არ მეგრძნო.

შენ, შეგიძლია გამიგო ისე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანები უგებენ და ესაუბრებიან ერთმანეთს? მითხარი, ოღონდ ძალიან გთხოვ, არ მომატყუო. მე არაფერი მინდა, ხანდახან, რომ მომწერო და მომიკითხო ხოლმე. ჩემთვის მთავარია, ადამიანმა მომისმინოს და გამიგოს. მეტი არაფერი. როცა ვგრძნობ, რომ ჩემი განსხვავებულობის გამო ადამიანები ჩემთან ურთიერთობაზე, მეგობრობაზე უარს ამბობენ, ძალიან მტკივა გული. ასეთი ადამიანები ოცნებას მიკლავენ“.

​განაგრძე კითხვა 


წაიკითხეთ სრულად