Baby Bag

მდიდარ და ღარიბ ოჯახებში მცხოვრებ ბავშვებს ბედნიერების თანაბარი შესაძლებლობა აქვთ

მდიდარ და ღარიბ ოჯახებში მცხოვრებ ბავშვებს ბედნიერების თანაბარი შესაძლებლობა აქვთ

საზოგადოებაში გავრცელებული თვალსაზრისის თანახმად, მდიდარი ადამიანები შვილებს საყვარელი სათამაშოებითა და მხიარული თავგადასავლებით ძალიან ანებივრებენ, ღარიბ მშობლებს კი ამის შესაძლებლობა არ აქვთ. ბევრი ზღაპარი და კინოფილმი გვიჩვენებს, როგორ ფუფუნებაში ცხოვრობენ მდიდარი ბავშვები, მაშინ როდესაც ღარიბი ოჯახები მთელი ცხოვრების მანძილზე იტანჯებიან. სწორედ ამიტომ, ადამიანები ფიქრობენ, რომ მდიდარი ოჯახის შვილები უფრო ბედნიერები არიან, ვიდრე ღარიბი მშობლების ბავშვები, რაც სიმართლეს არ შეესაბამება.

მდიდარ და ღარიბ ოჯახში მცხოვრებ ბავშვებს ბედნიერების თანაბარი შესაძლებლობა აქვთ. არაერთხელ გვსმენია, როგორ მსხვერპლზე მიდიან ღარიბი მშობლები, რათა შვილებს კომფორტი შეუქმნან. მამები დამატებით სამუშაოზე თანხმდებიან, რათა ბავშვებს ძვირადღირებული სათამაშო უყიდონ.

მდიდარ ოჯახში მცხოვრები ბავშვები ყოველთვის ვერ იღებენ იმას, რაც სურთ. ბევრი შეძლებული მამა შვილს აიძულებს საკუთარ თავზე თავად იზრუნოს, იმუშაოს და ფული ასე გამოიმუშაოს. მდიდარი მშობლები ცდილობენ შვილებს ძვირადღირებული სათამაშოები არ აჩუქონ, რათა მათ შრომის ფასი ისწავლონ. ბავშვის ბედნიერებას არა მშობლების მატერიალური მდგომარეობა, არამედ შვილისადმი მათი დამოკიდებულება განსაზღვრავს.

მდიდარი მშობლების ყოლა და ბევრი ფულის ქონა ბედნიერების წინაპირობა ნამდვილად არ არის. როგორც წესი, ღარიბ მშობლებს შვილებთან მეტი სიახლოვე აქვთ. ბავშვები მათგან ყველაზე მთავარ საჩუქარს - სიყვარულს იღებენ, რაც მდიდარი ოჯახის შვილებს ხშირად აკლიათ. მდიდარი მშობლები, როგორც წესი, ძალიან დაკავებულები არიან. ისინი ცდილობენ, რაც შეიძლება მეტი გამოიმუშაონ და საკუთარი შემოსავალი გაზარდონ. ხშირად მდიდარი მშობლები შვილისადმი ხელგაშლილობას ავლენენ და მას ყველაფერს აძლევენ, რასაც მოისურვებს. ამ შემთხვევაში მდიდარი ბავშვები ნაწილობრივ ბედნიერები არიან. მათ ყველაფერი აქვთ, მაგრამ ურთიერთობები ძალიან აკლიათ. ფინანსური კეთილდღეობის მიუხედავად, მათ არ იციან მეგობრობის ფასი, რაც უდიდესი დანაკლისია.

მდიდარი მშობლები, რომლებიც შვილებს ძალიან ანებივრებენ და მათთვის ძვირფას სათამაშოებს ყიდულობენ, ბავშვს ბედნიერებაზე ყალბ წარმოდგენას უქმნიან. ზრდასრულ ასაკში მათი შვილი აუცილებლად გააცნობიერებს, რომ ბედნიერებას ფულით ვერ იყიდი, ამასთან მას არ ეცოდინება, რა უნდა გააკეთოს ბედნიერების მოსაპოვებლად.

მდიდარი ოჯახის შვილები ღარიბ ბავშვებთან შედარებით ბედნიერები ნამდვილად არ არიან. ბედნიერება ღარიბებსა და მდიდრებს თანაბრად შეუძლიათ, რადგან ის ფულის ქონა-არქონაზე საერთოდ არ არის დამოკიდებული.

მომზადებულია ​streetdirectory.com-ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც თანამედროვე მშობლებს აკლიათ, არის დრო. იმის გამო, რომ მშობელს დრო არ აქვს, ის ვერ იგებს შვილის საჭიროებებს,“ - თამარ გაგოშიძე

„ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც თანამედროვე მშობლებს აკლიათ, არის დრო. იმის გამო, რომ მშობელს დრო არ აქვს, ის ვერ იგებს შვილის საჭიროებებს,“ - თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა ​თამარ გაგოშიძემ რადიო „იმედის“ ეთერში იმ პასუხისმგებლობების შესახებ ისაუბრა, რომელიც მშობლებს შვილების წინაშე ეკისრებათ. მისი თქმით, სოციალური და ფიზიკური პირობების შექმნის გარდა, ბავშვების საჭიროებების გაცნობიერება, მათთვის დროის გამონახვა უმნიშვნელოვანესია:

„პასუხისმგებლობა არის ძალიან მნიშვნელოვანი განცდა. ამის განცდა უნდა ჰქონდეს მშობელს. ჩემთვის ბევრ მშობელს უთქვამს, რომ მხოლოდ მეორე ან მესამე ბავშვზე აღმოაჩინა სულ სხვანაირი დამოკიდებულება ბავშვის მიმართ. პასუხისმგებლობა, ცხადია, იმასაც ნიშნავს, რომ ბავშვს ფიზიკური გარემო, ფიზიკური პირობები, სხვა სოციალური პირობები შევუქმნათ, მაგრამ, სამწუხაროდ, ​ეს არ არის საკმარისი ბავშვის აღსაზრდელად. ყველაზე მნიშვნელოვანი, რაც თანამედროვე მშობლებს აკლიათ, არის დრო. მათ დრო აკლიათ ტექნოლოგიების, დაჩქარებული, ცვალებადი გარემოს გამო.“

თამარ გაგოშიძემ აღნიშნა, რომ თანამედროვე მშობლებს შფოთვა ხშირად აქვთ, დროის უკმარისობის გამო კი შვილების საჭიროებების ამოცნობა უჭირთ:

„შფოთვა აქვს მშობელს, იმიტომ, რომ არ იცის ხვალ რა იქნება.​ იმის გამო, რომ მშობელს დრო არ აქვს, ის ვერ უყურებს, ვერ იგებს თავისი შვილის საჭიროებებს. მშობელი ბავშვს სჯის, არ სჯის, ეფერება თუ არ ეფერება, ამას მექანიკურად აკეთებს. როგორც გული ეუბნება, როგორ ხასიათზეც არის, როგორ მდგომარეობაშიც მოვიდა სახლში იმ მდგომარეობიდან გამომდინარე იქცევა ასე.“

თამარ გაგოშიძის თქმით, ბავშვებს უჭირთ არასტაბილურ, ცვალებად გარემოსთან შეგუება:

„ბავშვები ვერ იტანენ ცვალებად გარემოს. ბავშვებს სჭირდებათ კონსისტენტური, თანმიმდევრული, წინასწარმეტყველებადი გარემო. წინააღმდეგ შემთხვევაში მათ აქვთ მაღალი შფოთვა. მათ ეწყებათ ძალიან სერიოზული პრობლემები. ​იმისთვის, რომ ბავშვები იყვნენ კარგად, მათი კეთილდღეობა იყოს ბევრად უკეთესი, მშობლების კეთილდღეობაზე უნდა ვიზრუნოთ. ჩემი ამდენწლიანი გამოცდილება მეუბნება იმას, რომ ჩემი ფოკუსი აღარ არის სწორი ფოკუსი ბავშვებზე. ჩვენ ახლა ფოკუსი უნდა გადავიტანოთ მშობლებზე. მშობლები ბევრად უფრო მეტად საჭიროებენ მხარდაჭერას, დახმარებას, სერიოზულ ღონისძიებებს თუნდაც სამუშაო გარემოში. მშობლებს უნდა ჰქონდეთ ერთი საათი მაინც კვირაში თავისთვის და თავისი შვილებისთვის.“

„არ არის საჭირო ბრძოლა, ჩხუბი, სერიოზული მდგომარეობიდან გამოსვლა, რომ გვქონდეს დისკუსია ჩვენს შვილებთან. პ​ატარაობიდანვ​ე ისინი უნდა მიეჩვივნონ არჩევანს, ასევე იმას, რომ ისინი არიან ზრუნვის სუბიექტები. ჩვენ ორი უკიდურესობა გვაქვს: ერთი - მუდმივად შენიშვნებს ვაძლევთ და ვსჯით ბავშვებს, მეორე - არანაკლებ უარესი უკიდურესობა არის სრული უგულებელყოფა. ორივეს ერთი შედეგი აქვს. ერთნაირად მახინჯდება ბავშვი. ამიტომ მგონია, რომ ჩვენი შემდგომი ძალისხმევა უნდა იყოს მშობლებზე. მშობლების ფსიქიკური ჯანმრთელობა გულისხმობს შვილების ფსიქიკურ ჯანმრთელობას,“- აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო: ​თამარ გაგოშიძის ნეიროფსიქოლოგიის ცენტრი

წაიკითხეთ სრულად