Baby Bag

„ადამიანური უნარები, რასაც მანქანა ჩვენ მაგივრად ვერ გააკეთებს, დაფასდა და დაფასდება,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

„ადამიანური უნარები, რასაც მანქანა ჩვენ მაგივრად ვერ გააკეთებს, დაფასდა და დაფასდება,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ ონლაინ სწავლების დადებით და უარყოფით მხარეებზე ისაუბრა:

„XXI საუკუნე იქნება თანამშრომლობის საუკუნე. ვინც არ იცის თანამშრომლობა, ვინც არ იცის პოზიტიური კომუნიკაცია, მისთვის იქნება სერიოზული პრობლემები. XXI საუკუნის ჩვევებში პირველი არის კომუნიკაცია, ოპერაცია და გაზიარების უნარი. ეს უნარები შეფერხდა ონლაინ სწავლების რეჟიმში, მაგრამ ანალიტიკურმა უნარებმა და დამოუკიდებელმა მუშაობამ უფრო წინ წამოიწია.

ადამიანური თვისებები, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია, რასაც მანქანა ჩვენ მაგივრად ვერ გააკეთებს, ის უნარები დაფასდა და დაფასდება. ჩვენმა საზოგადოებამ ეს ჯერ ვერ გაიგო. ჩვენ ხომ თანამშრომლობა არ ვიცით. თანამშრომლობას სწავლობენ კომუნიკაციის პროცესში. ეს აკლია ჩვენს სტუდენტობას.

ჩინეთში, ინგლისში, ამერიკის შეერთებულ შტატებში 30%-ით მოიმატა დეპრესიამ, შფოთვამ, წამალზე დამოკიდებულებამ, უძილობამ სტუდენტებში. ჩემი სტუდენტებიც უჩივიან ყურადღების პრობლემებს, უძილობის პრობლემებს. საკონსულტაციო ცენტრში მოიმატა დარეკვის სიხშირემ. სწავლა ხომ არ არის მხოლოდ ინფორმაციის გადამუშავება. უნივერსიტეტი არის სივრცე, სადაც ცოდნის გენერირება ხდება. ყოველი ლექცია ჩემთვისაც ახალი ცოდნაა. ისინი კითხვებს გისვამენ, შენ ფიქრობ. კომუნიკაცია არის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ადამიანური თვისება, რომლის გარეშე აკადემიური სივრცე შეუძლებელია. ასე ინფორმაციას კომპიუტერიც ამუშავებს ჩვენზე უკეთ. 2 მაისიდან ჩვენ უკვე გადავდივართ სრულფასოვან სწავლებაზე პირისპირ რეჟიმში. განსაკუთრებით მეცოდებიან პირველ და მეორე კურსელები. ჩემი თავი რომ წარმოვიდგინე, უნივერსიტეტში მივედი და სახლში უნდა ვიჯდე, წარმოდგენაც არ მინდა... წარმომიდგენია რა მდგომარეობაში არიან,“- მოცემულ საკითხზე თამარ გაგოშიძემ ტელეკომპანია „რუსთავი 2“-ის გადაცემაში „სხვა შუადღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„სხვა შუადღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ძალიან ბედნიერად ვცხოვრობდით კიევში... უნდა დავბრუნდე, რომ მათ დავეხმარო, გვერდში დავუდგე ამ ხალხს,“ - ქართველი დედა, რომელიც უკრაინიდან სამ შვილთან ერთად ჩამოვიდა

„ძალიან ბედნიერად ვცხოვრობდით კიევში... უნდა დავბრუნდე, რომ მათ დავეხმარო, გვერდში დავუდგე ამ ხალხს,“ - ქართველი დედა, რომელიც უკრაინიდან სამ შვილთან ერთად ჩამოვიდა

უკრაინიდან დაბრუნებულმა სამი შვილის დედამ თინათინ კედიამ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ იმ რთული გზის შესახებ ისაუბრა, რომელიც საქართველოში ჩამოსვლამდე ოჯახთან ერთად გამოიარა:

„ვცხოვრობდით კიევში. მართლა ძალიან ბედნიერად ვცხოვრობდით. ერთ დღეს დილის ხუთ საათზე ბავშვს ვაჭმევდით პატარას და გაისმა ბომბების ხმა. თავიდან ასე არ შეგვშინებია. ვიფიქრეთ, რომ ერთი დაიბომბა, კიევზე არ წამოვა, დედაქალაქს ხომ ვერ გაბედავს, ხომ ვერ აიღებს, მოდი, დავრჩეთ. 15 წუთში ისევ ჩამოვარდა ბომბი, მერე 15 წუთში ისევ... გადავხედეთ ერთმანეთს და ვთქვით ორივემ: ომი დაიწყო.“

თინათინ კედიას თქმით, მის ოჯახს უკრაინიდან გამოსვლა გაუჭირდა, რადგან საცობები იყო და გადაადგილება ჭირდა:

„მე მინდა მოგითხროთ, რა მდგომარეობაში არიან უკრაინაში ადამიანები და მათი ემოციები გადმოგცეთ. ჩვენ მალევე წამოვედით. პირველივე დღეს მოვახერხეთ წამოსვლა. ყველამ იცის, როგორი საცობები იყო. ეს კადრები სულ ტრიალებდა. ექვსი საათი მოვუნდით კიევიდან გამოსვლას. გაჩერებებით ვიარეთ, ბავშვები მანქანაში იღლებოდნენ და ცოდვები იყვნენ. ძალიან სახიფათო იყო ეს პირველივე წუთიდან. ჩვენ ვინიცაში ვაპირებდით ჩასვლას. ორი გზა მიდის და ჩრდილოეთით მიმავალი განიერი გზა ავირჩიეთ. გზაში გავიგეთ, რომ ბელორუსიდან მოდიან და ის გზა უნდა გავიაროთ. იქვე მოვტრიალდით უკან, ისევ კიევში შემოვედით და სამხრეთ ნაწილიდან ხელახლა ჩავდექით საცობებში. საღამოს 10 საათზე ჩავედით ვინიცაში. ეს პატარა ქალაქია, სადაც საბავშვო საფეხბურთო ტურნირები იმართება. სასტუმროში 600 ბავშვი იყო მშობლების გარეშე მწვრთნელებთან ერთად. ორი გუნდი ხარკოვიდან იყო. მწვრთნელები დაძაბულები იყვნენ. მშობლები ურეკავდნენ, რომ ხარკოვში არ ჩაეყვანათ ბავშვები. 600 ბავშვი ტელევიზორში უყურებდა ამ ამბებს, ისხდნენ და ტიროდნენ.“

„ღამე ვინიცაში გავათენეთ და დარჩენას ვფიქრობდით. ეზოში გამოსულებმა დავინახეთ როგორ დავარდა თვითმფრინავი და შავი კვამლი ამოვიდა. მაშინვე გადავწყვიტეთ წამოსვლა. სამხრეთ უკრაინისკენ წავედით. იქ ორი ღამე გავჩერდით. მოლდოვის საზღვარზე გადავედით მეექვსე დღეს. მერე რუმინეთში გადავედით და იქიდან იყო ფრენა. ექვსი საათი მიყავით უკრაინა-მოლდოვის საზღვარზე საცობში. მანქანა ბევრი არ იყო. ყველა იყო მამა, რომელიც ემშვიდობებოდა ოჯახს და მერე მანქანით უკან ბრუნდებოდა. ამ დამშვიდობების ცერემონიას რომ უყურებ, ვერც დააჩქარებ. ყველა ამ ტრაგედიას ვუყურეთ. ჩემმა რამოდენიმე მეგობარმა ხარკოვში რვა დღე გაძლო. მერე თქვეს: ეს არ დამთავრდება და ჩვენი შვილების ემოცია, მათი მომავალი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ეს სახლი, სადაც ვცხოვრობთ. ამიტომ ნაწილი გამოვიდა ხარკოვიდან, ნაწილი ისევ იქ რჩება. მე უნდა დავბრუნდე, რომ მათ დავეხმარო. უნდა დავბრუნდე, რომ თუ რამეში ვარ საჭირო, გვერდში დავუდგე ამ ხალხს. ჩემს შვილებს მხარში ედგნენ, ასწავლიდნენ, უხსნიდნენ. ახლა ჩვენი დროა, ახლა ჩვენ უნდა დავუდგეთ გვერდში,“- აღნიშნა თინათინ კედიამ.

წყარო: ​„იმედის დღე“


წაიკითხეთ სრულად