Baby Bag

„ყოველ დილით წვიმაში, თოვლში, ქარში შევდივარ ზღვაში და ვბანაობ, გრიპი რა არის, არ ვიცი,“- 67 წლის ბათუმელი ქალი რვა წელია ზღვის ცივ წყალში კაჟდება

„ყოველ დილით წვიმაში, თოვლში, ქარში შევდივარ ზღვაში და ვბანაობ, გრიპი რა არის, არ ვიცი,“- 67 წლის ბათუმელი ქალი რვა წელია ზღვის ცივ წყალში კაჟდება

67 წლის თამარ ბერიძე ზამთარში ზღვის ცივ წყალში აქტიურად კაჟდება და საკუთარ ჯანმრთელობაზე ზრუნავს. თავისი გამოცდილება მან საზოგადოებას ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ გაუზიარა:

„მერვე წელია დავდივარ ზღვაზე და ვბანაობ. ეს აქტივობა ჩემმა პრობლემებმა გადამაწყვეტინა. მტკიოდა ხერხემალი, გადამიწყვიტეს ოპერაციის გაკეთება. მე არ მოვინდომე გაკეთება და მირჩიეს, რომ ყოველ დილით უნდა იარო ზღვაზე და იბანაოო. ზამთარში ბათუმში ისეთი ყინვები არ არის, რომ ვერ შეძლო შესვლა წყალში. ამან პრობლემა მომიგვარა. ძალიან კმაყოფილი ვარ.“

თამარ ბერიძის თქმით, ეს ნებისმიერ ამინდში შედის ზღვაში და ბანაობს:

„ყოველ დილით წვიმაში, თოვლში, ქარში შევდივარ ზღვაში და ვბანაობ. მოვდივარ დიდი ენერგიით დამუხტული, ყველანაირი პრობლემისგან გათავისუფლებული მოვდივარ სახლში და იქ ჯან-ღონით სავსე ბევრ საქმეს ვაკეთებ. როდესაც ჩავდივარ ზღვაში 10-15 წუთი ვჩერდები. პატარ-პატარა ვარჯიშებს ვაკეთებ.“

„სანამ ზღვაზე სიარულს დავიწყებდი ხშირ-ხშირად ვცივდებოდი. რაც ბანაობა დავიწყე, მას მერე გრიპი რა არის, არ ვიცი. თუ რამე გრიპი გამიჩნდა, მაინც შევდივარ ზღვაში, ვბანაობ და მალე გამოვდივარ მდგომარეობიდან. ჩემო ძვირფასო ადამიანებო, ნუ შეგეშინდებათ ნურაფრის. ეს ცოცხლად მოვლენილი წყალობა გვაქვს ღმერთისგან - ზღვა. გადალახეთ შიშის პრობლემები. გამოდით ზღვაზე, სუფთა ჰაერზე იარეთ, იბანავეთ და ყოველგვარი პრობლემა მოგვარდება,“ - განაცხადა თამარ ბერიძემ.

წყარო:​ „იმედის დილა“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჩემი მასწავლებელი არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა,“- შალვა ამონაშვილის რჩევები პედაგოგებსა და მშობლებს

„ჩემი მასწავლებელი  არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა,“- შალვა ამონაშვილის რჩევები პედაგოგებსა და მშობლებს

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა ჰუმანური პედაგოგიკის მნიშვნელობის შესახებ ისაუბრა:

„კავკასიის მთები არ მოგწონთ? ამ ორ მთას შორის რომ პატარა მთაა, ის გოგებაშვილია. გოგებაშვილის მწვერვალი დავარქვი. როგორ ცოცხლდებიან მთები?! გახედავ და ჩემი მთებია. ჩემი პროფესიაა ბავშვების სიყვარული, ანუ პედაგოგიკა. მიყვარს ბავშვების აღზრდის შესახებ ფიქრი. მთელი ჩემი ცხოვრება ამას ვემსახურები. ეს ყველაფერი აქ დაიწყო, თბილისში. 60-70-80-იან წლებში ვქმნიდით ამ პედაგოგიკას პირველ ექსპერიმენტულ სკოლაში და საქართველოს ბევრ სკოლაში.

არ გამოდგება ყვირილი, დასჯა, აკრძალვები. ეს ბავშვები არიან ახალი თაობის ბავშვები. მათ სინათლის ბავშვები ჰქვიათ, ვარსკვლავის ბავშვები ჰქვიათ. ბავშვი, როდესაც გამგები გვერდით არ ჰყავს, ეძებს გამოსავალს. ხანდახან უნდა, რომ დაგვსაჯოს, გადაყლაპავს რაღაც აბებს, ასე ხდება სუიციდები. ჩვენ ვართ ბიძგის მიმცემები ამ ამბავში. შეუყვარდა მეექვსე კლასელს მეცხრე კლასელი, არ შედგა ეს, წავიდა გოგონა და მოიკლა თავი. ვიღაცას რომ ეთქვა ლიტერატურის მასწავლებელს, რომ სიყვარული ასეთია, გაუძელით, ბავშვებო. თქვენც შეგიყვარდებათ, განა მარტო იმან და იმან შეიყვარეს ერთმანეთი რომანში?!

საქართველოში მასწავლებელს არ აქეზებენ, რომ შემოქმედი იყოს. წავიკითხავთ რაღაც რომანს, მშვენიერი ქართველი მწერლები გვყვანან და უნდა გადმოვცეთ შინაარსი. ვის უნდა ეს შინაარსები?! გადმოსცა მოსწავლემ შინაარსი. მერე რა?! როდესაც ამაზე ვალაპარაკობ, სულ ჩემი მასწავლებელი მახსენდება, ვენაცვალე იმის სულს, ვარვარა ვარდიაშვილი. არასდროს არ გვასწავლიდა იმიტომ, რომ ლექსი ზეპირად გვეთქვა. ახლაც არიან ასეთი მასწავლებლები, რა თქმა უნდა,“- აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.

წყარო: ​„ამონაშვილის აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად