Baby Bag

„7 წლის ვიყავი, როდესაც ფიზიკურად შემეხო გამზრდელის მეორე ქმარი“ - „მასტერშეფის“ მონაწილე ბავშვობის წლებზე

გადაცემა „მასტერშეფის“ მონაწილე, 29 წლის მარტა ბარამიძე თავისი ბავშვობის უმძიმეს წლებს იხსენებს:

„ჩემი ბავშვობა იყო ძალიან განსაკუთრებული, თუმცა, სამწუხაროდ, არა კარგის მხრივ. ჩემი ბავშვობა არ იყო ისეთი ნათელი, ბედნიერი და მხიარული, როგორიც არის ხოლმე... დღემდე არ ვიცნობ და არ ვიცი, ვინ არიან ჩემი მშობლები, არასდროს მინახავს ისინი, თუმცა თვალი ყოველთვის ეძებს მათ. რამდენადაც მე ვიცი, როდესაც გავჩნდი, მიმყიდეს ერთ ქალს, ვისთანაც გავატარე ბავშვობის წლები. გარემო, სადაც ვიზრდებოდი, საკმაოდ მძიმე და რთულად ასატანი იყო. გადავიტანე ფიზიკური და მორალური ძალადობა... თავს ვგრძნობდი არასაყვარელ ადამიანად, არამედ საგნად, რომელსაც მათთვის არ გააჩნია არანაირი ემოცია. ჩემი ერთადერთი დანიშნულება იყო, რომ მეარსება ისე, რომ სხვებისთვის ხელი არ შემეშალა. 7 წლის ვიყავი, როდესაც ფიზიკურად შემეხო გამზრდელის მეორე ქმარი. ეს გრძელდებოდა ინტენსიურად. დავისახე მიზანი, რომ მე აქედან უნდა გავქცეულიყავი,იმ გარემოსგან თავი დამეღწია“, - იხსენებს მარტა ბარამიძე.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„რაც მეტს იკოტრიალებს, მით უფრო კარგად არის ბავშვი... ბავშვს არ უნდა სიწყნარე,“- ნევროლოგი ბაკურ კოტეტიშვილი

„რაც მეტს იკოტრიალებს, მით უფრო კარგად არის ბავშვი... ბავშვს არ უნდა სიწყნარე,“- ნევროლოგი ბაკურ კოტეტიშვილი

ნევროლოგმა ბაკურ კოტეტიშვილმა ბავშვის განვითარებისთვის კომუნიკაციისა და ფიზიკური აქტივობის მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„კომუნიკაცია ბავშვისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ფენომენია. კომუნიკაციის გარეშე ბავშვის განვითარება ძალიან რთულია. მან კომუნიკაციით უნდა ჩამოაყალიბოს სოციალური ურთიერთობების ფენომენი, გაიგოს ვინ ვინ არის. გაიხსენეთ თქვენი თავი, როგორ გვიხაროდა არდადეგებზე წასვლა, მაგრამ როგორც კი მთავრდებოდა არდადეგები, გვენატრებოდა კლასელები, სკოლა კი არა, კლასელები! ეს სულ სხვა რამ არის. ჩვენი სოციუმი გვენატრებოდა. ცოტა მოზრდილ ასაკში დასასვენებლადაც კი კლასელებთან ერთად დავდიოდით.

ის, რაც ბავშვებისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია, არის ფიზიკური აქტივობა. სახლში ვისაც ფართი არ აქვს, უბრალოდ რამოდენიმე სკამისგან აუწყონ გასართობი ბავშვებს. იმ სკამის ქვეშ იძრომიალონ, გაძვრნენ, გამოძვრნენ, გადაგორდნენ, გადმოგორდნენ. რაც მეტს იკოტრიალებს, მით უფრო კარგად არის ბავშვი. რაც უფრო დასვამთ, მით უფრო ცუდად მიდის მერე საქმე. მისმა ხერხემალმა, მისმა კუნთებმა, მისმა ტვინმა სულ უნდა იმუშაოს. ბავშვი რეალურად უკვე აძვრა ასაძრომზე, გადმოსაგდები გადმოაგდო და ამიტომ ისევ იწყება: „დაჯექი, წყნარი თამაშები ვითამაშოთ.“ არ უნდა იმას სიწყნარე.

მუსიკითა და არტ-თერაპიით ბავშვი რეალიზაციას აკეთებს. თუნდაც ერთი პლასტელინისგან გამოძერწოს რაღაც ბეკეკა. იმ წუთას ის რეალიზებულია და ძალიან შედეგობრივია ეს. იმიტომ, რომ მან მიიღო გარკვეული შედეგი. ეს აუცილებელი პირობაა ბავშვის განვითარებისთვის. ჯერ ერთი, ის ნატიფ მოძრაობებს ავითარებს. ეს ტვინისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. იგივეა ნებისმიერ მუსიკალურ ინსტრუმენტზე დაკვრა. ნებისმიერი მუსიკალობა ნებისმიერ ინსტრუმენტზე, მხატვრობა, ძერწვა, არის სასარგებლო. არ არის აუცილებელი ეს იყოს „წყნარი თამაშები.“ გადაკოტრიალდეს და ისე გამოძერწოს ბავშვმა, არ არის ეს პრობლემა,“- მოცემულ საკითხზე ბაკურ კოტეტიშვილმა საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „დღის კოდი“ ისაუბრა.

წყარო:​ „დღის კოდი“

წაიკითხეთ სრულად