Baby Bag

Momsedu.ge-ს ახალი პროექტი - „მასწავლებლის ხმა“

Momsedu.ge-ს ახალი პროექტი - „მასწავლებლის ხმა“

მედიაპორტალი ​​MomsEdu.ge ახალ პროექტს  - „მასწავლებლის ხმას“ იწყებს. 

„მასწავლებლის ხმა“ პედაგოგებს მოგცემთ შესაძლებლობას, ფართო აუდიტორიას მიაწოდოთ თქვენი ფიქრები, მოსაზრებები, იმსჯელოთ და წეროთ აქტუალურ თემებზე, გასცეთ და მიიღოთ რჩევები და გამოცდილება, ერთად გადაჭრათ პრობლემები, გამართოთ დისკუსია მნიშვნელოვან საკითხებზე.

პროექტი ემსახურება მასწავლებლის ინფორმირებას, გამოცდილების გაზიარებას, პროფესიული ზრდის ხელშეწყობას და მასწავლებლის პროფესიის პოპულარიზაციას. ჩვენი მიზანია, თქვენთან ერთად შევქმნათ უკეთესი საზოგადოება უკეთეს სკოლასთან და უკეთეს მასწავლებლებთან ერთად. 

ამ სივრცეში თქვენ შეგიძლიათ თქვენი პუბლიცისტური ნაშრომების, ბლოგებისა და სტატიების გამოქვეყნება. ბლოგი უნდა ეხებოდეს განათლების სფეროს, სკოლას, მასწავლებლებს, მოსწავლეებს.

თქვენი ტექსტი უნდა მოიცავდეს 500-700 სიტყვას. არ გამოგრჩეთ თქვენი სახელის, გვარის და იმ საგნის მითითება, რომელსაც ასწავლით.
​MomsEdu.ge-ს რედაქცია იტოვებს უფლებას, საკუთარი შეხედულებისამებრ შეარჩიოს ტექსტები გამოსაქვეყნებლად. ავტორებს გთხოვთ, გაითვალისწინოთ ჩვენი სარედაქციო პოლიტიკა და წესები.

ჩვენ არ ვაქვეყნებთ მასალებს, რომლებიც შეიცავს 
დისკრიმინაციას, ცილისწამებას, დისკრედიტაციას, უხამსობას, შეურაცხყოფას, ძალადობისკენ მოწოდებას, სიძულვილის ენას, პორნოგრაფიას, მუქარას.
ტექსტი გამოგზავნეთ ვორდის დოკუმენტით.

მასალები მოგვაწოდეთ ელექტრონულ ფოსტაზე - [email protected] (subject-ში ჩაწერეთ „მასწავლებლის ხმა“)

ტექსტები ქვეყნდება შინაარსის შეუცვლელად.

დამატებითი კითხვების შემთხვევაში დაგვიკავშირდით ნომერზე: 577 378 936

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ“ - ლადო აფხაზავას საინტერესო ექსპერიმენტი

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ“ - ლადო აფხაზავას საინტერესო ექსპერიმენტი

2017 წლის „მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს“ მფლობელი ლადო აფხაზავა სოციალურ ქსელში საინტერესო ექპერიმენტის შესახებ წერს. გთავაზობთ მის ნათქვამს სიტყვა-სიტყვით:

„მოსწავლეები მდინარის პირას წავიყვანე და ვუთხარი ის ქვა აეღოთ, რომლის სროლასაც მოახერხებდნენ. თან გავაფრთხილე, რომ ქვის სროლა ძალიან რთული დავალება იქნებოდა. ბევრი იცინეს და ბევრი ქვის სროლაც მოასწრეს უმისამართოდ, სანამ მდინარის მეორე ნაპირზე გადავიდოდი და სამიზნეს დავუდგამდი. მათ სამიზნედ ოთკუთხედ ჩარჩოზე გადაჭიმული სიფრიფანა ქაღალდი დავუდე. პირველად ერთი ქვა უნდა მოეძებნათ და სამიზნისთვის ესროლათ. ესროლეს, მაგრამ ვერც ერთმა ვერ გაარტყა. ახლა ორი ქვის სროლის ნება მივეცი, მაგრამ ვერც ახლა მოახერხეს, თუმცა რამდენიმეს ცოტა დააკლდა. იმ დღეს ხუთ ქვაზე ავედით და მხოლოდ ერთმა გაარტყა, ისიც ჩარჩოს და ქაღალდი უვნებელი დარჩა. მაშინ მათ ვუთხარი, რომ, როცა ქვების უმისამართოდ სროლა ძალიან ადვილი იყო მათთვის, მაგრამ როგორც კი სამიზნე გამოჩნდა, ყველაფერი გართულდა.

როცა მარტო ცოდნისთვის ასწავლი, უბრალოდ წაკითხული, დაზეპირებული მეორე დღეს ისევ მოგიყვეს, ეს ძალიან ადვილია და უმისამართოდ ქვის სროლას ჰგავს და მაგრამ, როცა იმას ასწავლი, თუ როგორ და რისთვის ისწავლოს, სამიზნის მათ წინ დადების ტოლფასია, რომელიც არ გასვენებს, სანამ ქვას არ გაარტყამ.

როცა სკოლაში დავიწყე მუშაობა, სამიზნე დადებული მქონდა და ვიცოდი, რისთვის მესროლა. ჰოდა, ნურავის გაუკვირდება, ამდენი წლის შემდეგ რომ გავარტყი. მე ხომ ბევრი ვიმუშავე ამისთვის“, - წერს ლადო აფხაზავა.


წაიკითხეთ სრულად