Baby Bag

„თმენის ვალდებულება და რიგის დაცვა ერთი წლის ასაკის ზემოთ უნდა ჩავუდოთ ბავშვს,“- პედიატრი ქეთი ნემსაძე

„თმენის ვალდებულება და რიგის დაცვა ერთი წლის ასაკის ზემოთ უნდა ჩავუდოთ ბავშვს,“- პედიატრი ქეთი ნემსაძე

პედიატრმა ქეთი ნემსაძემ ორ წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის რიგითობის დაცვისა და თმენის ვალდებულების მიჩვევის შესახებ ისაუბრა და მშობლებს საინტერესო რეკომენდაციები მისცა:

„ორ წლამდე ასაკის ბავშვებს აქვთ გვირაბის ინსტინქტები, ეს მტაცებლური ინსტინქტებია, რომ „რაც კარგია, ჩემია.“ შემდგომში უკვე შეიძლება სოციალური შეზღუდვებით ბავშვის სიჯიუტესთან გამკლავების სხვა მეთოდოლოგიის გამოყენება და ახსნა იმის, რომ ეს ცოტა უხერხულია. ნულიდან ორ წლამდე ბავშვებს ამას ვერ აუხსნით. ორი წლის ასაკის ზემოთ ამის ახსნა უკვე შეიძლება, თუმცა ამაზე მუშაობა აუცილებლად ორ წლამდე უნდა დავიწყოთ.

წელზე ერთი წუთით არის პრივილეგიების შეზღუდვა, საყვარელი სათამაშოს ჩამორთმევა, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში ცემა. ეს არ არის მეთოდი იმ თვალსაზრისით, რომ როდესაც ჩვენ ცემით ვუმკლავდებით ბავშვთან პრობლემას, ის ბავშვი ამას ეჩვევა, მომავალში თვითონ ხდება აგრესორი და წარუმატებელი ადამიანი.

თმენის ვალდებულება ერთი წლის ასაკის ზემოთ უნდა ჩავუდოთ ბავშვს. მაგალითად, მისთვის საყვარელი ნივთი რიგდება. პირველი არის ოჯახის სხვა წევრი რიგში, შემდეგ თვითონ იქნება პირველი და ა.შ. რიგის დაცვის სწავლებაც ადრეული ასაკიდან იწყება,“- მოცემულ საკითხზე ქეთი ნემსაძემ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ ისაუბრა.

წყარო: ​„პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“

შეიძლება დაინტერესდეთ

ბავშვმა გატეხა ქოთანი, გააფუჭა ყვავილი ... როგორ მოიქცევა ამ დროს ბრძენი მშობელი? - შალვა ამონაშვილის რეკომენდაცია

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა მშობლებს ურჩია, ბავშვი არასდროს გამოაცხადონ დამნაშავედ და მას მოსამართლის პოზიციიდან არ ესაუბრონ:

„ბავშვი სულ „აშავებს.“ ბავშვი „ყოველთვის დამნაშავეა." არასდროს ისე არ ხდება, როგორც გვინდა. ამიტომ ის ჩვენთვის სულ დამნაშავეა. ისე არ დგება, ისე არ ჯდება, როგორც ჩვენ გვინდა. ბავშვს დამნაშავედ ნუ გამოაცხადებთ, თუ მან რამე დააშავა. რა დააშავა ბავშვმა? ცუდი სიტყვა თქვა? რაღაც გატეხა? რა ვითარებაში მოხდა ეს? დანაშაული ყოველთვის დანაშაული კი არ არის. როდესაც დააკვირდები, აღმოჩნდება, რომ კიდევაც ასე უნდა მომხდარიყო. ეს შედეგია რაღაც მიზეზის. ბავშვები დამნაშავეებად არასდროს არ მიიჩნიოთ, არც დამნაშავის ენით ელაპარაკოთ. „არ გრცხვენია?“ - ეს მოსამართლის ლაპარაკია.

არ მივიყვანოთ საქმე იქამდე, რომ ბავშვს ჩვენგან შენიშვნა სჭირდებოდეს. ხომ იცით მას რა მიდრეკილებები აქვს. წინ დაუდექით, რაღაც მოაცილეთ, წინასწარ დაარიგეთ, დაიცავით ბავშვი. გავუსწროთ მოვლენას წინ, ვიდრე მოვლენა მოხდება. ეს არის ბრძენი დედისა და მამის საქმე, მაგრამ თუ მაინც რაღაც მოხდა, ბავშვმა ფანჯრის რაფიდან ქოთანი გადმოაგდო, გატყდა ქოთანი, ყვავილი გაფუჭდა, როგორ მოიქცევა დედა? ერთი ატეხავს წივილ-კივილს: „რამდენჯერ გითხარი? რატომ მიხვედი იქ? რატომ წამოჰკარი ხელი? რატომ არ ხარ ფრთხილი? რა ვქნა? როგორ გაგზარდო? როგორ გაგაგებინო?“ ატირდება დედა თვითონ. ქოთანი ხომ გატყდა უკვე? ჩვენ ბავშვს უნდა შევუქმნათ ქცევის ხატი, ჩვენი მოთმინების ხატი. მივიდეთ ყვავილთან და ვთქვათ: „როგორ მიყვარდი, რა ვქნათ ახლა? იქნებ გადაგარჩინოთ?!“ ბავშვს უთხარით: „მოდი, დამეხმარე, ჩემო ძვირფასო. აბა ფრთხილად, მიდი, ჭიქა მომიტანე.“ არ ვადანაშაულებთ ბავშვს.

მე ისე ვტირი ამ ყვავილზე, რომ ბავშვს მე ვეცოდები. ის აქეთ დამამშვიდებს, აქეთ მოუვლის ყველაფერს. რომ მიაყენო კედელთან და ურტყა, ბავშვი გაიგებს ამას?! ვერ გაიგებს! რა ვქნათ ახლა?! მოხდა ეს! ამაზე ჭკუა უკვე ისწავლა ბავშვმა. მე მინდა მას ხატი გავუჩინო, რომ შეგინდე, მიგიტევე. ბავშვი დამნაშავის როლში არასდროს არ დააყენოთ,“- აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.

წყარო:​ ამონაშვილის აკადემია

წაიკითხეთ სრულად