Baby Bag

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

„შენი შვილის კლასში შეიხედე, შენს ნაპირს მოუარე, სადაც შენ ხარ, იმ პირობებში მოაწესრიგე რაღაც,“ - შალვა ამონაშვილის დარიგება მშობლებს

„შენი შვილის კლასში შეიხედე, შენს ნაპირს მოუარე, სადაც შენ ხარ, იმ პირობებში მოაწესრიგე რაღაც,“ - შალვა ამონაშვილის დარიგება მშობლებს

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა აღზრდის კლასიკური თეორიების მნიშვნელობის შესახებ ისაუბრა და სკოლებში გოგებაშვილის იდეების შეტანის მნიშვნელობას გაუსვა ხაზი:

„ჩვენ უფრო დასალეთში ვიყურებით, ვამბობთ, რომ იქ ყველაფერი კარგია და უნდა შემოვიტანოთ. რატომ არის ასე? აბა მაჩვენეთ, გოგებაშვილის იდეებით ერთი სკოლა აიგო?! ​საქართველოში ერთი სკოლა იამაყებს, რომ მე გოგებაშვილის ეროვნულობით, ბურჯით ვცხოვრობო? გოგებაშვილმა სთქვა, როს ბავშვებს ქართული ენა ასწავლო და მხევლად ამოუყენო რუსული და ევროპული ენები, მაშინ მივა ჩვენი ეტლი თავისი სამშობლოს სადგურსო. მერე რას ამბობს ის ზნეობასა და კულტურაზე?! ერთმა კოლექტივმა მაინც თქვას, რომ ჩვენ გოგებაშვილის მიხედვით გვინდა ვიცხოვროთ.“

შალვა ამონაშვილის თქმით, მნიშვნელოვანია, რომ თითოეულმა ადამიანმა დამოუკიდებლად იბრძოლოს ცვლილებებისთვის:

„ყველანი უყურებენ რაღაც ზიზილ-პიპილოებს. შენი კერძო ნებაც მნიშვნელოვანია. სადაც შენ ხარ, ხომ შეგიძლია, რომ იმ პირობებში მოაწესრიგო რაღაც. მე ხომ უფლება მაქვს ამის?! შენ რომ აქ მოხვალ, ეს ასე დაგხვდება. ყველამ თავის ბოსტანს მოუაროს. არ გვინდა: „რა ხდება ქვეყანაში და სკოლებს რა დაემართათ?“ მოეშვი ამას, ​შენი ბავშვის კლასს მიხედე, იქ შეიხედე. ჩვენ ვერ ვუშველით ყველაფერს. მდინარე რომ მიდის, მისი ნაპირი აყვავებულია, ხეებია, ყვავილებია, ჩიტები და ყველაფერი. მდინარის იქით უდაბნოა. რა ქნას ახლა მდინარემ, ყველაფერს დაემდუროს?! მაშინ აღარც ნაპირი იქნება და აღარც არაფერი. შენს ნაპირს მოუარე.“

„შენ შვილი გყავს, ეს შვილი მეც მჭირდება. ​გაზარდე შენი შვილი ჩემთვის, მე კიდევ შენთვის გავზრდი. სულში ჩავიხედოთ, ვიკითხოთ: მე ის ვარ, ვინც სჭირდება ქვეყანას?! მე მინდა ამ იდეებით კლასიკური აღზრდა შემოგთავაზოთ. რაღაც აიღეთ და წაიკითხეთ, ჩემო კარგებო. ერთი წიგნიც რომ წაიკითხოთ, გოგებაშვილი ხომ მაინც არის ქართულად, ის წაიკითხეთ,“ - აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.

წყარო: ​„ამონაშვილის აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად