Baby Bag

,,თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო! - დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ''

,,თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო! - დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ''

ავტორი: ბესო ჩუბინიძე 

 არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედ​ები 

თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო!

საბოლოოდ აკრძალეთ ყველა (!) ნარკოტიკი! მსუბუქი, ნაკლებად-ძლიერი, კლუბური, უბრალო, ჩვეულებრივი 🤬 ყ ვ ე ლ ა სახეობის ნარკოტიკი აკრძალეთ! აკ-რძა-ლეთ!!! თორემ

ა) საქართველოდან სხვა ქვეყნებში წასული და ემიგრანტად-ქცეული მილიონობით ქართველი ახალგაზრდა...
ბ) აქ დარჩენილი ახალგაზრდობის სიკვდილი ყოველდღე, ყ ო ვ ე ლ დ ღ ე 😭
გ) ერის მომავალი ნადგურდება!!!

დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ, ნუ გძულვართ იმის გამო, რასაც მთელი ცხოვრებაა ვყვირი! ვეღარ დარწმუნდით, რომ - მომავალი გვეღუპება?! ნუ უჯერებთ ძალად-პოლიტიკანების და ძალად-ლიბერალების ბრტყელ-ბრტყელ სიტყვებს „თავისუფლებასა“ და „ჩემი არჩევანია რასაც მინდა გავაკეთებ“-ზე!!!
მერამდენედ შეგაძულოთ თავი? მერამდენედ გაგახედოთ გადაბრუნებული ურმის ქვეშ გამოჩენილ ტალახიან გზაზე?!

მეც ადამიანი ვარ! ერთხელ მეც დავიღლები და გავჩერდები და მართლის მთქმელი აღარ გეყოლებათ იმ საქართველოში, სადაც - გამიზნულად რყვნიან და ანადგურებენ ქვეყნის მომავალს!!! #აკრძალეთყველანარკოტიკი

თქვენ, რომ გეშინიათ ტროლების, ფეიკების, ქუბერების, თქვენ, რომ აუტკივარ თავს არ იტკიებთ, თქვენ, რომ საკუთარ ნაჭუჭში ხართ და ხმას არ იღებთ, არ ყვირით და თუნდაც - ჩემს ყვირილს და ჩხუბს ვერ იტანთ ამ საშინელებების წინააღმდეგ, იმას ხომ არ ნიშნავს რომ - მალე უფრო ახლოს არ მოგვიკაკუნებს ეს საშინელება?!

დაგღალათ ჩემმა ომმა ვიცი! დაგღალათ ჩემმა ბრძოლამ „ქარის წისქვილებთან“? არ გაქვთ თავი, რომ ტროლების ბანდას და მათ ბულინგს პასუხი გასცეთ, ხო? ბრძოლა გეზარებათ? აუტკივარ თავს არ იტკიებთ, ყველა კომენტარს კითხულობთ რასაც ისინი წერენ ხოლმე, როგორც მაბულინგებენ და ძააალიან იშვიათად პასუხობთ მათ, ძააალიან იშვიათად მიცავთ მე და იმ სიმართლეს, რაც გულის სიღრმეში თქვენც იცით!!! - ჰოდა ვითვალოთ მაშინ სხვადასხვა მიზეზით გარდაცვლილი საქართველოს მომავალი თაობა, ის, რასაც ტელევიზორში აპიარებენ და რასაც არ (ვერ) იგებენ, ცალკე სტატისტიკად ავღრიცხოთ ხოლმე.

საქართველოში ახალგაზრდების სიკვდილი სტატისტიკად იქცა და არა ტრაგედია!!!! - ყალბია ყველაფერი, თუ ჩემს ბრძოლაში ღიად არ შემომიერთდებით! ყალბი და დროებითი!

აკრძალეთ ყველა (!) სახის ნარკოტიკი! ღირსებაზე, გმირებზე, ვაჟკაცებზე ელაპარაკეთ თაობას!!! თორეეემ.....

#აკრძალეთყველანარკოტიკი #ღირსებაზეელაპარაკეთახალგაზრდობას

პ.ს. ვისაც გინდათ გააზიარეთ!!! წააკითხეთ ასიათასობით ქართველს!!! ... ვიდრე მომდევნო ტრაგედიამდე.

პ.პ.ს. ბოდიში(თ) მორიგი მწარე სიმართლისთვის.

„ეს ვნებს თქვენ შვილებს, ახლობლებს... ამ ნარკოტიკზე უნდა აუხსნათ, რომ უმძიმესი შედეგი მოაქ...
ნარკოლოგი, პროფესორი ზურა სიხარულიძე ფეისბუქ გვერდზე საშიში ნარკოტიკის - ე.წ „აბაზანის მარილის“ შესახებ პოსტს აქვეყნებს, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:„თავიდან დავდებ მაინც, რომ ნაკლები კითხვა იყოს...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„​როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...“

„როდესმე მეც ასე მიპოვნიან, დამდნარს, დამჭკნარს, მარტოს, გაყინულს...

მერე რა, რომ შვილი მყავს - შვილს თავისი ცხოვრება აქვს და არ დავუშვებ, ჩემს მომვლელად ყოფნაში გალიოს წლები...
როდესმე მეც ასე მიპოვნიან და ამაოდ ეცდებიან ჩემი გაყინული სხეულის გასწორებას...
ვფიქრობ, რომელი პროფესია ფასდება და არ ვიცი...
ვფიქრობ, რას გავაკეთებ, როცა ტექნოლოგიებს ვეღარ გავწვდები დაბერებული თითებით, როცა ვეღარ დავწერდაბერებული თითებით და - არ ვიცი ..
მერე რა, რომ შვილი მყავს?
როცა საღამოს, არა - ღამით - სახლში მივდივარ და თან ვიცვლი, თან ვბანაობ, თან ვჭამ, თან მეგობრებს ვპასუხობ, თან ნიუსებს ვუყურებ - უცებ, გამახსენდება, რომ ჩემი შვილი მარტო იყო მთელი დღე, ყველაფერს გადავდევ, შევდივარ და ცოტა ხნით ვეხუტები, ცოტა ხნით, რადგან - დილით ისევ სამსახურში უნდა წავიდე...
რა მოვთხოვო და რატომ მოვთხოვო ჩემს შვილს, რომელიც მთელი დღე ვერ მხედავს და საფასურად, მარტო ყოფნის, მარტო გაზრდის საფასურად - წვენი მიმაქვს და პური?

ოდესმე, მეც ასე მიპოვნიან, მარტოს, დამდნარს, დამჭკნარს, გაყინულს...

სხვა ქვეყნებშიც კვდებიან...
სხვა ქვეყნებშიც ჭკნებიან და დნებიან..

ოღონდ იქ - ჯერ ცხოვრობენ, ჯერ ცოცხლობენ და მერე კვდებიან...
ჩვენ ნელ-ნელა და დიდხანს, ნელ-ნელა და დაუფასებლად ვკვდებით, ნელ-ნელა და უცხოვრებლად, თვეობით, წლობით ვკვდებით...

ჟურნალისტი, ნანა ნადირაძე გარდაიცვალა...
ისეთი ფოტოები ვნახე, დიდხანს კვდებოდა, ვიცი...
ბევრი კვდება დღეს ასე, თვეობით, წლობით ...

მანამდე კი - ვშრომობთ, ყოველდღიური საკვებისთვის, გადასახადებისთვის...
სიბერისთვის - არა!
სიბერისთვის - ვერა!
სიბერეში მარტოს გვტოვებს სახელმწიფო, დასადნობად, დასაჭკნობად...
სანამ შრომა შეგვიძლია - გადასახადებს ვიხდით, რაც მთავარია, ვიხდით, ვიხდით დაუსრულებელ ბეგარებს...
ვყიდულობთ უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ პროდუქტს..
უვარგის და მაინც ძვირადღირებულ მედიკამენტებს...
ვყიდულობთ ყვეელაფერს, რასაც სახელმწიფო გვყიდის ძვირად და მაინც უვარგისს...
და მერე ვრჩებით უქონელნი, უვარგისნი, დამჭკნარნი და ვკვდებით, თვეობით, წლობით, ვკვდებით ისე - ცხოვრებას ვერ ვასწრებთ...

ბოდიში, ქალბატობო ნანა, ბოდიში, რომ ვერ ავაშენეთ უკეთესი ქვეყანა...
ოდესღაც თქვენც იცინოდით, ჩემსავით...
ოდესმე, მეც ვეღარ შევძლებ გაღიმებას...
ბოდიში, ჩემს შვილს, მარტო რომ ზრდის თავს, უჩემოდ, პურის და წვენის საფასურად..
ბოდიში მე... იმისთვის, რაც მელოდება...
ვერ ვნახეთ ძალა - უკეთესი ქვეყნის ასაშენებლად...

და მადლობა ყველაას, ვისაც არსებული რეალობა მოგწონთ, ვისაც - ასე აშენებული, თუ ასე დანგრეული ქვეყანა მოგწონთ და მართალი შენიშვნისთვის მლანძღავთ, ან გვერდს მივლით - თქვენ რომ არა - მომავალს, ასე ნათლად უმომავლოდ ვერ დავინახავდი!“

აღნიშნული პოსტი ყოფილ ჟურნალისტს ნანა ნადირაძეს მიეძღვნა, რომელიც გაუსაძლისს მდგომარეობაში იმყოფებოდა. 

პოსტის ავტორი ჟურნალისტი თამო კეშელავაა

წაიკითხეთ სრულად