Baby Bag

,,თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო! - დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ''

,,თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო! - დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ''

ავტორი: ბესო ჩუბინიძე 

 არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედ​ები 

თავს ვეღარ ვიკავებ! ბოდიში, მაინც უნდა დავწერო!

საბოლოოდ აკრძალეთ ყველა (!) ნარკოტიკი! მსუბუქი, ნაკლებად-ძლიერი, კლუბური, უბრალო, ჩვეულებრივი 🤬 ყ ვ ე ლ ა სახეობის ნარკოტიკი აკრძალეთ! აკ-რძა-ლეთ!!! თორემ

ა) საქართველოდან სხვა ქვეყნებში წასული და ემიგრანტად-ქცეული მილიონობით ქართველი ახალგაზრდა...
ბ) აქ დარჩენილი ახალგაზრდობის სიკვდილი ყოველდღე, ყ ო ვ ე ლ დ ღ ე 😭
გ) ერის მომავალი ნადგურდება!!!

დუმილი დანაშაულია და ნუ მაჩუმებთ, ნუ გძულვართ იმის გამო, რასაც მთელი ცხოვრებაა ვყვირი! ვეღარ დარწმუნდით, რომ - მომავალი გვეღუპება?! ნუ უჯერებთ ძალად-პოლიტიკანების და ძალად-ლიბერალების ბრტყელ-ბრტყელ სიტყვებს „თავისუფლებასა“ და „ჩემი არჩევანია რასაც მინდა გავაკეთებ“-ზე!!!
მერამდენედ შეგაძულოთ თავი? მერამდენედ გაგახედოთ გადაბრუნებული ურმის ქვეშ გამოჩენილ ტალახიან გზაზე?!

მეც ადამიანი ვარ! ერთხელ მეც დავიღლები და გავჩერდები და მართლის მთქმელი აღარ გეყოლებათ იმ საქართველოში, სადაც - გამიზნულად რყვნიან და ანადგურებენ ქვეყნის მომავალს!!! #აკრძალეთყველანარკოტიკი

თქვენ, რომ გეშინიათ ტროლების, ფეიკების, ქუბერების, თქვენ, რომ აუტკივარ თავს არ იტკიებთ, თქვენ, რომ საკუთარ ნაჭუჭში ხართ და ხმას არ იღებთ, არ ყვირით და თუნდაც - ჩემს ყვირილს და ჩხუბს ვერ იტანთ ამ საშინელებების წინააღმდეგ, იმას ხომ არ ნიშნავს რომ - მალე უფრო ახლოს არ მოგვიკაკუნებს ეს საშინელება?!

დაგღალათ ჩემმა ომმა ვიცი! დაგღალათ ჩემმა ბრძოლამ „ქარის წისქვილებთან“? არ გაქვთ თავი, რომ ტროლების ბანდას და მათ ბულინგს პასუხი გასცეთ, ხო? ბრძოლა გეზარებათ? აუტკივარ თავს არ იტკიებთ, ყველა კომენტარს კითხულობთ რასაც ისინი წერენ ხოლმე, როგორც მაბულინგებენ და ძააალიან იშვიათად პასუხობთ მათ, ძააალიან იშვიათად მიცავთ მე და იმ სიმართლეს, რაც გულის სიღრმეში თქვენც იცით!!! - ჰოდა ვითვალოთ მაშინ სხვადასხვა მიზეზით გარდაცვლილი საქართველოს მომავალი თაობა, ის, რასაც ტელევიზორში აპიარებენ და რასაც არ (ვერ) იგებენ, ცალკე სტატისტიკად ავღრიცხოთ ხოლმე.

საქართველოში ახალგაზრდების სიკვდილი სტატისტიკად იქცა და არა ტრაგედია!!!! - ყალბია ყველაფერი, თუ ჩემს ბრძოლაში ღიად არ შემომიერთდებით! ყალბი და დროებითი!

აკრძალეთ ყველა (!) სახის ნარკოტიკი! ღირსებაზე, გმირებზე, ვაჟკაცებზე ელაპარაკეთ თაობას!!! თორეეემ.....

#აკრძალეთყველანარკოტიკი #ღირსებაზეელაპარაკეთახალგაზრდობას

პ.ს. ვისაც გინდათ გააზიარეთ!!! წააკითხეთ ასიათასობით ქართველს!!! ... ვიდრე მომდევნო ტრაგედიამდე.

პ.პ.ს. ბოდიში(თ) მორიგი მწარე სიმართლისთვის.

„ეს ვნებს თქვენ შვილებს, ახლობლებს... ამ ნარკოტიკზე უნდა აუხსნათ, რომ უმძიმესი შედეგი მოაქ...
ნარკოლოგი, პროფესორი ზურა სიხარულიძე ფეისბუქ გვერდზე საშიში ნარკოტიკის - ე.წ „აბაზანის მარილის“ შესახებ პოსტს აქვეყნებს, რომელსაც უცვლელად გთავაზობთ:„თავიდან დავდებ მაინც, რომ ნაკლები კითხვა იყოს...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ  ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

ავტორი: მაკა ყიფიანი

თუკი ქუჩაში შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებს ვერ ვხედავთ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი არ არსებობენ, ეს მხოლოდ იმის ნიშანია, რომ ჩვენ არ ვუქმნით სათანადო პირობებს, გარეთ რომ გამოვიდნენ, არ ვაგრძნობინებთ მათ, რომ ისინიც ჩვენი სოციუმის წევრები არიან. საქართველოში საკმაოდ ბევრი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანია, სამწუხაროდ, ისინი ძირითად დროს სახლის პირობებში ატარებენ. დამეთანხმებით, ალბათ, რომ მათი საზოგადოებაში ინტეგრირება, მიუხედავად ბევრი მცდელობისა, რატომღაც წლებია, სათანადოდ მაინც ვერ ხერხდება.

საინტერესოა, არის თუ არა რეალურად მათთვის დასაქმების სპეციალური პროგრამები და თუ ასეა, რატომ არის ეს მხოლოდ ვიწრო წრისთვის ცნობილი?

რატომ არ უზრუნველვყოფთ გარემო პირობებს, რომ ეს ადამიანები დასაქმდნენ? და საერთოდ, რა რეაქცია გვაქვს, როდესაც მათ ქუჩაში ვხედავთ? უამრავი კითხვა არსებობს, რომელიც შეიძლება სხვებსაც დაუსვა და საკუთარ თავსაც, თუმცა ვიცი, რომ პასუხი ერთია – „ქვეყანაში ყველაფერი კეთდება მათ დასახმარებლად“. ამიტომ, არავისთვის არაფერი მიკითხავს და გადავწყვიტე, „ერთი გოგოს ისტორია“ გიამბოთ, რომელსაც ჩვენი თანადგომა სჭირდება.

გამარჯობა, მაკა, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ გელოდები?

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„…რომ იცოდე, როგორ გამახარე, რომ დამთანხმდი. ყოველთვის მინდოდა მეგობარი მყოლოდა, რომელსაც გულწრფელად მოვუყვებოდი ჩემზე, მომისმენდა და გამიგებდა. სამწუხაროდ, ჯერ ასეთი მეგობარი არ მყოლია, ალბათ იმიტომ, რომ ასეთი ვარ და არაფერი ვიცი. თუმცა ეს ასე არ არის, მეც ისევე ვგრძნობ, ვხედავ, განვიცდი, მესმის, როგორც სხვები. დედამ ყველაფერი გააკეთა ჩემთვის, რომ თავი განსხავებულად არ მეგრძნო.

შენ, შეგიძლია გამიგო ისე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანები უგებენ და ესაუბრებიან ერთმანეთს? მითხარი, ოღონდ ძალიან გთხოვ, არ მომატყუო. მე არაფერი მინდა, ხანდახან, რომ მომწერო და მომიკითხო ხოლმე. ჩემთვის მთავარია, ადამიანმა მომისმინოს და გამიგოს. მეტი არაფერი. როცა ვგრძნობ, რომ ჩემი განსხვავებულობის გამო ადამიანები ჩემთან ურთიერთობაზე, მეგობრობაზე უარს ამბობენ, ძალიან მტკივა გული. ასეთი ადამიანები ოცნებას მიკლავენ“.

​განაგრძე კითხვა 


წაიკითხეთ სრულად