Baby Bag

„არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა... ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო,“ - ლაშა თაბუკაშვილის მოგონება

„არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა... ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო,“ - ლაშა თაბუკაშვილის მოგონება

მედეა ჯაფარიძისა და რეზო თაბუკაშვილის ვაჟი, დრამატურგი ლაშა თაბუკაშვილი 1956 წლის 9 მარტის მოვლენებს იხსენებს და მისი ბავშვობის ყველაზე მკაფიოდ აღბეჭდილი მოგონების შესახებ საუბრობს:

„ხუთი წლის ასაკში არცთუ ბევრი რამ გამახსოვრდება, მაგრამ 1956 წლის 9 მარტის ზოგიერთი ფრაგმენტი მკაფიოდ ჩამებეჭდა მეხსიერებაში. ზედ რუსთაველზე ვცხოვრობდით და ყველა პარადისა თუ მაგათი დღესასწაულის დროს ტანკები ჩვენი ფანჯრების ქვეშ იდგა ხოლმე. მეძინა... რეზო მოვიდა გვიან. მამა ნასვამი იყო. ხელში ამიყვანა, აივანზე გავიდა და გადამახედა. მთელს რუსთაველზე ჩაჩქანიანი ჯარისკაცები იყვნენ. მაშინ რეზომ ხმამაღლა რუსულ ენაზე, მათ გასაგონად მითხრა: „აი, შეხედე და დაიმახსოვრე, ესენი არიან შენი ერის ჯალათები.“ მერე ძირს დამსვა, რუსი ჯარისკაცების გინების ხმა გაისმა და რეზო აივნიდან ქუჩაში ჩახტა, მთვრალი სალდათისთვის უწმაწურ გინებაზე პასუხის გასაცემად. ჩხუბი დიდხანს არ გაგრძელებულა – ჯარისკაცები ხიშტებზე უპირებდნენ აგებას, მაგრამ ამ დროს დედაჩემი, ფეხშიშველი, ღამის პერანგით სახლიდან გამოვარდა და გადაეფარა. არ ვიცი, იმ ღამით რამ გადაგვარჩინა. ალბათ, მედიკო ძალიან ლამაზი იყო...“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ნებისმიერი სიმსივნისგან თავის დაცვის უამრავი მარტივი გზა არსებობს,“ - გიორგი ღოღობერიძე

„ნებისმიერი სიმსივნისგან თავის დაცვის უამრავი მარტივი გზა არსებობს,“ - გიორგი ღოღობერიძე

ექიმი გიორგი ღოღობერიძე თავისი ცხოვრების წესისა და დღის რეჟიმის შესახებ საუბრობს:

„ახლა არის დილის ხუთი საათი. მიუხედავად იმისა, რომ ვიძინებ ღამის სამ საათზე, კარგ შემთხვევაში ორზე, ხუთ საათზე მეღვიძება ყოველთვის. რომ გავიღვიძებ, ძალიან სწრაფად მოვდივარ გონზე. მიყვარს გამეორება, რომ არასდროს არაფერი არ დამავიწყდეს. რაც პირველივე ხელში მომყვება, იმას ვიცმევ და ეგრევე გავრბივარ. რომ გითხრათ, დღეში სამჯერ ვჭამ-მეთქი, მოგატყუებთ.“

გიორგი ღოღობერიძის თქმით, კლინიკაში ის თავს უფრო მშვიდად და მყუდროდ გრძნობს, ვიდრე სახლში:

„კლინიკის კედლები არის სახლი ფაქტობრივად. სახლში შეიძლება ისე მშვიდად და მყუდროდ არ იყო, როგორც კლინიკის კედლებში, იმიტომ, რომ ეს ის ადგილია, სადაც თავს გრძნობ ყველაზე საჭიროდ. პირობა იყო დედაჩემისთვის ის, რომ ​მისი სახელით დავხმარებოდი ძლიან ბევრ ადამიანს. ეს ისეთი პირობაა, რომ ეს ყოველდღე, ყოველ წამს, ყველა პაციენტთან უნდა შევასრულო, არა როგორც ექიმმა, არამედ როგორც მოტივატორმა, რომ მისი დაავადება არ არის განაჩენი და ბრძოლას აზრი აქვს.“

„დღის განმავლობაში დაახლოებით 500-მდე ადამიანი რეკავს. ნებისმიერი სიმსივნისგან თავის დაცვის უამრავი მარტივი გზა არსებობს. პირველ რიგში, ეს გულისხმობს ცხოვრების ჯანსაღ წესს. ამიერიდან მე ვარ ჩვეულებრივი კლინიკური ონკოლოგი,“ - აღნიშნულ საკითხზე გიორგი ღოღობერიძემ ტელეკომპანია „მთავარი არხის“ გადაცემაში „სხვა ნანუკა“ ისაუბრა.

წყარო: ​„სხვა ნანუკა“

წაიკითხეთ სრულად