Baby Bag

„არ დაიბაროთ მშობელი იმის გამო, რომ თქვენ ვერ უმკლავდებით ბავშვს!“

„არ დაიბაროთ მშობელი იმის გამო, რომ თქვენ ვერ უმკლავდებით ბავშვს!“
„ახალი ბავშვები ძველ პედაგოგიკაში არ უნდა მოათავსო. როგორც ქრისტემ თქვა - ახალი ღვინო ძველ ტიკებში. რა დაემართება ღვინოს და ტიკს? ​ახალი ბავშვი მოვიდა სულ სხვა ცნობიერებით და თავისი მისიით, ენერგიით. ვერ ვიმორჩილებთ ბავშვებს და ეს რომ ვიღაცას შევჩივლოთ, ჰიპერაქტიურები დავარქვით მათ. ბავშვები ჰიპერაქტიურები კი არ არიან, ჩვენ ვართ ჰიპერპასიურები. როცა ჰიპერპასიურობას ხედავს ბავშვი, ის ჰიპერაქტიური იქნება და შეაწუხებს მასწავლებელს - წამოიკივლებს, წამოხტება, იმას არ გააკეთებს, რასაც მასწავლებელი ეუბნება, არ დაუჯერებს, არ მოუსმენს... მე კიდევ სულ ვყვირი და ეს ჩემი ყვირილი აქტივობაა? მშობელს რომ ვეძახი მიშველეთ-მეთქი - აქტივობაა? ჰუმანური მასწავლებელი მშობელს არასდროს არ დაიბარებს, არ ეტყვის, რომ მე ვერ აღვზარდე შენი შვილი და შენ მომიყვანე აღზრდილი. იმას დიპლომი არა აქვს, შენ დიპლომი გაქვს. რატომ ეძახი მშობელს შენი საქმის გასაკეთებლად? - ეს ჰუმანური პედაგოგიკის დარღვევაა.“

აკადემიკოსი შალვა ამონაშვილი 

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, მასწავლებლებისთვის შექმნა ახალი სივრცე - „მასწავლებლების სანდო წყარო“, სადაც ყოველდღიურად ქვეყნდება საგანმანათლებლო სფეროს სიახლეები. გადმოდით ბმულზე და მოიწონეთ - „მასწავლებლების სანდო წყარო“.

შეიძლება დაინტერესდეთ

,,ეს ის ჯადოსნური ჯოხია, რომელსაც წაქცეულის წამოყენება ნამდვილად შეუძლია...''

,,ეს ის ჯადოსნური ჯოხია, რომელსაც წაქცეულის წამოყენება ნამდვილად შეუძლია...''

,,მე-7- მე-8 კლასში ვიქნებოდი, როცა ერთ-ერთ მასწავლებელთან სიტყვიერი შელაპარაკების გამო, მან პირობა მომცა რომ ორიანს დამიწერდა და საშემოდგომოს გამომაყოლებდა, მთელი თავისი თანმდევი უსიამოვნო რიტუალებით...

კორიდორში სადაც შემხვდებოდა, მიმეორებდა:

- მუზაშვილი, ამ ორიანს არ გამოგასწორებინებ...

მან ეს პირობა შეასრულა...

ეს იყო ჩემი პირველი შეხება სიტუაციასთან, როცა რაიმე ,,ცუდს" არა მარტო გპირდებიან, არამედ გისრულებენ კიდეც და თავს ზევით ძალა არ არის...

ზაფხულის დაწყების წინ, როცა ყველას არდადეგები უხარია, მე კუდამოძებული ვბრუნდებოდი სახლში და მეგონა რომ ვირზე უკუღმა შესასმელი ვიყავი....

უმძიმესი განცდებით, ნამუსის ქენჯნით და სირცხვილის გრძნობით გადავაგორე ზაფხული...

ჩუმად ვმეცადინებობდი და ვნატრობდი ოჯახის წევრებს არაფერი გაეგოთ.

დადგა საშემოდგომოს გადაბარების დღეც...

წავედი...

შევდივარ ოთახში სადაც დირექტორი, სასწავლო ნაწილი და ეს ჩემი პატივცემული მასწავლებელი ზის და ვხედავ, რომ დედაჩემიც იქ არის ...

(დედა მაშინ სკოლებს ამოწმებდა და აღმოჩნდა, რომ საგანგებოდ და ნიშნის მოგებით დაპატიჟეს, რათა ეჩვენებინათ, რომ შვილი თავად ვერ გაზარდა და ვის რა უნდა ასწავლოს?)

მეგონა სამყარო თავზე დამემხო....

დავჯექი, თავი დავხარე და ველოდები ცა როდის ჩამოიქცევა ჩემს თავზე.

დედაჩემი წამოდგა და იკითხა:

- ამიწიეთ ხელი, ვინც თვლით, რომ ეს ბავშვი უნიჭოა?

რასაკვირველია, ხელი არავის აუწევია...

- ამიწიეთ ხელი, ვინც თვლით, რომ უზრდელია?

- ???

- მითხარით კიდევ ერთი პედაგოგი, რომელიც იტყვის, რომ იგი არ სწავლობს?

- ???


დედამ ჩაახველა და რიხიანად გამოაცხადა:

- ორიანი და საშემოდგომო შენ გეკუთვნის ჩემო ძვირფასო -----, იმისათვის, რომ ბავშვისთვის, რომელიც ნიჭიერია და სწავლისუნარიანი, შენი საგანი სამიანზეც კი ვერ მოახერხე გესწავლებინა...

ახლაც მახსოვს, მაშინ როგორ ამოვისუნთქე....

ეს განცდა დღემდე მომყვება, და ყოველთვის, როცა ქარიშხალებთან ბრძოლით დაღლილს, სასოწარკვეთის ლანდი შემინიშნავს ჩემში, მაშინვე მახსენდება, რომ მე მარტო არ ვარ!!! ჩემი ყოველთვის სჯეროდათ...

ეს ის ჯადოსნური ჯოხია, რომელსაც წაქცეულის წამოყენება ნამდვილად შეუძლია...

p.s.

მაშინ, როცა თქვენ თქვენი შვილების გვერდზე ხართ, სამყაროც მათ მხარეზე დგება...''

ავტორი: ფსიქოლოგი ხათუნა მუზაშვილი

წაიკითხეთ სრულად