Baby Bag

„მავნე ჩვევა შეგვიძლია დავარქვათ, როდესაც ბავშვი სასიცოცხლო დროის დიდ ნაწილს დღის გამავლობაში უთმობს კომპიუტერს,“- ნათია ფანჯიკიძე

„მავნე ჩვევა შეგვიძლია დავარქვათ, როდესაც ბავშვი სასიცოცხლო დროის დიდ ნაწილს დღის გამავლობაში უთმობს კომპიუტერს,“- ნათია ფანჯიკიძე

ფსიქოლოგმა ნათია ფანჯიკიძემ ბავშვების ეკრანდამოკიდებულების პრობლემაზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ თანამედროვე ბავშვს კომპიუტერთან ურთიერთობას ვერ აუკრძალავ:

„სიტყვას „მავნე ჩვევა“ მე საერთოდ არ ვიყენებ. როგორ შეიძლება 21-ე საუკუნის ბავშვს ავუკრძალოთ ტექნოლოგიასთან ურთიერთობა?! ბავშვს არ უნდა ავუკრძალოთ! ჩვენთვის რომ სარეცხ მანქანასთან ურთიერთობა აეკრძალა ვინმეს და ბებიაჩემს რომ ეთქვა გაკრახმალებული თეთრეული სჯობსო, იგივეა. ვერაფრით ვერ ავუკრძალავთ ბავშვს. ჯერ ერთი უამრავ ინფორმაციას იძიებს. დღეისთვის მას შეიძლება არ ჰქონდეს მოთმინება, რომ ენციკლოპედია გადმოიღოს და მისთვის საინტერესო რამე ტომეულებში ეძებოს.“

„მავნე ჩვევა შეგვიძლია დავარქვათ, როდესაც ბავშვი სასიცოცხლო დროის დიდ ნაწილს დღის გამავლობაში უთმობს კომპიუტერს. ასეთ შემთხვევაში ძალიან მნიშვნელოვანია ბავშვის ინდივიდუალური მდგომარეობა. ყოველი ვირტუალური რეალობა არის გაქცევა, ისევე როგორც გაქცევა ნარკოტიკით, ალკოჰოლით. საინტერესოა, რა ხდება ამ ოჯახში: ხომ არ არის ღრიანცელი? ხომ არ არის ჩხუბი? ხომ არ არის ზედმეტი ზეწოლა ბავშვზე, რომლისგანაც მას სჭირდება გაქცევა. ეს ერთგვარი აუტისტური პოზიციაა. შესაძლებელია, ბავშვი დაყრუვდეს ყველაფრისთვის და წავიდეს იქ, სადაც მისთვის უფრო დაცული სივრცეა. ის გრძნობს ერთგვარ ფსევდოთავისუფლებას ამ დანადგართან ურთიერთობისას,“- აღნიშნულ საკითხზე ნათია ფანჯიკიძემ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „დილა პირველზე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „დილა პირველზე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბოლო რიგში მჯდომი მოსწავლე, შეიძლება სკოლის დამთავრების შემდეგ კლასიდან ყველაზე ნიჭიერი და მაგარი ტიპი გამოვიდეს,“ - ფსიქოლოგი ზურაბ მხეიძე

ფსიქოლოგმა ზურაბ მხეიძემ საინტერესო მეთოდის შესახებ ისაუბრა, რომლის მიხედვითაც ადამიანის თვისებების მიხედვით შეგვიძლია გამოვიცნოთ, თუ რომელ მერხზე იჯდა ის სკოლაში:

„ადრე ვაკეთებდი და ხანდახან შემეძლო გამომეცნო, ვინ რომელ მერხზე იჯდა სკოლაში. თუ თქვენი სკოლა უცნაური არ იყო, როგორც წესი სამი რიგია კლასში. მე რომ კითხვა დავსვა, განსხვავდებოდნენ თუ არა წინა რიგში მსხომები ბოლო რიგში მსხდომებისგან, აშკარად განსხვავდებოდნენ. პირველ მერხზე, მეტყვით, რომ ბეჯითები ისხდნენ.“

ზურა მხეიძის თქმით, ბოლო მერხზე მსხდომი მოსწავლეები ხშირად სკოლის დამთავრების შემდეგ ყველაზე დიდ წარმატებას აღწევენ:

„ბოლო მერხზე მჯდომ და ბოლოდან წინა მერხზე მჯდომ ადამიანს შორის განსხვავება არის? დავაკვირდეთ, მასწავლებელი როდესაც დგება ფეხზე, ყურადღების ცენტრში ხვდება ბოლო რიგი და არა - პირველი. ბოლო რიგში ადამიანი ვერ იმალება, მით უმეტეს, თუ მასწავლებელი მკაცრია. იმალება ბოლოდან მეორე-მესამე რიგში. შესაძლოა, ბოლო რიგში ნაკლებად ბეჯითი მოსწავლე ტიპი იყოს, მაგრამ რომ დაამთავრეს სკოლას, ყველაზე მაგარი ტიპი გამოვიდეს კლასიდან, ყველაზე ნიჭიერიც და ვინც წინ არის, იმას აჯობოს.“

„პირველი რიგი არის, რომ მასწავლებელს ვუყურებ და კლასს ვერ ვხედავ. როდესაც შენ გაიცნობ ადამიანს, რომლისთვის უფროსი ყველაფერია და კოლეგა არაფერი, სავარაუდოდ ის იჯდა პირველ რიგში და ჩარჩა პირველ რიგში. ეს არ ნიშნავს, რომ ვინც პირველ რიგში იჯდა, ეგეთია, არა, ვინც ეგეთია, პირველ რიგში იჯდა. რა თქმა უნდა, შეიძლება შევცდე, მაგრამ დიდი ალბათობაა ამის. მეორე-მესამე მერხზე ლიდერი არ ზის. აქ ზის ოთხეული, დაქალები, ძმაკაცები, რომელიც ოთხივე ერთად წონას წარმოადგენს ჯგუფში, ცალ-ცალკე არა. ეს ლოგიკა არის. არა 100%-იანი დამთხვევით, მაგრამ 70-80%-ით ზუსტად იტყვი,“ - აღნიშნულ საკითხზე ზურაბ მხეიძემ „აზროვნების აკადემიაში“ ისაუბრა.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად