Baby Bag

სწორია თუ არა მიდგომა: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს?“ - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

სწორია თუ არა მიდგომა: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს?“ - ფსიქოლოგი მზიკო დალაქიშვილი

ფსიქოლოგმა მზიკო დალაქიშვილმა ბავშვის მშობლებთან ერთად ან ხელში დაძინების ჩვევაზე ისაუბრა:

„ხშირად რა გვემართება მშობლებს, დედებს, მათ შორის, მეც, ჩვენ თვითონვე გვიჭირს ბავშვთან განშორება. ესეც გასამიჯნია. ხშირად პატარებს ვაბრალებთ, რომ სულ ჩემთან წევს. ჩვენ არ გვინდა, რომ ჩვენთან იწვეს? ეს კითხვა არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ეს შეცდომა არ არის, იმიტომ, რომ დედა და შვილი ძალიან სიმბიოზში არიან ერთმანეთთან. თუ დედა მშვიდი და კმაყოფილია, ბავშვიც გაცილებით კარგად არის.“

მზიკო დალაქიშვილის თქმით, ბავშვისთვის მშობელთან სხეულებრივი შეხება ძალიან მნიშვნელოვანია:

„ბავშვისთვის სხეულებრივი შეხება ძალიან მნიშვნელოვანია. ვიცით, რომ მათ ბევრი რამ აწუხებთ. შეიძლება კბილები ამოსდით, მუცელი სტკივათ. ყოველი მისი წამოტირება ნიშანია, რომ „დამეხმარე.“ როდესაც ბავშვს ვეფერებით, ვეხუტებით, ძალიან იცვლება პროცესები ბავშვის თავის ტვინში. ეს არის აუცილებელიც კი. ამით ჩვენ მას არ ვაფუჭებთ, პირიქით, ვეხმარებით, რომ თვითრეგულაცია ნელ-ნელა შეძლოს.“

„არსებობენ ფსიქოლოგები, რომლებიც ამბობენ: „ბავშვი იტირებს და თავისით დაიძინებს, მიეჩვევა.“ ჩემი აზრია, რომ ამ დროს ბავშვში ეს უკმაყოფილება სადღაც გროვდება, გადადის ხასიათში. ბავშვი როდესაც ტირის და ჩვენ ამას არ ვისმენთ, ეს აუცილებლად რაღაცაზე აისახება. მე არ მომეწონებოდა ასე რომ მომქცეოდნენ, არც ჩემს შვილს მოვექეცი ასე და არც თქვენ გირჩევთ,“- აღნიშნლ საკითხზე მზიკო დალაქიშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

„დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ბავშვზე ზრუნვისთვის,“ - ბაკურ კოტეტიშვილი

ბავშვთა ნევროლოგმა ბაკურ კოტეტიშვილმა ბავშვის დაშინების მანკიერ მხარეებზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ მშობლები ასე საკუთარი კომფორტის გამო იქცევიან:

„საბოლოოდ ვებრძვით იმ ბიოლოგიურ ფენომენს, რომელსაც ჰქვია დაცულობა. თუ ბუა წამიყვანს, თუ მეტკინება, თუ დავეცემი, მაშინ როგორღა მიცავ?! ეს დაშინება არის ჩვენი კომფორტისთვის და არა ზრუნვისთვის. მაგალითად, კარადაა ოთახში. როგორ გავიგო კარადის თავზე რა არის, თუ არ ავძვერი. ამიტომ ვიწყებ რაღაც ფორმით იქ აძრომას. გვერდით მყოფი მოზრდილი აუცილებლად უნდა დამეხმაროს, ამწიოს, ცოცვაში მომეხმაროს, რომ დავიკმაყოფილო მოთხოვნილება და გავიგო რა არის იქ. ​ნაცვლად იმისა, რომ ავდგე და ბავშვს მივეხმარო, არ მინდა, რომ ავდგე და ბავშვს ვეუბნები: „არ ახვიდე.“ ბავშვი შეძვრა ავეჯის ქვეშ, მეუბნება, რომ შევძვრე. მე მიჭირს დაკუზვა, ამიტომ ვეუბნები: „გამოდი მანდედან, ეს არ არის სათამაშო ადგილი." ჩვენს კომფორტზეა ეს აწყობილი და არა ბავშვის.“

„რომ ვირბინო, არაფერი მოხდება, მაგრამ უცებ ყურში მესმის: „არ ირბინო, თორემ დაეცემი, გაოფლიანდები." ნეგატივით ხდება შეზღუდვა რაღაც ქმედების. მე თავს ვიბევებ წინასწარ, რომ ბავშვი სადღაც, როდესღაც აუცილებლად დაეცემა. როგორც კი დაეცემა, მაშინვე მზად ვარ, რომ ვუთხრა: ხომ გეუბნებოდი,“ - აღნიშნულ საკითხზე ბაკურ კოტეტიშვილმა საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „ამ შაბათ-კვირას“ ისაუბრა.

წყარო:​ „ამ შაბათ-კვირას“

წაიკითხეთ სრულად