Baby Bag

„20 წუთი ან ნახევარი საათი ერთობლივი კითხვა არის განუზომელი წვლილი ბავშვის ემოციურ რეგულაციაში,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

„20 წუთი ან ნახევარი საათი ერთობლივი კითხვა არის განუზომელი წვლილი ბავშვის ემოციურ რეგულაციაში,“- ნეიროფსიქოლოგი თამარ გაგოშიძე

ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ ბავშვებში ემოციური რეგულაციისა და ემოციური განვითარების მნიშვნელობის შესახებ ისაუბრა. მან მშობლებს ურჩია, რომ შვილებთან ერთად ზღაპრები ხშირად წაიკითხონ:

„XXI საუკუნეში ყველაზე მთავარი არის ფსიქიკური ჯანმრთელობის შენარჩუნება. დეჰუმანიზაციის პერიოდში, როდესაც ტექნოკრატიულ, ტექნოლოგიური რევოლუციები ხდება, როდესაც გაუცხოვება კიდევ უფრო ძლიერია, როდესაც ხდება გახლეჩვა საზოგადოებების, ამ პირობებში განსაკუთრებულ როლს იძენს ემოციური განვითარება და ემოციური რეგულაციის განვითარება. ეს არის მთავარი საზრუნავი დღევანდელ საზოგადოებაში. ინგლისის სასწავლო გეგმებს ვეცნობოდი ამას წინათ. იქ ემოციური რეგულაცია შეტანილია ერთ-ერთ მიზნად. ამერიკის შეერთებულ შტატებში საბავშვო ბაღებში ემოციური რეგულაცია შეტანილია ერთ-ერთ სასწავლო მიზნად, რომ ბავშვებს ეს სპეციალურად ასწავლონ. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია ჩვენთვის და ჩვენი ბავშვებისთვის.“

„ძალიან ბევრი ფსიქოლოგი ფიქრობს, რომ ზღაპარი კათარზისის საშუალებაა. ზღაპრის საშუალებით შემოდის ჩვენში ცხოვრებისეული რეალობები. ბავშვი ადაპტირდება და რეალობებს ასე ეჩვევა. ზღაპარი მნიშვნელოვანია ბავშვის წარმოსახვის, მეტყველების, ემოციური განვითარებისთვის, მომავალი ცხოვრებისთვის მომზადებისა და მშობელთან ურთიერთობისთვის. 20 წუთი ან ნახევარი საათი ერთობლივი კითხვა არის განუზომელი წვლილი ბავშვის ემოციურ რეგულაციაში. მეტი შეგიძლია არაფერი არ გააკეთო. ერთად იკითხოთ მობილურის, აქეთ-იქით სირბილის გარეშე, ჩართული იყო ამ ზღაპარში, ეს არის უებარი საშუალება მომავალი პიროვნების ჩამოყალიბებისთვის. როდესაც მოუცლელი მშობლები არიან და დანაშაულის განცდა აქვთ, ეს დრო არის სრულიად საკმარისი პატარა ბავშვის შემთხვევაში, რომ 20 წუთი, ნახევარი საათი ერთად იკითხონ,“- აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

შეიძლება დაინტერესდეთ

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

იაპონელი ხალხის თვისებები მსოფლიოში ბევრ ადამიანს აღაფრთოვანებს. ისინი უდიდეს ტრაგედიებს შესაშური სტოიციზმით ხვდებიან. იაპონელები საკუთარ თავზე კონტროლს თითქმის არასდროს კარგავენ. ისინი სხვებისადმი ყოველთვის პატივისცემას იჩენენ და სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებისასაც ეთიკურ ნორმებს არასდროს ღალატობენ.

იაპონელი ზრდასრულების მსგავსად ბავშვებიც ძალიან მშვიდები და გაწონასწორებულები არიან. ისინი ისტერიკას არ აწყობენ და საკუთარ თავზე კონტროლს არ კარგავენ. როგორ ახერხებენ იაპონელები ბავშვებში მსგავსი დისციპლინის ჩამოყალიბებას? ჩვენს სტატიაში სწორედ ამ საკითხს განვიხილავთ.

იაპონიაში ოჯახის სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლებს შორის განსაკუთრებული ურთიერთობაა ჩამოყალიბებული. მოხუცებსა და ახალგაზრდებს შორის ურთიერთობა ემპათიური და სიყვარულით სავსეა. იაპონელები თვლიან, რომ მოხუცებს უდიდესი სიბრძნე აქვთ და მათ ყურადღებით უნდა უსმინონ. თავის მხრივ, ასაკოვანი ადამიანები ბავშვებს ზრდასრულებივით ექცევიან. ისინი ბავშვების ცხოვრებაში წინამძღოლის როლს ასრულებენ და არა ინსპექტორის ან დამსჯელის. ეს ყოველივე უფროსებსა და ბავშვებს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის ჩამოყალიბებას უწყობს ხელს.

იაპონელებს დიდი ოჯახებისადმი უდიდესი პატივისცემა აქვთ, თუმცა არსებობს საზღვრები, რომლებსაც მკაცრად იცავენ. მათთვის მიუღებელია, რომ ბავშვის აღზრდასა და მოვლაზე პასუხისმგებლობა ბებია-ბაბუას დაეკისროს, მხოლოდ იმიტომ, რომ მშობლებს დრო არ აქვთ.

იაპონელები თვლიან, რომ ბავშვთან დამოკიდებულება მოსიყვარულე უნდა იყოს. ისინი ნეგატიურად უყურებენ ყვირილს. მშობლები ბავშვებს სამყაროსთან ურთიერთობას და სხვების გრძნობების დაფასებას ასწავლიან. როდესაც ბავშვი ცუდად იქცევა, იაპონელი მშობლები უკმაყოფილებას ჟესტით ან მზერით გამოხატავენ. ამგვარად ისინი ბავშვს მიანიშნებენ, რომ მისი ქცევა მიუღებელია. ისინი ხშირად იყენებენ ფრაზებს: „შენ მას ატკენ,“ „შენ ის დააზიანე.“ ბავშვი ხვდება, რომ მისმა ქცევამ სხვას ზიანი მიაყენა. მსგავსი ფორმულა ნივთების მიმართაც გამოიყენება. თუ ბავშვი თოჯინას გატეხავს, იაპონელი მშობელი მას ეტყვის, რომ თოჯინას ეტკინა და დაზიანდა. ის არ გამოიყენებს სიტყვას „გატყდა.“ ბავშვები ნივთების პატივისცემას სწორედ ასე სწავლობენ.

იაპონელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ ბავშვთან ერთად დროის ხარისხიანად გატარებას. იაპონიაში იშვიათია შემთხვევები, როდესაც ბავშვი ბაღში 3 წლამდე ასაკში მიჰყავთ. პატარები დროის უდიდეს ნაწილს დედებთან ერთად ატარებენ. იაპონელი მშობლებისთვის მნიშვნელოვანია შვილთან საუბარი.

იაპონელები ხშირად მართავენ ოჯახურ სადილებს, სადაც ბავშვებს წინაპრების ისტორიებს და ოჯახის თავგადასავლებს უამბობენ. მსგავსი შეკრებები ბავშვს ოჯახისადმი მიკუთვნებულობის განცდას უჩენს. გარემო, რომელიც იაპონელი ბავშვების ირგვლივ არის შექმნილი, მათ ამბოხების საფუძველს ნაკლებად აძლევს, რის გამოც ისინი ისტერიკებს არ აწყობენ. იაპონელ ბავშვებს უფროსებისგან ყურადღება არ აკლიათ. ისინი მიჩვეული არიან წესრიგს, სადაც ყველა ადამიანს თავისი ადგილი და როლი აქვს. ეს ყოველივე ბავშვს სიმშვიდეს ანიჭებს და ემოციური აფეთქებებისკენ ნაკლებას მიდრეკილს ხდის.

წყარო: ​exploringyourmind.com 

წაიკითხეთ სრულად