Baby Bag

რა ემართება ჩვენს ორგანიზმს ყვირილის დროს? – ბრაზის 5 დამაზიანებელი შედეგი

რა ემართება ჩვენს ორგანიზმს ყვირილის დროს? – ბრაზის 5 დამაზიანებელი შედეგი

ბრაზი ადამიანის ის მდგომარეობაა, რომელიც მას თვითგადარჩენაში ეხმარება, თუმცა რიგ შემთხვევებში ის უკონტროლო ხდება და ზიანს გვაყენებს. ბრაზი ადამიანში ხშირად უსიამოვნო ფიზიკურ სიმპტომებსაც იწვევს, რომელიც ორგანიზმზე ნეგატიურად ზემოქმედებს.

ყვირილის დროს გულისცემა და არტერიული წნევა მატულობს

ალბათ, შენიშნავდით, რომ ყოველთვის, როდესაც ხმას იმაღლებთ და ცხარე კამათში ერთვებით, თქვენი გულისცემა მატულობს. ამ დროს თქვენი არტერიული წნევაც იზრდება, ძარღვები გებერებათ და კანი გიწითლდებათ. ყვირილის შემდეგ უფრო სწრაფად და მძიმედ სუნთქავთ. ხშირად ყვირილის შემდეგ ადამიანებს კიდურები ჩვეულებრივთან შედარებით ცივი აქვთ.

ბრაზი იმუნურ სისტემაზე დატვირთვას აძლიერებს

კვლევებით დადგენილია, რომ უსიამოვნო დაპირისპირებისა და კამათის გახსენებაც კი ადამიანის იმუნურ დაცვას 6 საათით აქვეითებს. ეს განსაკუთრებით იმ ადამიანებს ეხებათ, რომლებიც ბუნებით მშვიდები არიან და ბრაზი მათთვის ჩვეული მდგომარეობა არ არის. ადამიანები, რომლებიც ხშირად ბრაზდებიან, ადვილად ხდებიან ავად და ხშირად ავადმყოფობენ, რადგან მათ სუსტი იმუნიტეტი აქვთ.

ბრაზი ჯანმრთელობის პრობლემებს იწვევს

გაბრაზება ჩვენს ორგანიზმში მეტაბოლურ პროცესებზე ახდენს გავლენას და მის ცვლილებებს იწვევს. ადამიანები, რომლებიც ხშირად ბრაზდებიან თავის ტკივილით, უძილობით, შფოთვითი აშლილობებით და საკვების მონელების პრობლემებით იტანჯებიან. ბრაზის მაღალი ხარისხის დროს კანის პრობლემებიც იჩენს თავს, მათ შორის, ეგზემაც. ბრაზიან ადამიანებს ინსულტისა და ინფარქტის განვითარების მაღალი რისკი აქვთ.

ხშირი ყვირილი და ბრაზი მეხსიერებაზე ნეგატიურად ზემოქმედებს

მეორე ადამიანთან მწვავე კონფლიქტი, ხმამაღლა ყვირილი და ნეგატიური ფრაზების გაცვლა ადამიანის მეხსიერებაზე ნეგატიურად ზემოქმედებს. მსგავსი კონფლიქტების შემდეგ ადამიანებს ყველაფერი კარგად არ ახსოვთ და დაპირისპირების გარკვეული ასპექტები მათი მეხსიერებიდან ქრება.

ყვირილი ქრონიკულ ტკივილს იწვევს

ყვირილი აზიანებს არამხოლოდ იმ ადამიანს, ვინც ყვირის, არამედ მასაც, ვისაც უყვირიან. თუ ბავშვებს მშობლები ხშირად უყვირიან, მათი ქცევითი პრობლემები უარესდება, მათი ტვინის განვითარება ფერხდება და იცვლება, გარდა ამისა, მათ ხშირად მთელი ცხოვრების მანძილზე ქრონიკული სახის ტკივილი აწუხებთ ზურგის, კისრის, თავის არეში.

ყვირილი ადამიანს მრავალმხრივ ზიანს აყენებს. გარდა ამისა, ყვირილით კამათში გამარჯვება შეუძლებელია. იმისთვის, რომ თქვენი სიმართლე და სამართლიანობა დაამტკიცოთ, პირველ რიგში, სიმშვიდე უნდა შეინარჩუნოთ და რაციონალურად იმოქმედოთ. აუცილებელია, რომ ყურადღებით მოუსმინოთ მეორე ადამიანსაც და თქვენს სიმართლეში მისი დარწმუნება დიალოგის გზით სცადოთ.

წყარო: ​Brightside.me

შეიძლება დაინტერესდეთ

ადრეულ ასაკში დადებითი მიჯაჭვულობის ჩამოყალიბება ბავშვის ფსიქო-ემოციური განვითარებისთვის აუცილებელია

ადრეულ ასაკში დადებითი მიჯაჭვულობის ჩამოყალიბება ბავშვის ფსიქო-ემოციური განვითარებისთვის აუცილებელია
როდესაც მშობლები პატარას დააძინებენ და მათ გვერდით რჩებიან, ბავშვები მშვიდად აგრძელებენ ძილს, თუმცა ხშირად საკმარისია, ორი წუთით გავიდეს მშობელი, ისინი მაშინვე იღვიძებენ. ამ თემაზე ​MomsEdu.ge-ს ესაუბრა ფსიქოლოგი, ქცევითი თერაპევტი მაკო გაგნიძე.
- თავიდან, როდესაც ბავშვი ჩვილია, შესაძლოა მშობელი შფოთავდეს, განიცდიდეს, ნერვიულობდეს და ერჩივნოს ის ახლოს ჰყავდეს. ამასთან, ჩვილი დაბადებამდე 9 თვეს დედის სხეულში ატარებს, მიჩვეულია იმ გარემოს და სამყარო მისთვის უცხოა, ამიტომ საწყის ეტაპზე, მშობლის სიახლოვე ძალიან სჭირდება. ამ პერიოდში შესაძლოა, ეძინოს მასთან ახლოს, მაგალითად, გვერდზე მოიდგას მისი საწოლი ან გამოიყენოს საწოლი-მანეჟი, ასე ვთქვათ, მშობლის საწოლზე მისადგამი. რადგან ყველა ბავშვი და შემთხევა ინდივიდუალურია, მიდგომაც უნდა იყოს ინდივიდუალური, მზა და საყოველთაო რეცეპტი ამ სიტუაციისთვის არ არსებობს.
6 თვემდე ასაკში ბავშვს მუდმივად სჭირდება დედა, მისი მზრუნველობა და მოვლა. 6-დან 1,5 წლამდე ვითარდება წარმოსახვა, პატარა ხდება მეტად ემოციური, შესაძლოა დაეწყოს შფოთვა, რამაც ხელი შეუშალოს ძილს. ასეთ დროს ბავშვი თავს დაცულად გრძნობს მშობლების სიახლოვეს. 1,5-დან 2,5 წლმდე ბავშვეს ეშინიათ სიბნელის, მარტო ყოფნის. ვთანხმდებით, რომ ბავშვს შესაძლოა ეძინოს ჩვილობიდან გარკვეულ ასაკამდე მშობლის საძინებელში, თუმცა არა მათ საწოლში. ამასთან, დროთა განმავლობაში, იქნება ეს ცალკე საწოლი თუ საწოლი-მანეჟი ნელ-ნელა, სანიტიმეტრ-სანტიმეტრ უნდა დავაშოროთ მშობლების საწოლს, რათა უმტკივნეულოდ გადავიდეს 3-4 წლის ასაკში, ჯერ საწოლში, რომელიც ცოტა მოშორებით დგას და შემდეგ, დაახლოებით, 6 წლიდან უკვე საკუთარ ოთახში. შესაძლოა, ეს უფრო ადრე მოხდეს. გავიმეორებ, რომ ყველა შემთხვევა არის ინდივიდუალური და თავისებურ მიდგომას საჭიროებს.
- არის თუ არა ეს მიჯაჭვულობა?
- რაც შეეხება მიჯაჭვულობას, ადრეულ ასაკში დადებითი მიჯაჭვულობის ჩამოყალიბება ბავშვის ფსიქო-ემოციური განვითარებისთვის აუცილებელია. მიჯაჭვულობა გულისხმობს არა ამ სიტყვის პირდაპირ გაგებას. მიჯაჭვულობა არის ძლიერი ემოციური კაშირი, რომელიც ყალიბდება შვილს და მშობელს შორის (ან ადამიანს, რომელიც ზრუნავს და პასუხისმგებლობა აკისრია), რისი გადატანაც შემდგომში სამყაროზე და სხვა ადამიანებზე ხდება, ასე ვთქვათ, ეს უნარი გენერალიზდება. 0-1 წლის ასაკში არის ნდობა-უნდობლობის პერიოდი სამყაროსთან მიმართებაში, ხოლო 1-2 წლამდე უკვე სწავლობენ ზემოთ აღნიშნულს და პირველადი შთაბეჭდილებით, თუ როგორი იქნება პირველადი გამოცდილება ურთიერთობებში, ყალიბდება ნდობა ან უნდობლობა. ასე რომ, ეს სიახლოვე საწყის ეტაპზე ამ მდგომარეობისთვის კარგიც არის, თუმცა დრო და დრო საჭიროა დამოუკიდებლობის ხარისხის ზრდა.
- ზოგ შემთხვევებში დიდხანს გრძელდება და უკვე მოზრდილებსაც უჭირთ მშობლის გარეშე ძილი. რა უნდა გააკეთოს მშობლებმა, რომ ბავშვი მიეჩვიოს მარტო ძილს?
- საწყის ეტაპზე გავუსი ხაზი ინდივიდუალიზმს, ახლაც მინდა ვახსენო, თუმცა თუკი რაიმე განსკუთრებული საჭიროება არ აქვს ბავშვს (მოზარდს), 6 წლიდან სასურველია ეძინოს ცალკე ოთახში. აღსანიშნავია, რომ ცალკე საწოლში წოლის გამოცდილების მქონე ბავშვები უფრო ადვილად ეჩვევინ სხვა ოთახში ძილს, თუმცა მშობელმა აუცილებლად უნდა შეიმუშავოს რუტინა, რაც ბავშვს მშობლების ოთახში ძილის ასოციაციას დაურღვევს. მნიშვნელოვანია სწორად შერჩეული დრო, საუბარი და შემზადება აღნიშნულ თემასთან დაკავშირებით. ასევე, მშობელსაც უნდა ჰქონდეს ფსიქოლოგიური მზაობა და მყარი პოზიცია, რომელსაც არ დათმობს. არსებობს გარკვეული სტრატეგიები, თუკი მშობელს დამოუკიდებლად უჭირს ამ პროცედურის განხორციელება და სიტუაციასთან გამკლავება. სამოქმედო გეგმის შესადგენად უნდა მიმართოს სპეციალისტს (ფსიქოლოგი, ქცევითი თერაპევტი). 
ესაუბრა მარიამ ჩოქური
წაიკითხეთ სრულად