Baby Bag

„ბავშვის ჭირვეულობა იმით კი არ უნდა გავაყუჩოთ, რომ რეალობას ავარიდოთ, ბავშვს სინამდვილე უნდა მივაღებინოთ,“ - ფსიქოლოგი ნანა ჩაჩუა

„ბავშვის ჭირვეულობა იმით კი არ უნდა გავაყუჩოთ, რომ რეალობას ავარიდოთ, ბავშვს სინამდვილე უნდა მივაღებინოთ,“ - ფსიქოლოგი ნანა ჩაჩუა

ფსიქოლოგმა ნანა ჩაჩუამ მშობლებს ურჩია, რომ ბავშვს სინამდვილის მიღება ასწავლონ და მას მანიპულირების შესაძლებლობა არ მისცენ:

„ბავშვი, რომელიც თვითონ არარეალურ სამყაროს წარმოადგენს და თავის ირგვლივ ცვლის იმ ფაქტებს, რასაც რეალურად აქვს ადგილი და უნდა წარმოაჩინოს სხვაგვარად, ძალიან დიდი სიფაქიზით მშობელმა ყოველთვის უნდა მოახერხოს, რომ მას რეალობისკენ მისცეს მიმართულება. ბავშვს არ უნდა დასჭირდეს ტყუილის თქმა მშობელთან. ბავშვები ხშირად იტყუებიან იმის გამო, რომ მშობლის რისხვა, წყენა, საყვედური აირიდონ თავიდან. ბავშვი ცდილობს ისტერიით მშობლის მანიპულირებას. ამას წინათ მეგობარი მეუბნებოდა, დღევანდელ მოვლენებს რომ ვუყურებ, ეს ადამიანები ძირითადად დედის მხრიდან გაუბედურებული ადამიანები არიანო. ყველა დედის წინაშე ბოდიშს ვიხდი. ეს ასე მასშტაბურად არ ვრცელდება, მაგრამ ჩვენ ბავშვის ჭირვეულობა იმით კი არ უნდა გავაყუჩოთ, რომ რეალობას ავარიდოთ, როგორი მტკივნეულიც უნდა იყოს, სინამდვილე არის ის, რომელშიც ადამიანი შეძლებს სრულყოფილ ცხოვრებას.

რეალობას არ უნდა მოწყდეს ადამიანი. რა მტკივნეულიც უნდა იყოს რეალობა, როგორი მწარეც უნდა იყოს, ის არ უნდა მოწყდეს მას. ეს ყველაფერი უნდა მივაღებინოთ ბავშვს ადრეულ ასაკში ისე, რომ მან იგრძნოს თანაგრძნობა. წინააღმდეგ შემთხვევაში ვიღებთ უპასუხისმგებლო ადამიანს, რომელიც ყველაზე და ყველაფერზე ცდილობს მანიპულირებას,“- მოცემულ საკითხზე ნანა ჩაჩუამ რადიო „იმედის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო:​ რადიო „იმედი“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ტყუილები არ ჩნდება იმ ოჯახში, სადაც მშობლები ბავშვებს უგებენ“ - შალვა ამონაშვილი

„ტყუილები არ ჩნდება იმ ოჯახში, სადაც მშობლები ბავშვებს უგებენ“ - შალვა ამონაშვილი

როგორ უნდა მოიქცეს მშობელი, როცა შვილი ატყუებს? - აღნიშნულ თემაზე აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა პირველ არხთან ისაუბრა. 

მისი თქმით, ტყუილები არ ჩნდება იმ ოჯახში, სადაც მშობლები ბავშვებს უგებენ. ასეთ შემთხვევაში ბავშვს არა აქვს მიზეზი, რომ მოგვატყუოს:

,,ტყუილი რა არის თავისთავად? -  ტყუილის დროს მე ფარდას ვუშვებ იმ სიმართლესა და შენ შორის, რამაც შეიძლება ჩემზე გავლენა იქონიოს. თუ ფარდა ჩამოვუშვი და ლამაზი ფარდაა, დამშვიდდება დედა, დამშვიდდება ყველა და მე არაფერი დამემართება. ეს ყველაფერი ბავშვმა უკვე განიცადა და გაიგო. ამიტომ ჩვენ უნდა ვეცადოთ, არ შევუქმნათ ბავშვს ფარდის ჩამოშვების აუცილებლობა. როდესღაც პატარამ იგრძნო, დედას რომ მართალი უთხრა, იმიტომ გაბრაზდა, დასაჯა, საყვარელი ნივთი წაართვა, არ გაუშვა, გაებუტა და სხვა. ეს რადგან არ უნდა ბავშვს, ამიტომ ფარდებს უშვებს სულ. რა თქმა უნდა, ეს ბავშვის ნიჭიერებაც არის. სხვათაშორის ბევრი ნაწარმოები მართალია? ტყუილიაო არ ვიტყვით, ფანტაზიას დავარქმევთ. ამრიგად, ბავშვსაც უნდა დავუფასოთ ეს და ფანტაზიად მივიღოთ. ხომ გაქვს დედის გული? თვითონ მიხვდები რის გამო, რას ამბობს ბავშვი და ის მიზეზი თუ მოუხსენი, მაშინ უბრალოდ იფანტაზიორებს. ეს არა მარტო უმცროს ასაკში, მერე როცა იზრდებიან, მაშინ სჭირდებათ ხოლმე ტყუილები. აი, მერე გადაიქცევა ფანტაზია ტყუილებად, თუ თავში ვასწავლეთ. ჩვენი ბავშვობა ჩვენი ფესვებია, ბავშვობა არ არის ისტორია, რომ ვიქავი იქ, დაიხურა ის წიგნი და ახლა სხვა ვარ. როგორი ბავშვობაც გვქონდა, ის ფესვები გვავითარებენ ჩვენ. დედის მთავარი საზრუნავია, რომ ეს ფესვები იყოს ზნეობრივად ჯანსაღი, მიმართოს სიკეთისკენ და ალვის ხე გაიზრდება, რუსთაველი რომ შენატროდა ისეთი ალვის ხე.''

წაიკითხეთ სრულად