Baby Bag

დიაბეტის სამი მთავარი სიმპტომი ბავშვებში - ენდოკრინოლოგი ირაკლი ფაღავა

დიაბეტის სამი მთავარი სიმპტომი ბავშვებში - ენდოკრინოლოგი ირაკლი ფაღავა

ბავშვთა ​ენდოკრინოლოგი ირაკლი ფაღავა ბავშვებში შაქრიანი დიაბეტის გამოვლენის სიხშირისა და დაავადების სიმპტომების შესახებ საუბრობს:

„მთელს მსოფლიოში გაორმაგდა თვრამეტ წლამდე ასაკში დიაბეტის შემთხვევები. გაუარესებულია კვების ეკოლოგია. რას ჭამენ ჩვენი შვილები? კონსერვანტებით გაჯერებულ საკვებს. დღეისთვის საქართველოში 18 წლამდე ასაკის 750-770 მოზარდია დაავადებული დიაბეტით, საუბარი მაქვს აუტოიმუნურ შაქრიან დიაბეტზე. ყოველწლიურად დაახლოებით 100-110 ახალი შემთხვევაა, რაც ბევრია. სხვა ქვეყნებში უფრო ხშირია, მაგ. ფინეთში, სარდინიაში სიხშირე უფრო მაღალია. წყურვილი არ არის იმდენად მნიშვნელოვანი ​სიმპტომი დიაბეტის შემთხვევაში, უფრო მნიშვნელოვანია შარდვა. თუ ბევრ წყალს სვამს ბავშვი ზაფხულში, მოძრაობს, ოფლიანობს, ეს ნორმალურია. მთავარია, ბევრს არ შარდავდეს. თუ ბავშვი ბევრს შარდავს, განსაკუთრებით ღამე, არ არის გამორიცხული, რომ ბავშვს ჰქონდეს შაქრიანი დიაბეტი, აუტოიმუნური, ინსულინდამოკიდებული. რასაკვირველია, შესაძლოა, იყოს ბანალური საშარდე გზების ინფექციები. მთავარია, გამოვრიცხოთ ყველაზე რთული დაავადება. ამის გაგება ადვილია, იაფია. გლუკომეტრი ძალიან ბევრ ოჯახშია.“

ირაკლი ფაღავას განმარტებით, დიაბეტი ბავშვებში ​სამი მთავარი სიმპტომით ვლინდება:

„კლასიკური ტრიადაა: ბევრ წყალს სვამს, ბევრს შარდავს, წონაში იკლებს. ერთი მშობელიც არ მახსოვს, რომ მოსულიყოს და ეთქვას, ამდენ ლიტრას შარდავს ბავშვი. უბრალოდ ამბობენ, რომ ხშირად და ბევრს შარდავს. თუ ბავშვი ღამე დგება რამდენჯერმე, ეს ბევრია. თუ ჩვილია და ღამით ერთი საფენი არ ჰყოფნის, ესეც ბევრია. ბავშვი ღამე ერთხელ რომ წამოდგეს და მოშარდოს, თუ ამას აკეთებს წლების განმავლობაში, ეს არ არის პრობლემა. თუ ბავშვი ღამით საერთოდ არ დგებოდა ან დგებოდა მხოლოდ ერთხელ, ახლა კი სამჯერ ან ოთხჯერ დგება, მაშინ ეს უკვე გახშირებული შარდვაა. თუ ბავშვი ადრე არ დგებოდა ორჯერ და უკვე დგება, მაშინ უკვე სასურველია მისი შემოწმება. სისხლის საერთო ანალიზში დიაბეტი არ ჩანს. ცალკე უნდა შემოწმდეს გლუკოზა სისხლში. ეს საკმაოდ იაფი კვლევაა.“

ირაკლი ფაღავას თქმით, ბავშვებში ძალიან გახშირებულია დიაბეტი ტიპი 2-ის გამოვლენაც:

„შაქრიანი დიაბეტი ტიპი 2, ინსულინდამოუკიდებელი, რომელიც ადრე უმეტესად ასაკოვან და ჭარბწონიან ადამიანებს ჰქონდათ, მოზარდებში ძალიან ხშირია და მათ 5-10 %-ს აქვს. შეგვიძლია ბავშვს ბინის პირობებში გლუკომეტრით გავუზომოთ შაქარი. მთავარია, ნემსის გამოცვლა არ დაგვავიწყდეს. შაქარი დილით უზმოზე უნდა შეამოწმოთ. დილით უზმოზე ქვედა და ზედა ზღვარი 60-დან 100-მდე არის ნორმა. 105 და 107-იც დიდს არაფერს ნიშნავს, მაგრამ თუ 200 ან 300-ია ეს სერიოზულია. თუ აშკარა სიმპტომებია, უზმოს ნუ დაელოდებით. ბავშვს შაქარი მალევე შეუმოწმეთ. დიაბეტის არასპეციფიური სიმპტომებია ​მუცლის და თავის ტკივილი​. ზოგს შეიძლება ჰქონდეს ეს, ზოგს კი - არა. მხოლოდ ამით ნუ ვიმსჯელებთ და მშობელსაც ნუ დავაშინებთ. ეს სიმპტომები ბავშვს სამ მთავარ სიმპტომთან ერთად უნდა ჰქონდეს.“

„ზუსტად რაღაცას რომ დავადოთ ხელი, ასე არ არის. ყველაზე გავრცელებული რისკ-ფაქტორია ვირუსული ინფექციები, ყველაზე ხშირად ასახელებენ ჩუტყვავილას, ყბაყურას. ინფექციის გადატანიდან 2-4 კვირაში ეწყებათ ხოლმე სიმპტომები. დიაბეტის გამომწვევ ერთ-ერთ რისკ-ფაქტორად ითვლება ხელოვნური საკვები ფორმულები. ​დედის რძეზე უკეთესი არაფერია ნამდვილად. გენეტიკური გავლენები არის, თუმცა ძალიან მცირედი. თუ თქვენს შვილს აქვს დიაბეტი, 5-10 %-ია იმის შანსი, რომ მის შვილებს ან დედმამიშვილს ექნება დიაბეტი,“ - აცხადებს ირაკლი ფაღავა.

წყარო: ​იმედის დღე

შეიძინე საბავშვო პროდუქტების ნაკრები ექსკლუზიურ ფასად ბმულზე 👉 https://www.facebook.com/babybag.momsedu.ge

R.


5 ყველაზე გავრცელებული სიმსივნე ბავშვებში - სიმპტომები, რომლებიც მშობლებს არ უნდა გამოეპარ...
​სიმსივნური დაავადებები, რომლებიც ბავშვებშია გავრცელებული, მნიშვნელოვნად განსხვავდება ზრდასრულებში გამოვლენილი სიმსივნური დაავადებებისგან. სამკურნალო საშუალებების ზრდის წყალობით, ბავშვების 80 %-ზე მეტ...

შეიძლება დაინტერესდეთ

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

იაპონელი ხალხის თვისებები მსოფლიოში ბევრ ადამიანს აღაფრთოვანებს. ისინი უდიდეს ტრაგედიებს შესაშური სტოიციზმით ხვდებიან. იაპონელები საკუთარ თავზე კონტროლს თითქმის არასდროს კარგავენ. ისინი სხვებისადმი ყოველთვის პატივისცემას იჩენენ და სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებისასაც ეთიკურ ნორმებს არასდროს ღალატობენ.

იაპონელი ზრდასრულების მსგავსად ბავშვებიც ძალიან მშვიდები და გაწონასწორებულები არიან. ისინი ისტერიკას არ აწყობენ და საკუთარ თავზე კონტროლს არ კარგავენ. როგორ ახერხებენ იაპონელები ბავშვებში მსგავსი დისციპლინის ჩამოყალიბებას? ჩვენს სტატიაში სწორედ ამ საკითხს განვიხილავთ.

იაპონიაში ოჯახის სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლებს შორის განსაკუთრებული ურთიერთობაა ჩამოყალიბებული. მოხუცებსა და ახალგაზრდებს შორის ურთიერთობა ემპათიური და სიყვარულით სავსეა. იაპონელები თვლიან, რომ მოხუცებს უდიდესი სიბრძნე აქვთ და მათ ყურადღებით უნდა უსმინონ. თავის მხრივ, ასაკოვანი ადამიანები ბავშვებს ზრდასრულებივით ექცევიან. ისინი ბავშვების ცხოვრებაში წინამძღოლის როლს ასრულებენ და არა ინსპექტორის ან დამსჯელის. ეს ყოველივე უფროსებსა და ბავშვებს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის ჩამოყალიბებას უწყობს ხელს.

იაპონელებს დიდი ოჯახებისადმი უდიდესი პატივისცემა აქვთ, თუმცა არსებობს საზღვრები, რომლებსაც მკაცრად იცავენ. მათთვის მიუღებელია, რომ ბავშვის აღზრდასა და მოვლაზე პასუხისმგებლობა ბებია-ბაბუას დაეკისროს, მხოლოდ იმიტომ, რომ მშობლებს დრო არ აქვთ.

იაპონელები თვლიან, რომ ბავშვთან დამოკიდებულება მოსიყვარულე უნდა იყოს. ისინი ნეგატიურად უყურებენ ყვირილს. მშობლები ბავშვებს სამყაროსთან ურთიერთობას და სხვების გრძნობების დაფასებას ასწავლიან. როდესაც ბავშვი ცუდად იქცევა, იაპონელი მშობლები უკმაყოფილებას ჟესტით ან მზერით გამოხატავენ. ამგვარად ისინი ბავშვს მიანიშნებენ, რომ მისი ქცევა მიუღებელია. ისინი ხშირად იყენებენ ფრაზებს: „შენ მას ატკენ,“ „შენ ის დააზიანე.“ ბავშვი ხვდება, რომ მისმა ქცევამ სხვას ზიანი მიაყენა. მსგავსი ფორმულა ნივთების მიმართაც გამოიყენება. თუ ბავშვი თოჯინას გატეხავს, იაპონელი მშობელი მას ეტყვის, რომ თოჯინას ეტკინა და დაზიანდა. ის არ გამოიყენებს სიტყვას „გატყდა.“ ბავშვები ნივთების პატივისცემას სწორედ ასე სწავლობენ.

იაპონელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ ბავშვთან ერთად დროის ხარისხიანად გატარებას. იაპონიაში იშვიათია შემთხვევები, როდესაც ბავშვი ბაღში 3 წლამდე ასაკში მიჰყავთ. პატარები დროის უდიდეს ნაწილს დედებთან ერთად ატარებენ. იაპონელი მშობლებისთვის მნიშვნელოვანია შვილთან საუბარი.

იაპონელები ხშირად მართავენ ოჯახურ სადილებს, სადაც ბავშვებს წინაპრების ისტორიებს და ოჯახის თავგადასავლებს უამბობენ. მსგავსი შეკრებები ბავშვს ოჯახისადმი მიკუთვნებულობის განცდას უჩენს. გარემო, რომელიც იაპონელი ბავშვების ირგვლივ არის შექმნილი, მათ ამბოხების საფუძველს ნაკლებად აძლევს, რის გამოც ისინი ისტერიკებს არ აწყობენ. იაპონელ ბავშვებს უფროსებისგან ყურადღება არ აკლიათ. ისინი მიჩვეული არიან წესრიგს, სადაც ყველა ადამიანს თავისი ადგილი და როლი აქვს. ეს ყოველივე ბავშვს სიმშვიდეს ანიჭებს და ემოციური აფეთქებებისკენ ნაკლებას მიდრეკილს ხდის.

წყარო: ​exploringyourmind.com 

წაიკითხეთ სრულად